Κυριακή 12 Ιουλίου 2015 στις 19.00
Συγκέντρωση ενάντια στο νέο μνημόνιο
πυρανθός
Συγκέντρωση ενάντια στο νέο αριστερό μνημόνιο | Κυριακή 12 Ιουλίου 19.00 πάρκο Ντορε
Η συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» από κοινού με άλλες αναρχικές συλλογικότητες της Θεσσαλονίκης, καλούμε συγκέντρωση ενάντια στην διαφαινόμενη έγκριση του νέου «αριστερού μνημονίου» από την Ε.Ε. την Κυριακή 12 Ιουλίου 19.00 στην πλατεία του Ντορέ απέναντι από το Λευκό Πύργο. Συσπειρώνουμε τις αρνήσεις μας ενάντια στο κράτος και την Ε.Ε., το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, ενάντια στην «ελληνική πρόταση» για τη δανειακή σύμβαση που έφερε ψηφίστηκε την Παρασκευή 10 Ιουλίου με πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Καμία οπισθοχώρηση, να βγούμε μαζικά και δυναμικά ξανά χωρίς κανένα χάσιμο χρόνου στο δρόμο, για την συνολική ανατροπή, ενάντια σε νέα και παλιά μνημόνια.
Ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός, αναρχική οργάνωση κι αγώνας ταξικός.
συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»
πηγή : https://maurokokkino1936.wordpress.com/2015/07/11/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%AD%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C/
Έχετε τους νόμους, έχουμε τους δρόμους.|Κεντρική συγκέντρωση Κυριακή 11 Ιούλη, 19:00 Πάρκο Ντορέ
Η κυβέρνηση Σύριζα-Αν.έλ. από την πρώτη στιγμή κατέδειξε το φιλομνημονιακό προφίλ της. Και αυτό γιατί, ενώ το Σεπτέμβρη του 2014 στο περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ο Σύριζα κατέθεσε ένα προεκλογικό σύνολο εξαγγελιών ρήξης και σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους Θεσμούς(Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Ε.Ε.), η συμφωνία του eurogroup της 20ης Φλεβάρη κατοχύρωσε και την επερχόμενη επιβολή ενός 3ου μνημονίου.
Η ραγδαία αλλαγή πλεύσης του Σύριζα σε σχέση με τα προεκλογικά ντελίριά του, επιζητούσε και την αντίστοιχη ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης προς αποφυγή οποιασδήποτε κοινωνικής δυσαρέσκειας και επερχόμενης έκρηξης. Το δημοψήφισμα αποτέλεσε το κερασάκι, στην τούρτα των ατελέσφορων διαπραγματεύσεων και προσπαθειών ευνοϊκής συμφωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους.
Η έκβαση του δημοψηφίσματος από μόνη της ακύρωσε τον αυτό καθαυτό χαρακτήρα του, ξεπερνώντας το ψευδοδίλλημα που έθετε. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ζητούσε λευκή επιταγή για οποιαδήποτε συμφωνία. Το δίλημμα που τέθηκε εμμέσως ήταν η παραμονή και ισχυροποίηση του Σύριζα στην κυβέρνηση ή εκλογές. Σε αυτή τη βάση θεωρούμε πολιτικά άτοπες και ανεδαφικές, ρητορικές περί νοθείας του ΟΧΙ, από την κυβέρνηση.
Το επίδικο ήταν και θα είναι η μετάβαση των ευθυνών για τις αποφάσεις οποιασδήποτε συμφωνίας της κυβέρνησης στην κοινωνία. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Το ίδιο επεχείρησε να πράξει ο Γ. Παπανδρέου λίγο πριν την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, αναλογιζόμενος το βάρος και τον αντίκτυπο της πολιτικής ευθύνης με τον Σύριζα του 4% τότε να μιλάει για καταστροφική επιλογή (το δημοψήφισμα) για την οικονομία της χώρας.
Ο Σύριζα αυτή τη στιγμή ανανεώνει το κοινωνικό συμβόλαιο εμπιστοσύνης, πιο δυνατός από ποτέ. Συνεχίζει, με αμείωτους ρυθμούς, αυτό που κάποτε ονόμαζε αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική, έτοιμος να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο με πιο οδυνηρά μέτρα και προϋποθέσεις, δεσμεύοντας κάποιες ακόμα δεκαετίες τις ζωές μας. Έτσι θα ανανεωθεί και η περίοδος λιτότητας στο όνομα της βιώσιμης λύσης για την αποπληρωμή του νέου χρέους. Μια λιτότητα που φαντάζει όαση, μπροστά στην έρημο των capital controls,των κλειστών τραπεζών και της έλλειψης ρευστότητας όταν πριν κάποια χρόνια θεωρούσαμε υποτιμημένη την γενιά των 700ων ευρώ.
