Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016 στις 20.00
Antifa Live- Άψινθος/Χαρτοπόλεμος
Ένα antifa live στην Ελευσίνα σημαίνει πολλά. Σημαίνει κόπο, χρόνο, συζήτηση, οργάνωση. Μια οργάνωση με τους δικούς μας όρους, τα δικά μας φράγκα, τα δικά μας χέρια και τα δικά μας μυαλά. Σημαίνει, επίσης, παρουσία. Ένα «παρόν» που αποτελεί ένα δυναμικό συλλογικό τρόπο να κατακτήσουμε χώρο και χρόνο από τη δημόσια σφαίρα της πόλης. Να ακουστούν οι φωνές μας, τα τραγούδια και τα συνθήματά μας. Να ακουστεί η συλλογική μας έκφραση. Σημαίνει και συνέχεια. Με την έννοια ότι αυτό το live δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Κάτι που ήρθε ξαφνικά και θα φύγει το ίδιο ξαφνικά. Αυτό το live αποτελεί έναν από τους κρίκους μιας αλυσίδας παρουσίας μας στους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης. Είναι κομμάτι μιας αλυσίδας που δομείται από αφισοκολλήσεις, μοιράσματα, μικροφωνικές, σπρέι, κυνήγια φασιστών, κουβέντες και αράγματα σε πλατείες. Μια αλυσίδα που υπογραμμίζει με τον πιο σαφή τρόπο ότι όσο θα υπάρχουμε αυτή θα συνεχίζεται.
Πάνω απ' όλα, όμως, ένα antifa live σημαίνει ακριβώς την κατανόηση της πραγματικότητας την οποία βιώνουμε ως κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης αυτού του τόπου. Ενός τόπου ξεχασμένου κάπου εδώ στη δυτική πλευρά της αττικής, που ωστόσο σε τίποτα δεν υπολείπεται από τη μιζέρια, τις καθημερινές καταπιέσεις, τη συναισθηματική, οικονομική και περιβαλλοντική εξαθλίωση, συνολικά. Ίσα, ίσα. Μια πραγματικότητα εχθρική, γεμάτη σχιζοειδείς αντιθέσεις, διαμεσολαβήσεις, κατασκευασμένη έτσι ώστε να επιτίθεται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο βάναυσα εναντίον μας. Μια πραγματικότητα ταξικά προσδιορισμένη, υλικά και διανοητικά εξαντλητική. Μια πραγματικότητα που, άλλοτε ολοφάνερα και άλλοτε με προσωπεία, δομεί αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε νέο φασισμό της εποχής μας.
Αλήθεια, όμως, μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμάς; Μήπως απλά δεν έχουμε καταλάβει καλά τι συμβαίνει γύρω μας; Μήπως εμμονικά αναζητούμε εχθρούς, ενώ όλοι και όλα κράζουν γύρω μας πως ζούμε σε έναν κόσμο της ελευθερίας του ατόμου και της πολυποικιλότητας των επιλογών του;
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε με ευκολία να κυλιστούμε στο βούρκο της εποχής μας, όπου όλα είναι απλά, αυτονόητα και το μεγαλείο του εαυτού έχει οριστεί ως η υπέρτατη αξία.Θα μπορούσαμε να αισθανόμαστε βαθειά ανακούφιση που το ελληνικό κράτος έκανε αριστερή στροφή, ξεφεύγοντας έτσι από τα σκοτάδια της ακροδεξιάς απειλής. Να διαπνεόμαστε από πατριωτική ευαισθησία και να αγωνιούμε βαθύτατα για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης της χώρας και την αδυναμία διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Να αισθανόμαστε σχεδόν ευγνωμοσύνη που ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε εν μία νυκτί να μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε μια κοινωνία ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Κι έτσι, με μια αίσθηση αισιοδοξίας και ελπίδας πια, να ατενίζουμε το μέλλον, αφού τα σκούρα φαίνεται να πέρασαν. Θα μπορούσαμε, εν ολίγοις,(παρακολουθώντας πάντα πολλή τηλεόραση) να καταπίνουμε αμάσητη όλη την κρατική προπαγάνδα και να τρέχουμε πίσω από όλα αυτά που ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος καλεί πως «πρέπει να κάνουμε». Πολλά θα μπορούσαμε..
