Δευτέρα 1 Μαίου 2017 στις 10.00 πμ
Ταξική πρωτομαγιά
Αυτός ο Μάης θα είναι δικός μας! [πρόγραμμα και κάλεσμα σε δράσεις, σε αλληλεγγύη, σε αγώνα]
Προς τους συναγωνιστές/τριες και φίλους/ες του κοινωνικού & εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ. που εδώ και 5 χρόνια δίνουν έναν ιδιαίτερα δύσκολο και επίπονο αγώνα να κρατήσουν το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. ανοιχτό γι' αυτούς αλλά και για όλη την κοινωνία, το Εργατικό Ιατρείο που λειτουργεί εδώ και έναν χρόνο στη ΒΙΟ.ΜΕ. με παραδειγματικό τρόπο λειτουργίας και η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης σας καλούμε να στηρίξετε τις δραστηριότητες που έχουμε προγραμματίσει για τον μήνα Μάιο.
ΔΕΥΤΕΡΑ 1 ΜΑΗ
Ταξική πρωτομαγιά με συγκέντρωση στις 10.00 π.μ. στην Καμάρα και με διαδήλωση προς το μνημείο του Καπνεργάτη.
ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΗ
Μεγάλη ΣΥΝΑΥΛΙΑ με αλληλέγγυους μουσικούς απ' όλη τη χώρα που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 11 Μαΐου σε χώρο που θα ανακοινωθεί στις επόμενες ημέρες.
Πριν από τη συναυλία θα πραγματοποιηθεί ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ την ίδια μέρα (11/5) στις 18.00 από την Καμάρα με κεντρικά προτάγματα:
Τα μέσα παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων και της μαχόμενης κοινωνίας // Κάτω τα χέρια από τη ΒΙΟ.ΜΕ. Η ΒΙΟ.ΜΕ. δεν πωλείται, δεν γίνεται βίδες // Αλληλεγγύη-Αυτοδιαχείριση-Άμεση δημοκρατία.
Η συναυλία διοργανώνεται για την πολιτική & οικονομική ενίσχυση της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ και του Εργατικού Ιατρείου.
Συγκεκριμένα τα χρήματα θα δοθούν για την ενίσχυση και επέκταση της παραγωγικής διαδικασίας στο εργοστάσιο, αλλά και την υποστήριξη των παράλληλων διεργασιών που λαμβάνουν χώρα σε αυτό.
ΔΕΥΤΕΡΑ 15 ΜΑΗ
Ειδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης για τη ΒΙΟΜΕ:
Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν
Ντάριο Φο: "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω"
Το Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στις 15 Μαΐου το έργο "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο στο χώρο του εργοστασίου. Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.
Περισσότερα εδώ.
ΤΡΙΤΗ 23 ΜΑΗ
Δευτέρη συζήτηση αυτομόρφωσης στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. με θέμα:
"Η βιοπολιτική στις μέρες μας. Ο ορισμός του Φουκώ. Τεχνικές ρυθμίσεις της ζωής από την εξουσία. Ο Αγκάμπεν και το Homo Sacer. Βιοπολιτική και διαχείριση της ζωής."
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ ΕΚΤΕΝΩΣ
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/4/17 ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
19.00 ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ.
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής
Συγκέντρωση και πορεία για την εργατική Πρωτομαγιά
Συνθήκες κλάδου
Οι συνθήκες στον κλάδο του επισιτισμού μετασχηματίζονται στο πέρασμα των χρόνων αλλά παραμένουν άσχημες, όπως ήταν άλλωστε και πριν την κρίση. Τότε τα αφεντικά δεν κολλούσαν καν ένσημα στους εργαζόμενους, τώρα, με την απειλή μεγάλου προστίμου για ανασφάλιστη εργασία, συνηθίζουν να κολλάνε ελάχιστα και αυτά μισά έτσι ώστε να είναι καλυμμένα σε τυχόν ελέγχους, ενώ οι εργαζόμενοι συνήθως μετά βίας συμπληρώνουν τον απαραίτητο αριθμό για την ασφάλισή τους. Αυτό βέβαια συνοδεύτηκε και από βαθμιαίες μειώσεις μισθών και μεροκάματων, φτάνοντας σήμερα σε εξευτελιστικά επίπεδα. Τα ελαστικά ωράρια, τα πολλαπλά πόστα και οι υπερωρίες παραμένουν όπως ήταν, ενώ για τα δώρα και επιδόματα που δικαιούμαστε η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Οι συνάδελφοι που δουλεύουν σαν διανομείς φαγητού (delivery) συνεχίζουν να επιβαρύνονται εν ώρα εργασίας με δικά τους έξοδα για τον εξοπλισμό των οχημάτων, βενζίνες, κάρτες κινητών και άλλα. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εντατικοποίηση της εργασίας μας και η έλλειψη της υποτυπώδους ασφάλειας από πλευράς αφεντικών μας κάνει να τσακιζόμαστε σε εργατικά ατυχήματα. Από τα τροχαία "για να φτάσει γρήγορα η παραγγελία" μέχρι να καταρρέουν συνάδελφοι σε εξαντλητικές συνθήκες ιδιαίτερα στους καλοκαιρινούς τουριστικούς μήνες.