Ο Σύριζα θάβει ακόμα πιο βαθειά την κοινωνία με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Κάποιοι όμως δε σιωπούν…
Κεντρική συγκέντρωση Κυριακή 11 Ιούλη, 19:00 Πάρκο Ντορέ
Καμία διαπραγμάτευση με το κράτος και το κεφάλαιο.
Μόνο χρέος μας, ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.
κατάληψη Terra Incognita
πηγή : http://terraincognita.squat.gr/2015/07/12/%CE%AD%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82/
ΓΙΑ ΤΟ "ΑΡΙΣΤΕΡΟ" ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Κυριακή 12 Ιούλη, 19:00, Πάρκο Ντορέ
Οι μάσκες έπεσαν. Μετά από 5 μήνες «σκληρής διαπραγμάτευσης» και ένα δημοψήφισμα όπου η ερμηνεία και διαχείριση του ΟΧΙ που επικράτησε συνιστά το κατεξοχήν παράδειγμα της συριζο-νεόκοπης έννοιας «δημιουργική ασάφεια», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρότεινε στη βουλή ένα νέο/παλιό μνημόνιο (αυτό ή περίπου αυτό στο οποίο είπε «όχι» σχεδόν το 62% όλων όσων ψήφισαν την Κυριακή 5 Ιούνη) στο βωμό της παραμονής στην ευρωζώνη, και ως ένδειξη καλής θέλησης στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.
Με ελάχιστες απώλειες από τον ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο μέτρων πέρασε από τη Βουλή με τη στήριξη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και στάλθηκε στους «θεσμούς» προς έγκριση. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει: αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, κατάργηση πρόωρων συντάξεων και όριο συνταξιοδότησης στα 67, συμπίεση του εισοδήματος των αγροτών μέσω κατάργησης του ειδικού φορολογικού καθεστώτος, αύξηση έκτακτης εισφοράς, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση εισφορών υγείας, μείωση του ορίου των 1.500 ευρώ για κατασχέσεις μισθών- συντάξεων, άνοιγμα επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις και αποκρατικοποιήσεις λιμανιών και αεροδρομίων. Σε αυτά τα μέτρα είναι σίγουρο πως θα προστεθούν κι άλλα από την πλευρά της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ.
Μετά από δύο μνημόνια συνεχούς και κλιμακούμενης υποτίμησης της τάξης μας, δυο χρόνια πρωτόγνωρων ποσοστών ανεργίας και εξαθλίωσης, ένα τρίτο μνημόνιο είναι πλέον στο κατώφλι. Με την -αυτονόητη για κάθε διαχειριστή του υπάρχοντος- συνέχιση ενός καθεστώτος υποταγής και υποδούλωσης στο ντόπιο και στο ξένο κεφάλαιο, η κρίση στην Ελλάδα μοιάζει με ένα βαρέλι δίχως πάτο. Μόνο το κεφάλαιο δεν πτοείται, και μαζί τα πάσης φύσεως παράσιτα που το στηρίζουν: οι θιασώτες του ΝΑΙ, οι «Τζήμεροι», η Εκκλησία και άλλοι διάφοροι, τους οποίους από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίσαμε, όχι ως «διαμαρτυρόμενους πολίτες», αλλά ως ξεκάθαρο ταξικό μας εχθρό, τον οποίο πρέπει να τσακίζουμε, και ειδικά όταν κατεβαίνει στο δρόμο.
Σ' αυτούς έρχεται να συμπαραταχτεί πλέον και η «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που η ίδια οργάνωσε, μετατρέποντας το ΟΧΙ ενάντια στα μνημόνια σε ένα ηχηρό ΝΑΙ στη λιτότητα την οποία καταδίκαζε επί τρία χρόνια ως αντιπολίτευση και κατακεραύνωνε στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που και αυτό έγινε, μέσα σε λίγους μήνες, ένα κουρελόχαρτο.
