Δευτέρα 10 Μαίου 2010 στις 16.00
Συζήτηση σχετικά με το άσυλο, τα πνευματικά δικαιώματα, τις περιφράξεις...
κάλεσμα σε συζήτηση σχετίκα με το άσυλο, τα πνευματικά δικαιώματα, τις περιφράξεις στο πανεπιστήμιο και την εμπορευματοποίηση της τέχνης
Στις 20/04/2010 ο πρύτανης του ΑΠΘ, Α. Μάνθος κοινοποίησε στην ΕΠΟΕ (Εταιρία Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων) τα ονόματα δυο φοιτητών μελών κινηματογραφικών ομάδων του ΑΠΘ. Η εν λόγω εταιρία απαίτησε από το πρυτανικό συμβούλιο να απαγορεύσει την προγραμματισμένη προβολή καθώς η κινηματογραφική ομάδα δεν είχε τα πνευματικά δικαιώματα της ταινίας (όπως όλες οι κινηματογραφικές και μη ομάδες όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργούν). Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο τα παιδιά να κινδυνεύσουν να τιμωρηθούν με πρόστιμα, αλλά και ο πρύτανης να επεμβαίνει σε ζητήματα ομάδων του πανεπιστημίου και να προσβάλλει με την πράξη του διαδικασίες που τόσα χρόνια δίνουν ζωή στο άσυλο. Το περιστατικό δεν έμεινε εκεί, αλλά συνεχίστηκε με τον κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής να απαιτεί από τους φοιτητές να του προσκομίζουν έγγραφο που αποδεικνύει την κατοχή πνευματικών δικαιωμάτων της ταινίας που επρόκειτο να προβληθεί, και να βάλει μια σειρά από γραφειοκρατικά εμπόδια ώστε να μην πραγματοποιηθεί εκδήλωση σε σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα στο αμφιθέατρο Παναγιωτόπουλος.
Με αφορμή τα παραπάνω περιστατικά γίνεται πλέον προφανής η επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο και σε κάθε ελευθερία που αυτό δημιουργούσε. Πλέον είναι πάγια τακτική το κλείδωμα των αιθουσών ή των κτηρίων του πανεπιστημίου (στη νομική υπάρχει συναγερμός!) σε όλες σχεδόν τις σχολές μετά τη λήξη των μαθημάτων, με αποτέλεσμα οι αίθουσες να μπορούν να παραχωρηθούν σε φοιτητές μόνο αν δώσουν τα ονόματά τους παίρνοντας έτσι την ευθύνη για την κατάσταση της αίθουσας. Το τελευταίο, όμως, αποτελεί καθαρή δικαιολογία, καθώς τα ονόματα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ για ζημιές σε αίθουσα αφού μιλάμε για αίθουσες που δεν έχουν αντικείμενα αξίας (υπολογιστές, προτζέκτορες κτλ). Αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά για να δοθούν στην ΕΠΟΕ κι έτσι να απειληθούν τα άτομα αυτά με πρόστιμα και κατά συνέπεια να τρομοκρατηθούν οι κινηματογραφικές ομάδες. Έτσι, το κλείδωμα των αιθουσών περιορίζει το ρόλο του πανεπιστημίου σε χώρο εκπαίδευσης, περιορίζοντας δραστηριότητες (εκδηλώσεις, προβολές, κτλ) που κάθε φοιτητής έχει δικαίωμα να κάνει στο χώρο του ασύλου και κατά συνέπεια την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στο άσυλο. Άλλο ένα αξιοσημείωτο γεγονός στο πανεπιστήμιο είναι ότι για να πραγματοποιούν εκδηλώσεις στο αμφιθέατρο Παναγιωτόπουλος του πολυτεχνείου εξωπανεπιστημιακές ομάδες πρέπει να πληρώσουν υπέρογκα ποσά.