Ζητήματα καταπίεσης / ηθική και "συμφωνίες"
Όπως σε κάθε κλάδο(τα αφεντικά έχουν φτιάξει ένα ιδεολογικό οπλοστάσιο γύρω από την έννοια της κανονικής και μη κανονικής εργασίας με την τελευταία να θεωρείται ανειδίκευτη,περιστασιακή, και στην τελική τοποθετημένη στον πάτο της εργασιακής πυραμίδας) έτσι και στο δικό μας, πέρα από τις σχέσεις οικονομικής εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας, έχουμε να υποστούμε και την καταπίεση που πηγάζει από αυτές. Τα αφεντικά θεωρούν πως αφού μας "πληρώνουν" (!) έχουν το δικαίωμα να ασκούν πάνω μας και όλες τις εξουσιαστικές τους συμπεριφορές. Από τη μία απαιτούν να είμαστε υπάκουοι, πειθαρχημένες, να σκύβουμε το κεφάλι στις διαταγές τους που πολλές φορές είναι έξω από το πόστο που έχουμε και να δεχόμαστε κάθε ρατσιστική, κυριαρχική ή/και σεξιστική αηδία που έχουν στο κεφάλι τους. Άλλωστε μιλάμε για ένα κλάδο που μας θέλειεκτός από παραγωγικές, ευπαρουσίαστες και με διαρκές χαμόγελο ανάλογα με τα γούστα αφεντικών και πελατών.
Άλλες φορές επιδιώκουν να δημιουργήσουν μία "φιλική" σχέση ανάμεσά μας και να μας καλλιεργήσουν πάνωσε αυτή τη "φιλία" μια ηθική που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Κάποιες χαρακτηριστικές νοοτροπίες αυτής της ηθικής που υπάρχει σε μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων στον κλάδο είναι: "πως είμαστε μια ομάδα αφεντικά - εργαζόμενοι και θα βάλουμε πλάτη να πάει καλά το μαγαζί" που στην ουσία σημαίνει πως θα σκιστούμε στη δουλειά να γεμίσει η τσέπη του αφεντικού με αντάλλαγμα ίσως λιγότερη γκρίνια και ευνοϊκότερες συμπεριφορές απέναντί μας και σε στιγμές διεκδίκησης "δεν μπορώ να ζητήσω κάτι παραπάνω από το αφεντικό μου πχ ένσημα, αφού συμφωνήσαμε στην αρχή να μην μου τα κολλάει". Όμως ξέρουμε ότι όταν πάμε να ζητήσουμε κάπου δουλειά, αν απαιτήσουμε κάτι παραπάνω από αυτά που μας προσφέρει το αφεντικό, αυτόματα χάνουμε και την προοπτική να πάρουμε αυτή τη δουλειά καθώς θα ψάξει να βρει κάποιον/α με τις μικρότερες απαιτήσεις. Επομένως, αυτές οι "συμφωνίες" που κάνουμε με τα αφεντικά χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή, δεν είναι από την πλευρά τους τίποτα άλλο πέρα απόεκβιασμοί.
Εργατικά ατυχήματα
Μπροστά στην αύξηση της κερδοφορίας τους, τα αφεντικά (μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία) θα κόψουν «έξοδα» από όπου μπορούν, όπως η ασφάλεια των εργαζομένων. Οι νεκροί συνάδελφοί μας γίνονται για την κοινωνία ένας στατιστικός αριθμός, η "κακιά στιγμή" την ώρα που δεν τηρούνται ούτε τα τυπικά.