Η κυβέρνηση που θα καταργούσε με έναν νόμο όλα τα μνημόνια αποδείχτηκε ανίκανη να εφαρμόσει το παραμικρό μέτρο προς όφελος των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά ιδιαίτερα ικανή να μας φορτώσει με έναν νόμο ένα ακόμη μνημόνιο. Απέδειξε περίτρανα, ακόμη και στους ίδιους της τους υποστηρικτές, ότι ο ρόλος του κράτους (αριστερού ή δεξιού) είναι η αναπαραγωγή του χρηματιστικού κεφαλαίου και η διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστών, από εγχώρια και ξένα αφεντικά. Απέδειξε ότι οι όροι υποδούλωσης του λαού δεν ανατρέπονται από την «αριστερή» κυβέρνηση.
Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό το πλαίσιο θεωρείται απειλή όχι μόνο για την Ε.Ε., αλλά και για όλες τις 'κυρίαρχες' δυνάμεις του πλανήτη (βλ. ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία). Κάθε υποψία αντίστασης στη φτώχεια και την εξαθλίωση, 'διαβάζεται' από αυτούς ως κίνδυνος κλυδωνισμού των χρηματιστηριακών τους αγορών και, φυσικά, αυτού του ίδιου του συστήματος που τις θρέφει: του καπιταλισμού.
Αυτό που περίτρανα αποδεικνύουν η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ. είναι ότι η αλληλεγγύη δεν χτίζεται μεταξύ κρατών, αλλά μόνο μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων του κόσμου που αγωνίζονται για τη χειραφέτησή τους και την οριστική διάρρηξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που έχτισαν και χτίζουν τα παγκόσμια τείχη της φυλακής τους.
Ο πόλεμος που άσκησαν με τη στάση χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών δεν αφορούσε σε καμιά περίπτωση την ελληνική κυβέρνηση, αλλά τους ίδιους τους εργάτες, ντόπιους και μετανάστες, οδηγώντας τους σε μια κατάσταση πανικού, εκβιάζοντας τους άμεσα για τη βίαιη παραμονή της χώρας στο ευρώ και τρομοκρατώντας τους, πάντα σε αγαστή συνεργασία με τα ντόπια Μ.Μ.Ε., για τις «συνέπειες» της εξόδου.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η μόνη επιλογή των αγωνιστών είναι να φωνάξουν τα ΟΧΙ τους στον δρόμο και όχι να τα αναθέτουν στους «από πάνω» μέσω μιας κάλπικης κάλπης.
Είναι στο χέρι μας, ως εργαζόμενοι, άνεργοι, καταπιεσμένοι, ντόπιοι και μετανάστες, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που προτάσσει η συγκυρία, χτίζοντας τις δικές μας δομές, όχι απλά για να επιβιώσουμε της κρίσης, αλλά και για να γίνουμε εμείς η δική τους κρίση.
Είναι στο χέρι μας να δείξουμε ότι οι αρνήσεις και τα ΟΧΙ μας μπορούν να μεταμορφωθούν σε συλλογική οργανωμένη δράση, με δομές αλληλεγγύης, αυτομειώσεις, απαλλοτριώσεις, συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, καταλήψεις και συγκρούσεις.
Με πρόταγμά μας τη γενική αυτοδιεύθυνση, είναι στο χέρι μας να βάλουμε γερά τον θεμέλιο λίθο για την κοινωνική επανάσταση.
ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΟ ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΝΗΝΟΝΙΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΕ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
lib_thess@hotmail.com
πηγή: email που λάβαμε στις 12 Ιούλιος 03h
Συγκέντρωση-Μικροφωνική
Η τακτική της κυβέρνησης μετά το δημοψήφισμα της Κυριακής διέλυσε κάθε αυταπάτη και ξεκαθάρισε το γεγονός ότι αυτό αποτελούσε ένα ψευτοδίλημμα . Όποιες και αν είναι οι επιλογές αυτών που μας κυβερνάν (όποιοι και αν είναι αυτοί) θα είναι πάντα ενάντια στα συμφέροντα των καταπιεσμένων και υπέρ των συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών, είτε αυτοί είναι άλλης εθνικότητας είτε είναι έλληνες.