Ε, λοιπόν, όχι! Ξέρουμε πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι! Κόντρα σε όλα τα παραπάνω, αναγνωρίζουμε πως αυτό που βιώνουμε δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αντίθετα, είναι η συνέχεια της ολομέτωπης επίθεσης των αφεντικών στην τάξη μας!
Το βλέπουμε καθαρά. Τα αφεντικά συνεχίζουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι ώρες εργασίας διπλασιάζονται και οι μισθοί μας πετσοκόβονται, ενώ ο πάτος της ταξικής πυραμίδας διευρύνεται επιμελώς, κλείνοντας το μάτι σε όλο και περισσότερους,-ες.
Το βλέπουμε καθαρά. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τις διαπραγματεύσεις και τις εναλλαγές των πολιτικών μας αφεντικών. Η αριστερή «κυβερνητική παρένθεση» και το θέατρο των τελευταίων χρόνων είναι ένας καλοστημένος αντιπερισπασμός, σαφώς εναντίον των δικών μας ταξικών συμφερόντων.
Το βλέπουμε καθαρά. Η ολοκληρωτική αντιμετώπιση των μεταναστών εργατών συνδέεται άμεσα με την ακραία γενικευμένη υποτίμηση της ντόπιας εργατικής τάξης. Η παρανομοποίηση χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών, το θαλάσσιο νεκροταφείο του Αιγαίου και οι αναποδογυρισμένες βάρκες αποτελούν πολιτική του ελληνικού κράτους που στοχεύει ξεκάθαρα την εργατική τάξη στο σύνολό της. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, που πλέον αποτελούν πραγματικότητα και στις περιοχές μας, είναι η πιο ακραία πτυχή της πολιτικής αυτής.
Το βλέπουμε καθαρά. Η πλαστή αδυναμία διαχείρισης της μετανάστευσης από πλευράς του ελληνικού κράτους αποτελεί -με μεγάλη επιμονή και επιμέλεια- το βαρύ χαρτί της εξωτερικής του πολιτικής.
Ξέρουμε πως δε χρειάζεται κάποια άλλου είδους απόδειξη για να υποστηρίξει κανείς πως όλα αυτά μεθοδικά δομούν τον σύγχρονο φασισμό. Έναν φασισμό που μπορεί να μη μας κάνει τη χάρη να παρουσιάζεται με σβάστικες και SS, αλλά είναι το ίδιο στοχευμένος, το ίδιο απειλητικός, το ίδιο επικίνδυνος. Ξέρουμε και κάτι τελευταίο. Πως ο φασισμός αυτός δεν αντιμετωπίζεται ούτε με παρακάλια, ούτε με δάκρυα, ούτε με ατομοκεντρικούς ηρωισμούς.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους, αυτό το antifa live είναι πιο επίκαιρο, πιο χρήσιμο και εύστοχο από ποτέ. Είναι εδώ για να καταδείξει, με τον τρόπο που μόνο άνθρωποι της πάστας μας μπορούν να κάνουν, πως το να ξέρεις τελικά σε αυτήν την κοινωνία είναι δύναμη. Πως στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε η ελπίδα είναι μια: η συλλογικοποίησή μας κάτω απ' το κοινό ταξικό συμφέρον και η στόχευση των ταξικών μας εχθρών: των αφεντικών, των φασιστών και των πολιτικών τους. Γι' αυτό κάνουμε antifa live. Γι' αυτό δηλώνουμε με τον πιο σαφή τρόπο αντιφασίστες και αντιφασίστριες. Όχι από ηρωισμό. Όχι από φετιχισμό. Όχι από αισθήματα αλτρουισμού. Όχι από σοφία.Αλλά από πάθος, οργή και αποφασιστικότητα αυτού που αναγνωρίζει την ταξική του θέση σε αυτή την κοινωνία. Αυτού που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Από καθήκον ταξικό.