Τέλος, με τις μπάρες που έχουν τοποθετηθεί απαγορεύεται η είσοδος μέσα στην πανεπιστημιούπολη σε πολίτες έξω από το πανεπιστήμιο, αντίληψη που θέλει το πανεπιστήμιο να είναι προσβάσιμο μόνο στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Όλες αυτές οι προσπάθειες, στηριζόμενες στα ευρωπαϊκά πρότυπα που αποσκοπούν να εφαρμοστούν στα πανεπιστήμια, δημιουργούν έναν χώρο στείρο, προορισμένο μόνο για διδασκαλία θίγοντας τον κοινωνικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου και το άσυλο, που αποτελούν κοινωνική κατάκτηση και αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως έναν χώρο ζήμωσης και αγώνων.
Ο νόμος λέει: πνευματική ιδιοκτησία ή πνευματικά δικαιώματα είναι τα δικαιώματα των πνευματικών δημιουργών στο έργο τους, που παραχωρούνται από το νόμο με σκοπό την απαγόρευση χρήσης σε τρίτους χωρίς την άδεια των δημιουργών.
Εμείς λέμε: άλλος ένας αστικός θεσμός εμπορικής εκμετάλλευσης και περιχαράκωσης της ανθρώπινης έκφρασης, άλλη μια περίφραξη υπέρ του εμπορίου και του κέρδους , άλλη μια απαγόρευση, άλλη μια επίθεση.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο..η πρόσφατη περίπτωση των κινηματογραφικών ομάδων στο απθ δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά, ούτε περιορίζεται στο χώρο του πανεπίστημίου και στο πρόσωπο του πρύτανη. Εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της διεστραμμένης καπιταλιστικής ιδεολογίας και των περιορισμών που επιβάλλει ακόμη και στο επίπεδο της σκέψης. Τα παραδείγματα είναι πολλά και η ιστορία των περιφράξεων επίσης μεγάλη. Η ουσία πάντως είναι αυτή.
Ένα άλλο ζήτημα που επίσης απασχολεί σχετικά με τον ευρύτερο χώρο της τέχνης μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο είναι το θέμα της αστικής εμπορευματοποιημένης τέχνης και του τρόπου που χρησιμοποιείται. Η προβολή και μέσα στις κινηματογραφικές ομάδες πολλές φορές ταινιών που αναπαράγουν τα κυρίαρχα πρότυπα και τη γκλαμουριά του holywood μόνο εχθρική θα μπορούσε να είναι. Η κοινωνία του θεάματος καραδοκεί και το μόνο που κάνει είναι να χειραγωγεί τη σκέψη, τα συναισθήματα και την επικοινωνία με βάση τα πρότυπα του κόσμου που εκείνοι επιλέγουν για μας.
H σύνδεση όλων αυτών με το θεσμό του ασύλου είναι για μας αναπόφευκτη. Τα τελευταία χρόνια η επίθεση στο άσυλο εντείνεται όχι μόνο με την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του ασύλου αλλά πλέον και με την επίθεση στο άσυλο ιδεών. Για μας αυτό σημαίνει όλο και μεγαλύτερο περιορισμό των ελευθεριών μας στα πλαίσια ενός θεσμού που διαφυλάττει και προάγει την ελευθερία πράξεων και ιδεών. Εδώ υπεισέρχεται και η σιωπηρή επιχειρηματικότητα που δραστηριοποιείται στο χώρο του πανεπιστημίου με τη μορφή ερευνητικών προγραμμάτων και εταιρειών. Οι εταιρείες αυτές εμφανίζονται με διάφορες μορφές. Χαρακτηριστικές είναι οι εργολαβίες που εντάσσουν πλέον το σύγχρονο δουλεμπόριο και τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας και μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και το πρόσφατο παράδειγμα της Εταιρείας Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων. Σε αυτή την επίθεση δε θα μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι και αμέτοχες γιατί επιθυμούμε τη σύνδεση του ασύλου με μια ριζική και έμπρακτη αμφισβήτηση του υπάρχοντος και επιδιώκουμε τη συλλογική συμμετοχή σε αγώνες για να διαφυλάξουμε την αυτονομία και την ελευθερία μας. Το άσυλο μπορεί και πρέπει να αποκτήσει ένα κοινωνικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα για να πάρουμε το πανεπιστήμιο πίσω στα χέρια μας.
ακριβής τοποθεσία : τρίτος όροφος
Διοργάνωση: απόΔραση, αυτόνομη παρέμβαση στη νομική