Γιατί όσον αφορά τους όρους επιβίωσης, όσον αφορά την πραγματική ζωή, δεν χωριζόμαστε σε έλληνες και ξένους αλλά σε φτωχους και πλούσιους, σε εργάτες και αφεντικά, σε καταπιεστές και καταπιεσμένους. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση που δεχόμαστε, αν και η μορφή τους διαφέρει ανά περιόδους, είναι πάντα παρούσα και δεν οφείλεται σε κάποια δυσλειτουργία του ελληνικου κράτους ή της ευρωπαικής ένωσης αλλά στην ίδια την λειτουργία των κρατών και του καπιταλισμού που έχει ως σκοπό αφενός την την ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου και αφετέρου την οχύρωση,την επιβίωσή και την αναπαραγωγή τους. Η λεηλασία της φύσης, η υποτίμηση και η εξαθλίωση των ζωών μας σε καθημερινό επίπεδο, η αδυναμία κάλυψης των πλέον βιοτικών μας αναγκών, οι δολοφονίες εργατών στα εργασιακά κάτεργα, οι φυλακίσεις, οι διώξεις και η άγρια καταστολή όσων αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση, οι δολοφονίες μεταναστών μεσοπέλαγα ή από τα χέρια μπάτσων και φασιστών, οι αυτοκτονίες στις οποίες οδηγεί η καταπίεση και η οικονομική εξαθλίωση, η κατάργηση βασικών κεκτημένων που αποτελούν την ιστορία αγώνων που δόθηκαν μέσα στις φυλακές, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους, είναι κάποιες μόνο από τις καταστάσεις που προκύπτουν από την ίδια την λειτουργία του συστήματος που μας μάθανε από μικρούς να υπηρετούμε.
Η λύση στα προβλήματα των καταπιεσμένων δεν πρόκειται να δοθεί μέσα από την ανάθεση της σε άλλους αλλά μόνο από τους ίδιους, μέσω της συλλογικοποίησης της ζωής και της αυτοοργάνωσης της κάλυψης των αναγκών μας.
Ενάντια σε παλιά ή νέα, δεξιά ή αριστερά μνημόνια, η λύση είναι αγώνας σε κάθε έκφανση της ζωής μας, σε κάθε σημείο της καθημερινότητάς μας, αγώνας συλλογικός, αδιαμεσολάβητος, αντιιεραρχικός, ακηδεμόνευτος, συνολικός, πολύμορφος, για να υψωθούν αναχώματα μπροστά στην καπιταλιστική επέλαση, για να καταλύσουμε κράτος, κεφάλαιο και κάθε μορφής εξουσία.
Συγκέντρωση-Μικροφωνική Κυριακή 12-7 19:00 πάρκο ντορέ (εθνικής αμύνης με παύλου μελά)
Συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή
πηγή: http://sasta.espivblogs.net/2015/07/11/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE/
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΚΥΡΙΑΚΗ 12/7 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
να αυτοοργανώσουμε και να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες και τους αγώνες μας
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, από τη στιγμή της αναγγελίας του μέχρι και τη διεξαγωγή του, επιχείρησε να συμπυκνώσει τον ιστορικό, κοινωνικό και οικονομικό-πολιτικό χρόνο της προηγούμενης περιόδου. Τα έξι και πλέον χρόνια της συστημικής κρίσης και της επιθετικής κίνησης του κεφαλαίου που αυτή συνεπάγεται, η υπογραφή του 1ου και του 2ου μνημονίου, η αυξανόμενη ανέχεια και η υποτίμηση της ζωής, ο κύκλος αγώνων που δημιουργήθηκε, το ξέσπασμα μαζικών και συγκρουσιακών διαδηλώσεων και απεργιών, τα σαμποτάζ και οι δυναμικές ενέργειες, οι συνελεύσεις γειτονιών και οι δομές αλληλοβοήθειας, αλλά και η σταδιακή ύφεση των αγώνων από το '12 και μετά, ο ολοκληρωτισμός της διαχείρισης της Ν.Δ., η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής, το καθεστώς εκτακτης ανάγκης και η εξόντωση των περισσευούμενων, είναι κάποια από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν την περιόδο μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Μέσα από αυτό το περιβάλλον και εκμεταλλευόμενος το κενό που άφησε η κινηματική υποχώρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να κεφαλαιοποιήσει τους επιμέρους αγώνες και να ενισχύσει τη δυναμική του.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝ.ΕΛ. με σημαία την αριστερο-δεξιά αντιμνημονιακή πολιτική, μετά από 5 μήνες "σκληρών" διαπραγματεύσεων που πέσαν στο κενό, ανήγγειλε το δημοψήφισμα, καλώντας τον "ελληνικό λαό" να απαντήσει με ένα "ναι" ή με ένα "όχι" στο αν δέχεται την τελευταία πρόταση των θεσμών.