Ειδικότερα οι διανομείς, που συνοδεύονται από ένα νομοθετικό κενό που τους αφήνει απροστάτευτους απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία, αναγκάζονται όχι μόνο να παρέχουν την εργατική τους δύναμη, αλλά και να δουλεύουν με δικό τους μηχανάκι, να φροντίζουν για τις βενζίνες και τη συντήρησή του, να συμβιβάζονται με τον ελλιπή εξοπλισμό και τα κακοσυντηρημένα οχήματα και να δουλεύουν μέσα σε μια εντεινόμενη συνθήκη, που τους επιβάλλει την τάχιστη παράδοση των παραγγελιών. Μιλάμε για μια δουλεία, εξ'ορισμού βαριά και ανθυγιηνή, αλλά για τέτοια ένσημα ούτε λόγος. Για αυτό και τον τελευταίο καιρό, ενδεικτικά μόνο, έχουμε νεκρούς συναδέλφους στα Everest, Mikel, Speedex…
Όμως, κόντρα σε αυτή τη σαπίλα των εργασιακών σχέσεων υπάρχουν εργαζόμενοι/ες που οργανώνονται στους χώρους δουλειάς, διεκδικούν τα αυτονόητα και ξεκινούν αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση των αφεντικών. Τέτοιοι αγώνες δόθηκαν και τον τελευταίο καιρό στη Θεσσαλονίκη, όπως για παράδειγμα στη Γεφυρα, babylon, rollingburgerbar, metrocrepestationκλπ...
Σαν ΣΣΜ, δεν επαναπαυόμαστε στη θεσμική επίλυση των εργασιακών ζητημάτων. Θεωρούμε ότι ο συλλογικός, οργανωμένος και μαχητικός τρόπος διεκδίκησης είναι αυτός που φέρνει τα θετικά αποτελέσματα και την ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Επίσης αφήνει παρακαταθήκη για καλύτερους όρους εργασίας στις πιάτσες που τρέχουν οι αγώνες και οξύνει την ταξική συνείδηση σε όλους μας. Και αυτή η συνείδηση είναι που δημιουργεί τις συνθήκες για συλλογικοποίηση των αναγκών μας και για καλύτερους όρους εργασίας, αμβλύνοντας την εκμετάλλευση που βιώνουμε. Αυτή η συλλογική μας δύναμη είναι που δείχνει στα αφεντικά ότι η κυριαρχία τους αμφισβητείται και κλονίζεται και ότι οι όροι στις εργασιακές μας σχέσεις δεν θα μας επιβάλλονται εύκολα και στο κάτω-κάτω κάνει τη ζωή μας καλύτερη.
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού είναι σωματείο βάσης. Αυτό σημαίνει πως λειτουργεί με τακτικές γενικές συνελεύσεις, οι οποίες αναγνωρίζονται ως το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων και στις οποίες συμμετέχουν όλοι ισότιμα και μακριά από τη λογική της ανάθεσης του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, των αρχηγών και των ειδικών. Είναι ανοιχτό σε όλες/όλους τις/τους εργαζόμενες/ους του κλάδου, εκτός φυσικά από αφεντικά, υπεύθυνους, προϊστάμενους, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικούς και αυτούς που προσπαθούν να αντλήσουν ψήφους ή υπεραξία για το κομματικό τους μαγαζί.
Καλούμε στην συγκέντρωση για την ημέρα της Πρωτομαγιάς στις 10:00 στη Καμάρα
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗστον εκφοβισμό των αφεντικών,
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗσε όλους τους χώρους εργασίας,
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων.
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης
(και λοιπών εργαζομένων στον κλάδου του επισιτισμού)
Επικοινωνία με το σωματείο:
τηλέφωνο: 6955569865
e-mail: swmateioservitorwn@yahoo.gr
http://ssmthess.espivblogs.net
πηγή : email που λάβαμε στις 27 Απρίλιος 22h
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
1Η ΜΑΗ:
δεν είναι αργία, είναι απεργία!
