Πέμπτη 12 Απριλίου 2012 στις 21.00
Προβολή: Ο θάνατος και η κόρη
Πέμπτη 12/04: Death and the Maiden
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Rafael Yglesias, Ariel Dorfman (θεατρικό)
Πρωταγωνιστές: Sigourney Weaver, Ben Kingsley, Stuart Wilson
Χώρα Παραγωγής: Αγγλία, HΠΑ, Γαλλία
Χρονολογία Παραγωγής: 1994
Η ταινία ανοίγει με ένα κονσέρτο για έγχορδα. Έπειτα η οθόνη σκοτεινιάζει και μεταφερόμαστε στη μέση του πουθενά, σε μια αδιευκρίνιστη χώρα, που μόλις έχει συνέλθει από ένα ιδιαίτερα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς. Είναι νύχτα, βρέχει, φυσάει και μια γυναίκα στέκεται στη βεράντα ενός ερημικού σπιτιού, σ' αυτή τη μέση του πουθενά. Το ανήσυχο βλέμμα της σκανάρει το σκοτάδι και το ραδιόφωνο μιλάει για μια νεοσυσταθείσα επιτροπή με αποστολή να εντοπίσει και να εκδικάσει υποθέσεις παρανομιών κατά τη διάρκεια της χούντας. Ο άντρας της γυναίκας, που έχει τεθεί επικεφαλής, φτάνει στο σπίτι λίγο αφού η γυναίκα έχει ενημερωθεί από το ραδιόφωνο και του έχει ετοιμάσει μια ιδιαίτερα ψυχρή υποδοχή. Είναι κάθετα αντίθετη με την επιτροπή, αφού τη βλέπει καταδικασμένη σε κακοδικίες, που θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε αθωώσεις φονιάδων και βασανιστών, φοβάται ότι οι άνθρωποι που την είχαν δεμένη και έκαναν τρομερά πράγματα στο κορμί της θα κυκλοφορούν ελέυθεροι και, κατά κάποιον αρρωστημένο τρόπο, σχεδόν δικαιωμένοι. Τσακώνονται΄ της λέει πως όλα θα πάνε καλά΄ τα ξαναβρίσκουν.
Κι εδώ σχεδόν τελειώνει το οικογενειακό δράμα και τερματίζονται οι υπόνοιες πολιτικής ταινίας, για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι ακόμα πιο ηλεκτρισμένο: ένα σφιχτό θρίλερ δωματίου με Roman Polanski σε φόρμα, τρεις ηθοποιούς σε ρεσιτάλ και εξαιρετικά δομημένο σενάριο, ανά πάσα στιγμή ελέυθερο και ικανό να ακολουθήσει όποιο δρόμο θέλει και να βάλει στο χορό και τα τρία παραπάνω genre. Γιατί εκεί που ο Gerardo (Stuart Wilson) τα έχει βρει με την Paulina (Sigourney Weaver) εμφανίζεται ο άνθρωπος που έφερε τον Gerardo σπίτι, όταν τον βρήκε στο δρόμο να προσπαθεί να αλλάξει ένα σκασμένο λάστιχο, στη φωνή του οποίου η Paulina αναγνωρίζει το χειρότερο εφιάλτη της...
Καθώς η ένταση αυξάνεται ατάκα με την ατάκα, αποκάλυψη με την αποκάλυψη, πλάνο με το πλάνο, ο Ariel Dorfman, που αρχικά έγραψε το σενάριο ως θεατρικό, ανοίγει ένα σακούλι με άσχημες και ενοχλητικές ερωτήσεις για την υποκειμενικότητα της αλήθειας, την επιρροή της περιβάλλουσας παραφροσύνης στην ανθρώπινη συμπεριφορά, τη φύση της ενοχής και της μετάνοιας, το πώς το θύμα μετατρέπεται σε κάτι σκληρότερο από τον θύτη του, όταν η εξουσία αλλάξει χέρια και, τελικά, την ικανότητα ενός ανθρώπου να ανακάμψει όταν έχει δει το πραγματικό πρόσωπο της απανθρωπιάς... ή την ανικανότητά του. Το πιο δυνατό, όμως, στοιχείο της ταινίας δεν είναι οι ερωτήσεις που θέτει, αλλά το πώς οι απαντήσεις που δίνει, όταν έρθει η ώρα, μετατρέπονται σε ακόμη πιο βασανιστικά ερωτηματικά.
Πρόκειται για ένα θρίλερ με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Σκοπός του δεν είναι ούτε ο διδακτισμός, ούτε το αδιάκοπο κυνηγι κρυμμένων συμβολισμών. Ο Polanski ήθελε να κάνει ακόμα ένα θρίλερ χαρακτήρων και ως τέτοιο δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί επιτυχημένο.