Χωρίς να σταθούμε την παρούσα χρονική στιγμή στην ερμηνεία της επιλογής του δημοψηφίσματος από την πλευρά της κυβέρνησης, θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι σε σχέση με αυτό. Το δημοψήφισμα ήρθε ως ερώτηση από τα πάνω και ως τέτοιο δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να δώσει απάντηση και λύσεις για τους καταπιεσμένους.
Την εβδομάδα πριν το δημοψίφησμα, είδαμε να συσπειρώνονται γύρω από το «ναι» το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, η συντριπτική πλειοψηφία των αφεντικών και των προνομιούχων, των νεοφιλελεύθερων λακέδων και της αστικής τάξης, των εφοπλιστών και των καναλαρχών, των τηλεκανίβαλων, τα ΜΜΕ, η ΓΣΕΕ, το ΣΕΒ, οι δήμαρχοι, όλοι αυτοί που συνιστούν εκείνο το μπλοκ που εδώ και χρόνια βρίσκεται στη πρώτη γραμμή για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος ακολουθούμενοι από τους εθελόδουλους και τους φοβισμένους από την τρομοκρατία των Μ.Μ.Ε.
Παράλληλα το "στρατόπεδο" του "όχι" συμπύκνωσε νοήματα τόσο ετερόκλητα όσο και αντιθετικά μεταξύ τους, από αυτά που θέλουν την χώρα να παραμείνει πάση θυσία στην Ευρωπαϊκή ένωση μέχρι αυτά που επιδιώκουν τη ρήξη με αυτήν, από τα ταξικά "όχι" και τα πιο ριζοσπαστικά «όχι», μέχρι τα "όχι" με πατριωτικό και εθνικιστικό πρόσημο που δεν απορρίπτουν κανένα στοιχείο από τη λογική της ανάθεσης και προτιμούν απλά τους "ντόπιους" από τους "ξένους" διαχειριστές. Σ" αυτό το σύνολο αναγνωρίζουμε τόσο ορισμένα κομμάτια με τα οποία έχουμε κοινά σημεία, όσο και κάποια άλλα απέναντι στα οποία τασσόμαστε ξεκάθαρα εχθρικά (χρυσή αυγή).
Απευθυνόμενοι λοιπόν σε αυτούς που ψήφισαν "όχι" νοηματοδοτώντας το σαν μια πράξη αντίστασης, λέμε πως για κάθε ερώτημα που έρχεται από τα πάνω, η διαχείριση της όποιας απάντησης είναι προδιαμορφωμένη από αυτόν που το επέβαλλε. Η χρήση του «όχι» από την κυβέρνηση οφείλει να γίνει μάθημα σε όλους/ ες μιας και επιβεβαιώνει το αδιέξοδο και την ήττα που επιφυλάσσει η ανάθεση για όσους/ες στηρίζουν σε αυτή τις ζωές και τους αγώνες τους.
Πιστεύοντας πως η ελπίδα και η δύναμη των καταπιεσμένων βρίσκεται στα δικά μας χέρια, οφείλουμε να σταθούμε με όρους έμπρακτης αλληλεγγύης μεταξύ μας. Η κάλυψη των βασικών μας αναγκών (στο επίπεδο της σίτισης, της στέγασης και της υγείας) είναι επιτακτικό να επιτευχθεί αυτοοργανωμένα, με γνώμονα την από κοινού διαχείριση τους. Έτσι, μια συλλογική κουζίνα για παράδειγμα σπάει λογικές εξατομίκευσης από τη μία, αλλά και λογικές φιλανθρωπίας, που θέλουν κάποιους να φαίνονται ως σωτήρες, και άλλους ως θύματα.
