Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010 στις 19.30
Προβολή: Η ζωή στους βράχους
η Ζωή στους Βράχους
Την ταινία προλογίζει η Μαρία Βλάμη, θα παρευρίσκεται η Αλίντα Δημητρίου
(Είσοδος πάντα ελεύθερη)
Παρακάτω ακολουθούν κάποια στοιχεία για την ταινία της Αλίντας
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ
- Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
- Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
- Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαΐδου
- Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαΐδου
- Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
- Διανομή ΕΚΚ
- Έτος παραγωγής: 2009
- Είδος ταινίας: Ντοκιμαντέρ
- Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98'
Η ταινία δεν έχει χρηματοδοτηθεί από κανένα φορέα και η υλοποίησή της οφείλεται στους τρεις συνεργάτες της σκηνοθέτιδας.
Περισσότερα για την ταινία (Δελτίο Τύπου)
Μετά από μια σειρά ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε επί τρεις δεκαετίες, με πρώτο τους Καρβουνιάρηδες (1977), η Αλίντα Δημητρίου παρουσίασε πέρυσι, στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης «Εικόνες του 21ου Αιώνα - 2008», το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους Πουλιά στο Βάλτο.
Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά σε Γυναίκες οι οποίες έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Γυναίκες, που όμοια με τους άνδρες, πάλεψαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Και οι οποίες μετά την απελευθέρωση υπέστησαν πάλι διώξεις, βασανισμούς και εκτελέσεις για αυτή τη συμμετοχή τους.
Φέτος τον Μάρτιο, παρουσιάστηκε στο 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης «Εικόνες του 21ου Αιώνα» μια δεύτερη ταινία με τίτλο «η ζωή στους βράχους», η οποία είναι μεν αυτοτελής, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί συνέχεια της πρώτης.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή», ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους, για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.
Στην ταινία, ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.
Σκιαγράφηση της ταινίας:
Η ταινία αποτελείται από δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος οι Γυναίκες μιλάνε για το Δημοκρατικό Στρατό. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρουν:
- Γιατί πήγαν στο βουνό.
- Τις συνθήκες διαβίωσης.
- Πώς πολέμησαν στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες.
- Πως ποτέ δεν το μετάνιωσαν.
Δυο-τρία χαρακτηριστικά λόγια που ακούγονται στην ταινία:
- Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένας άθλος.
- Το 30% του Δ.Σ. ήταν γυναίκες.
- Σάμπως είχαμε και παπούτσια; Δύσκολα, πολύ δύσκολα.
- Μίλησα για την παλληκαριά τους. Τι πώς την είχαν; Στον ΕΛΑΣ πώς την είχαμε;
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στις Γυναίκες που στάλθηκαν στην εξορία: Χίος - Τρίκερι - Μακρόνησος. Ανάμεσα σε άλλα, περιγράφουν:
Στη Χίο και το Τρίκερι:
- Τις συνθήκες σκληρής διαβίωσης.
- Πως στέλνουν τα παιδιά τους σε στρατόπεδα αναμόρφωσης για να μη γίνουν «Βούλγαροι».
Στη Μακρόνησο:
- Τα ψυχολογικά μαρτύρια.
- Πως χρησιμοποιούν ως μέσο εκβιασμού τα παιδιά τους για να υπογράψουν δήλωση.
- Το άγριο ξύλο.
Δυο-τρία χαρακτηριστικά λόγια που ακούγονται στην ταινία:
- Τίποτα δεν καταλαβαίναμε γιατί όλα αυτά τα γράφαμε στα παλιά μας παπούτσια.
- Έπρεπε να το αντέξουμε γιατί εμείς είχαμε το δίκιο.
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:
Πριν μερικά χρόνια στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας παίχτηκε ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός, στην «Επανάσταση των γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία.
Με εντυπωσίασε για δύο λόγους: Ο ένας, ο πιο σημαντικός, γιατί ήταν πολιτικό ντοκιμαντέρ και ο δεύτερος γιατί η παραγωγή του ήταν χαμηλού κόστους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο με έκανε να αναρωτηθώ: γιατί όχι και εμείς;
Η πολιτική περίοδος που με έτρωγε ήταν τα χρόνια 1940-1950. Μια περίοδος από την οποία είχα βιώματα αλλά και που διαμορφώθηκε η πολιτική μου οπτική. Και δεν άλλαξα ακριβώς, όπως δεν αλλάζεις - σε καμία περίπτωση - τον πρώτο σου έρωτα.
Ξεκίνησα χωρίς κανένα σχέδιο («σενάριο», όπως λένε) και μάλιστα με επώνυμους από εκείνη την εποχή. Στο δρόμο μπερδεύτηκα. Τι δουλειά έχω εγώ με επώνυμους;
Έτσι βρήκα τις Γυναίκες εκείνες που έφτιαξαν ιστορία. Όλες εκείνες που περπατάνε πλάι μας στις πλατείες, στην αγορά, στα μανάβικα και δεν έχουμε ιδέα για ότι έκαναν - και αυτό, γιατί ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα. Απλά ξόδεψαν τα νιάτα τους για την πατρίδα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν το μετάνιωσαν και είναι έτοιμες να ξανακάνουν το ίδιο.
Και ας έχουν ψυχικές διαταραχές, ας είναι μερικές κουφές, ας έχουν ακόμη μερικές στο σώμα τους βόλια, ας βγάζουν έρπη όταν κάνουν αναμνηστικές εκδρομές. Μια από αυτές μου είπε: «.....κοιμάμαι και ξυπνάω με το θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα» (υπάρχει καταγεγραμμένο στην κάμερα).
Οι Γυναίκες αυτές μίλησαν για ολόκληρη τη δεκαετία 1940-1950. Το υλικό που προέκυψε μας έδωσε δυο ταινίες: Τα «Πουλιά στο Βάλτο», που βραβεύθηκαν στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τη φετινή ταινία με τίτλο «η ζωή στους βράχους» η οποία επίσης συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ.
Το μήνυμα της ταινίας είναι: Η ελπίδα στον άνθρωπο.
Αλίντα Δημητρίου
επικοινωνία : http://aristerosteki.blogspot.com/