Τον Μάη του 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της 8ωρης εργασίας, το οποίο κερδήθηκε ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Έκτοτε η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο γιατί μας θυμίζει τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά γιατί είναι μια ακόμη αφορμή για να βγούμε στον δρόμο και να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας ως εργάτες.
131 χρόνια μετά δουλεύουμε ακόμη περισσότερες από 8 ώρες, συνεχίζουμε να ζούμε σε συνθήκες επισφάλειας, με τα αφεντικά να κερδίζουν περισσότερα πλασάροντας μας υποκατώτατους μισθούς, σπαστά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, ανασφάλιστη εργασία και αιφνιδιαστικές απολύσεις.
131 χρόνια μετά πολλά εργατικά κεκτημένα χάνονται ενώ και όσα απέμειναν τίθενται υπό αμφισβήτηση εκ νέου με την ψήφιση του νέου εργασιακού νόμου που μέσα στα άλλα, ακυρώνει το δικαίωμα της απεργίας και της νομικής υπόστασης των συλλογικών οργάνων των εργατών.
Για εμάς όμως είναι ξεκάθαρο πως η απεργία αποτελεί ένα βασικό μέσο διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Τη μέρα αυτή δε δουλεύουμε, δεν αφήνουμε τα αφεντικά να εκμεταλλευτούν την εργασιακή μας δύναμη, δείχνουμε το ποιοι είναι αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο. Σπάμε το φόβο, στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και δεν ανεχόμαστε απειλές απόλυσης για αυτόν τον λόγο.
131 χρόνια μετά συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε στους χώρους δουλειάς μας, διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αύξηση μισθού, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Ενάντια στην ποινικοποίηση των σωματείων και των αγώνων μας
Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς μας
Να βάλουμε φραγμό στους εκβιασμούς των αφεντικών
Να οργανώσουμε την ταξική αντεπίθεση
ΠΟΡΕΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 1 ΜΑΗ
10:00 ΚΑΜΑΡΑ
Σωματείο βάσης εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
τηλ. 698 9854224 mail: psyxoswmateio@riseup.net
πηγή: http://svepsykoi.espivblogs.net/2017/04/20/απ…
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΜΕΙΣ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Η ιστορία των εξεγερμένων εργατών του Σικάγου του 1886 σφράγισε στην συνείδηση του διεθνούς ταξικού κινήματος πως τα δικαιώματα τους, οι εργάτες και οι εργάτριες τα κατακτουν μετά από αιματοβαμένους αγώνες και επαναστάσεις, απέναντι στα αφεντικά και τα σκυλιά τους.
Στο σήμερα η επίθεση του κράτους και κεφαλαίου γίνεται και σε αυτήν ακριβώς την συνείδηση της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα ντόπια & ξένα αφεντικά παίζοντας το χαρτί της οικονομικής κρίσης αποβλέπουν σε μια οικειοθελή παράδοση των εργατικών μας κεκτημένων. Μας ζητάνε να σκύψουμε το κεφάλι και κάνουμε "υπομονή μέχρι να ορθοποδήσει η οικονομία", να ανεχτούμε την εξαθλίωση και υποτίμηση των ζωών μας, τα μειωμένα μεροκάματα και τις εξοντωτικές ώρες, τη δουλειά την Κυριακή, χωρίς καμία προστασία και κοινωνική ασφάλιση.
Τα τελευταία χρόνια -από το 2012 που ξεκίνησε η κρίση μέχρι σήμερα- ήταν ανέφελα για τις κυρίαρχες τάξεις, χωρίς κοινωνικές αναταραχές και χωρίς αντιστάσεις.Πολύ γρήγορα η ασυνέχεια μεταξύ της αυταπάτης που εξέφραζε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε παρόμοιο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα συνέχισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με "ανθρώπινο πρόσωπο") με την πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αποκαλύφθηκε. Η αποτυχία του επιβεβαιώνει τη μόνη αλήθεια που μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα πραγματικά δεδομένα: στο έδαφος της σημερινής καθολικής καπιταλιστικής κρίσης ανοίγονται δύο δρόμοι, είτε η αποδοχή των όρων του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού είτε η Κοινωνική Επανάσταση. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Για την τάξη μας, τα χρόνια αυτά ήταν χρονιά υποχώρησης. Η επίθεση που δέχθηκε δεν τη γύρισε σε «προηγούμενους αιώνες» και σε «μεσαίωνες» - αντίθετα χάραξε και τόνισε την εικόνα του μέλλοντός της. Ένα μέλλον ολομέτωπης επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στην εργασία, την ασφάλιση, τις κοινωνικές ελευθερίες, το περιβάλλον και τα κοινωνικά αγαθά. Μετά τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, τις περικοπές σε όλες τις δημόσιες παροχές, την σταδιακή κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, την αύξηση της φορολογίας, την αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, ήρθε η αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα, ήρθε το πετσόκομμα της κοινωνικής ασφάλισης, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που εμποδίζει το δικαίωμα της απεργίας και αμφισβητεί τα συλλογικά όργανα των εργατών.
Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχουμε ένα ιστορικό χρέος στους εξεγερμένους της πρωτομαγιάς: το χρέος του να υπενθυμίζουμε στο κράτος και τα αφεντικά πως θα μας βρίσκουν πάντοτε απέναντι τους, μέχρι την ολική ανατροπή του τωρινού συστήματος εκμετάλλευσης. Η εργατική πρωτομαγιά -από το Σικάγο του 1880 έως και την Θεσσαλονίκη του 1936- δεν είναι απλά ένα μωσαϊκό εργατικών διεκδικήσεων και επαναστάσεων, αλλά ένας διαρκής αγώνας ενάντια στη λήθη και την εξουσία, ως την αδυσώπητη μάχη της εργατικής τάξης για την οριστική της απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού.
Για μας, η εργατική πρωτομαγιά είναι μια υπόμνηση ότι αυτή η μάχη ξεκινάει από την κοινωνική βάση, από τους εκμεταλλευόμενους εναντίον των εκμεταλλευτών της, αριστερών και δεξιών αφεντικών, μικρών και μεγάλων, σοσιαλιστικών και δεξιών κρατών, δικαστών, μπάτσων και ανθρωποφυλάκων. Είναι, ακόμα, η υπενθύμιση ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα σε εμάς, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα, στέκονται οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές, οι εξεγερμένοι του Στάντινγκ Ροκ, οι Βούλγαροι αντιφασίστες, οι Ζαπατίστας, οι Παλαιστίνιοι απεργοί πείνας, οι αναρχικοί που βρίσκονται μέσα στα τείχη των φυλακών, όσοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας τελειώνει εκεί που ξεκινάει η αταξική κοινωνία.
ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΡΓΑΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΑΣ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΛΑΚΤΟ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΒΑΣΗΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΑΘΗΝΑ
Πορεία Μουσείο 10:30
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
10:00 Καμάρα Ανεξαρτητη ταξική πορεια
Στηρίζουμε τα μπλοκ των σωματείων βάσης
ΛΑΜΙΑ
Συγκέντρωση
πλ. Ελευθερίας
10.00 πμ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
anarchist-federation.gr
info@anarchist-federation.gr
twitter: twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Θεσσαλονίκης καλεί στην ταξική συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς στην Καμάρα, στις 10πμ
ΟΛΟΙ στη συγκέντρωση που διοργανώνουν η Πρωτοβουλία για μια Ταξική Πρωτομαγιά, πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες στην Καμάρα, στις 10 π.μ
- Ενάντια στα νέα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης, κόντρα σε παλιά και νέα μνημόνια, για ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο
- Διαγραφή του χρέους, έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ,
- Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις - καμία ελληνική συμμετοχή και διευκόλυνση, κάτω η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας για τους πρόσφυγες, τσακίστε τη φασιστική απειλή της ΧΑ.