Τα συσσίτια της εκκλησίας αλλά και της χρυσής αυγής (παράλληλα με τις «δομές υγείας μόνο για έλληνες»), η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη, πέρα από μεγάλες μπίζνες ξεπλύματος συνειδήσεων και χρήματος, όχι απλά συντηρούν, αλλά ενισχύουν τις διακρίσεις που ενυπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία, καλλιεργούν μια νοοτροπία εξάρτησης του ανθρώπου που έχει ανάγκη, από κάποιον «καλό και παντοδύναμο» προστάτη, ο οποίος όμως στην ουσία είναι συνυπεύθυνος για την εξαθλίωση των ζωών μας. Από την πλευρά μας, οφείλουμε να συλλογικοποιήσουμε την κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών μας και πέρα από μεμονωμένες λύσεις, μέσω πχ της απαλλοτρίωσης (της κλοπής προϊόντων από τα super market), της κατάληψης στέγης ή το χτίσιμο δομών περίθαλψης, να βρούμε σε αυτά κοινούς τόπους με τους ανθρώπους που έχουμε κοινές ανάγκες, ώστε να μοιραστούμε τόσο τα προβλήματά μας, όσο και τις λύσεις τους, αλλά και να συγκροτηθούμε εχθρικά απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Οφείλουμε να περάσουμε στην αντεπίθεση για να ανακτήσουμε «κεκτημένα» που χάθηκαν, να υπερασπιστούμε τα ήδη υπάρχοντα αλλά και να θέσουμε επιθετικές στοχεύσεις, που θα αναβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο σε πείσμα όσων ζητούν τη δική μας θυσία για να σωθούν οι «τράπεζες» , «το έθνος», «οι αγορές». Κι αυτό μπορεί να συμβεί, αν οργανώσουμε την άμυνά μας απέναντι στην κρατική καταστολή, απέναντι σε στρατό, αστυνομία και παρακρατικούς σχηματισμούς, αν αντιληφθούμε πως πέρα από το επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η επιβολή του κεφαλαίου γίνεται πιο άμεσα αντιληπτή στους χώρους που αυτό επιβάλλεται και αναπαράγεται, εκεί που τα χαμένα εργασιακά κεκτημένα, οι ιδιωτικοποιήσεις (στον αντίποδα των οποίων προφανώς και δεν προωθούμε τις κρατικοποιήσεις), η καταστροφή της φύσης έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των καταπιεσμένων.
Να εμπεδώσουμε στις συνειδήσεις μας το πόσο σημαντικές είναι για την ψυχολογία μας οι επιμέρους νίκες, και το πόσο απαραίτητη είναι για να έρθουν αυτές οι επιμέρους νίκες, η ενότητα των διαφορετικών αγώνων.
Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλά και με το σενάριο που πρόκειται να επικρατήσει τις επόμενες μέρες, αυτό που θα παραμένει επίκαιρο υπό κάθε συνθήκη, είναι πως οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε όλοι αυτοί που δεχόμαστε την καταπίεση εν γένει. Τα ντόπια και ξένα αφεντικά δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν ούτε τις περιουσίες τους, ούτε τη δυνατότητα συνέχισης στην αποκόμιση κερδών και την κυριαρχία τους. Θα προσπαθήσουν με κάθε κόστος να διαφυλάξουν την ακεραιότητά του, κι αυτό προϋποθέτει, ασχέτως της μορφής που θα αποκτήσει η όποια οικονομική ή δημοσιονομική πολιτική (από την πιο εξοντωτική έως την πιο αναπτυξιακή) τη διαιώνιση της επιβολής τους με εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες, μαθητές κτλ.
Απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο που βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα για να καθυποτάξουν τις φωνές αντίστασης και να επιβληθούν σε κάθε πτυχή της ζωής μας, αποτελεί αναγκαιότητα το να θέσουμε την επαναστατική προοπτική στους αγώνες μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να οργανώσουμε τις κινήσεις μας πάνω στη βάση της σύγκρουσης με κάθε μορφή εξουσίας, με το φασισμό, το σεξισμό, τις λογικές της ανάθεσης και της εξατομίκευσης στοχεύοντας στην οριστική κατάλυσή τους.
Στοχεύοντας, στη δόμηση της αναρχικής και αταξικής οργάνωσης των ανθρώπων, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, εξουσία, που θα καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία και τον ανταγωνισμό μεταξύ των υποκειμένων. Που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στην αυτοοργάνωση, στην ελευθερία ως επιλογή του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί να καθορίσουμε τις ζωές μας, τις ανάγκες μας και να υλοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.
Οι αγώνες που δε ξεκίνησαν ακόμα, οφείλουν να εμπεριέχουν, το στρατηγικό προσανατολισμό της βίαιης επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ: ΥΠΟΤΑΓΗ Ή
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Συγκέντρωση: Κυριακή 12/7, 7μμ στο πάρκο του Ντορέ,
Απέναντι απο τον Λευκό Πύργο
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
πηγή: https://anatolika.espivblogs.net/2015/07/11/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7-127-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83/