- Για να περάσει ο έλεγχος, ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια της εργατιάς και του λαού.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
πηγή : http://antarsya.gr/node/4321
Πρωτομαγιά
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε στα μίντια τον εμπαιγμό μας σαν εργατική τάξη, με την κυβέρνηση να δίνει δήθεν σκληρές μάχες με τους θεσμούς σε ένα παιχνίδι που είναι ήδη στημένο. Αυτή τη φορά το φλέγον ζήτημα που τίθεται για την εκταμίευση της δόσης είναι η αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου - ενός συνδικαλιστικού νόμου που είχε ψηφιστεί εν μέσω αγώνων των εργατών την περίοδο της μεταπολίτευσης και αποτέλεσε ένα μεγάλο κεκτημένο των εργαζομένων της εποχής. Αυτά τα δεδομένα για εμάς προσπαθούν να τα αναιρέσουν, καταστρατηγώντας και τα ελάχιστα εναπομείναντα μέσα υπεράσπισής μας απέναντι στην εργοδοσία. Παρακάτω παραθέτουμε τις πιθανές αλλαγές πάνω στη νομοθεσία:
Συλλογικές Συμβάσεις:
Η θεσμοθέτηση των συλλογικών-κλαδικών συμβάσεων υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά κεκτημένα των εργαζομένων κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Πλέον οι εργαζόμενοι-ες μπορούσαν να κοστολογούν ανά κλάδο ή επάγγελμα την εργασία τους, ενώ για οποιαδήποτε αλλαγή στις συμβάσεις είχαν λόγο τα σωματεία και οι αντίστοιχες ομοσπονδίες. Με το δεύτερο μνημόνιο ουσιαστικά παγώνουν οι συλλογικές συμβάσεις και πλέον εφαρμόζονται αποκλειστικά επιχειρησιακές-ατομικές, ανοίγοντας περαιτέρω το δρόμο για την εφαρμογή των ευέλικτων ωραρίων, νομιμοποιώντας τη μισθολογική αυθαιρεσία και αμφισβητώντας τη θεμελιώδη αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στοχευμένης επίθεσης των αφεντικών αποτελεί το γεγονός ότι με την ψήφιση του νομοσχεδίου χιλιάδες μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις έσπευσαν να εφαρμόσουν το νέο μέτρο υποβάθμισης της εργατικής δύναμης, πολλές φορές εν μέσω απειλών για απόλυση-μη ανανέωση σύμβασης, όπως συνέβη πρόσφατα με την εξαγορά του Μαρινόπουλου από τον Σκλαβενίτη. Πλέον οι ευρωπαίοι εντολοδόχοι των αφεντικών απαιτούν από την κυβέρνηση να καταργήσει πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις, ως προαπαιτούμενο για να λάβει η χώρα τη νέα δόση.
Κατώτατος Μισθός (ή βασικός όπως λένε τα αφεντικά) :
Χρόνια τώρα τα αφεντικά και τα τσιράκια τους (Μίντια) προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κατώτατος μισθός λέγεται βασικός. Βασικός όμως για ποιούς; Μάλλον για κανέναν γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν επαρκεί ούτε για τα είδη πρώτης ανάγκης. Την εικόνα συμπληρώνει η ύπαρξη του υποκατώτατου μισθού, μέτρο το οποίο όμως αντιβαίνει στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη (έχει υπογραφεί από την Ενωμένη Ευρώπη) που απαγορεύει ρητά τις διακρίσεις στη μισθοδοσία βάσει της ηλικίας. Παρ' όλα αυτά βλέπουμε πως αυτό το μέτρο συμφέρει τα αφεντικά πάσης φύσεως καθώς ακόμα και μεγάλες 'κερδοφόρες' επιχειρήσεις (βλέπε Πλαίσιο, Public) εφαρμόζουν κατ' εξακολούθηση την πολιτική πρόσληψης φτηνού εργατικού δυναμικού. Η κυβέρνηση προτίθεται λοιπόν να υποβαθμίσει κι άλλο την εργατική μας δύναμη καθώς καλείται να περικόψει επιδόματα και τριετίες, για όσους ακόμα τα εισέπρατταν, καθώς και να περικόψει επιπλέον χρήματα από τον υποκατώτατο.
Απελευθέρωση ορίου απολύσεων :
Ένα ακόμα ζήτημα είναι η αύξηση του ορίου των απολύσεων στις μεγάλες εταιρείες. Είναι εμφανές ότι εργαζόμενοι που δε θα συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις των εργοδοτών τους θα βλέπουν το δρόμο για το σπίτι τους, πλέον μαζικά και νόμιμα. Είναι βέβαια ένα θέμα που «καίει» τις τόσο ευνοημένες από τα μνημόνια ελληνικές τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τις οποίες η επόμενη μέρα τις θέλει να προβαίνουν σε συρρίκνωση του προσωπικού τους, καθώς μέχρι τώρα οι 'εθελούσιες έξοδοι' που έχουν διενεργήσει είναι πολυέξοδες .
Κήρυξη απεργιών-Νομιμοποίηση της ανταπεργίας ( Λοκ άουτ) :
Τέλος επίμαχο σημείο της τροποποίησης της συνδικαλιστικής νομοθεσίας, αποτελεί η διαδικασία κήρυξης απεργιών, μετατρέποντας την προϋπόθεση της εξασφάλισης της πλειοψηφίας των μελών σε γενική συνέλευση σε πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την κήρυξη απεργίας σε σωματεία. Με αυτόν τον τρόπο καταργείται το σημαντικότερο όπλο των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση των αφεντικών τους. Ακόμα επανέρχεται η νομιμοποίηση της ανταπεργίας (λοκ άουτ), που είχε απαγορευτεί στη μεταπολίτευση. Η διεξαγωγή νόμιμης ανταπεργίας συνεπάγεται την αναστολή των αμοιβαίων υποχρεώσεων των μερών: παροχή εργασίας από την μία και καταβολή μισθού από την άλλη. Με λίγα λόγια τα αφεντικά μιας επιχείρησης θα δικαιούνται πλέον να προσλάβουν απεργοσπάστες κατά τη διάρκεια μιας απεργίας και επίσης να προσβάλουν ως καταχρηστική την απεργία-επίσχεση από πλευράς των εργαζομένων.
Είναι προφανές ότι, με τη δικαιολογία της κρίσης, κράτος και αφεντικά δημιουργούν ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, καταργώντας διεκδικήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα. Ξέρουμε πολύ καλά ότι πίσω από τη λέξη 'ανάπτυξη' κρύβεται η πειθάρχηση των εργαζομένων ώστε να γλυκαθούν ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και να φέρουν την ευημερία στις τσέπες τους ενώ παράλληλα θα αυτοπροβάλλονται ως ευεργέτες.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα από σωματεία βάσης μπορούν να δημιουργηθούν εστίες αγώνα, έξω από τα στενά όρια του κυρίαρχου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και γι' αυτό επιδιώκουν την καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων.
Βιώνουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση κάθε μέρα στη δουλειά. Άγχος, κούραση, υποτιμητική συμπεριφορά από πλευράς αφεντικού, και στο τέλος του μήνα δε μας μένει δεκάρα στην τσέπη. Επιπλέον οι συνθήκες ασφαλείας στους χώρους εργασίας πάνε περίπατο, όπως διαπιστώνουμε και από τις πρόσφατες εργατικές δολοφονίες σε μετρό, μικέλ, everest. Κάθε μέρα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν θα είμαστε οι επόμενοι. Τέλος με το φάντασμα της ανεργίας να πλανάται και τις ατελείωτες ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ να γίνονται καθημερινός εφιάλτης, η τρομοκρατία των αφεντικών μας αναγκάζει να χάνουμε και την ελάχιστη αξιοπρέπειά μας.
Η υπάρχουσα συνθήκη μας δίνει δύο επιλογές: Να αργοπεθαίνουμε μίζεροι μες στην καθημερινότητα ή να σηκώσουμε κεφάλι και να αγωνιστούμε απέναντι στην εκμετάλλευση, απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των αφεντικών προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες. Αφού πλέον δεν μας έχει απομείνει τίποτα, το μόνο που μένει είναι να εναντιωθούμε συλλογικά απέναντι σε αυτούς που μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση.
Είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε στο δρόμο να απαντήσουμε στις επιταγές του κεφαλαίου. Να απαιτήσουμε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, μείωση του ορίου των απολύσεων, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, επαναφορά των τριετιών, καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας. Να παλέψουμε ενάντια
στην μαύρη εργασία, να διεκδικήσουμε επιδόματα για ανέργους. Οφείλουμε να βγούμε με επιθετικά προτάγματα στο δρόμο, μέσα από μαχητικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς. Να ξανακάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο για τα αφεντικά, μακριά από τους εργατοπατέρες-γραφειοκράτες συνδικαλιστές (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ). Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Για ξανακάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο
Οργάνωση στους χώρους δουλειάς
Πορεία 10:00 Καμάρα
Ελευθεριακή συνδικαλιστική ένωση Θεσσαλονίκης
πηγή : email που λάβαμε στις 30 Απρίλιος 23h