Δευτέρα 1 Μαίου 2017 στις 10.00 πμ
Ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Μετά την εφαρμογή του νόμου 4446/16, οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα που απασχολούν μισθωτούς υποχρεούνται να καταβάλλουν τη μισθοδοσία των εργαζομένων σε τραπεζικό λογαριασμό προκειμένου να εκπέσουν οι σχετικές δαπάνες από τη φορολογία εισοδήματος.
Μετά την εφαρμογή του νόμου, εργοδότες που δεν πλήρωναν όσα προβλέπει η νομοθεσία των μνημονίων αλλά αναγκαστικά πλέον εμφανίζουν τα νόμιμα ποσά μισθών και δώρων μέσω του τραπεζικού συστήματος, ζητούν από εργαζόμενους/ες, με ποινή την απόλυση, την επιστροφή μέρους της μισθοδοσίας που έχουν καταθέσει ακόμα και ολόκληρου του δώρου Πάσχα. Πριν λίγο καιρό, τα ΜΜΕ δημοσίευσαν ότι επιστρατεύονται ακόμα και μπράβοι για την εξασφάλιση των επιστροφών.
Ο ληστρικός χαρακτήρας του κεφαλαίου δείχνει το πιο ωμό του πρόσωπο μέσα στη περίοδο της κρίσης. Όλα τα "εκσυγχρονιστικά" μέτρα των κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν εμποδίζουν σε τίποτα τη στυγνή εκμετάλλευση.
Ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης, το γιγαντιαίο ποσοστό ανεργίας αποτελεί τον ισχυρότερο μηχανισμό εξαναγκασμού. Ο κυνικός εκμεταλλευτής λέει στον εργαζόμενο: "ή αυτά που σου δίνω ή θα πεινάσεις. Αν δεν μου επιστρέψεις αυτά που μου χρωστάς, θα σε απολύσω. Αν με καταγγείλεις θα σε εξαφανίσω".
Οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, με μερική ή ελαστική απασχόληση, με μισούς μισθούς, ωράρια χωρίς υπερωρίες, χωρίς άδειες, δώρα και επιδόματα, παραμένουν χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση, αόρατοι για το κράτος, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία κι αντικείμενα απόλυτης εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο.
Απαιτείται άμεση νομοθετική ρύθμιση που θα προβλέπει ποινές φυλάκισης για τους εργοδότες,πλήρη εργασιακή προστασία εργαζομένων που καταγγέλουν εργοδότες που προβαίνουν σε ανάλογες ενέργειες. Απαιτείται πλήρης επιδότηση όσων εργαζομένων απολύονται λόγω των καταγγελιών για όλο το διάστημα που διαρκούν τυχόν δικαστικές ενέργειες.
Το ΕΕΚ καλεί όλους τους εργαζόμενους και εργαζόμενες, τα πιο πληβειακά στρώματα της εργατικής τάξης, τους φτωχούς των φτωχών, να συμμετάσχουν στην απεργιακή κινητοποίηση την 1η Μάη στην ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση στο Ταχυδρομείο Βόλου (ώρα,10πμ) και να οργανωθούν με σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού, τη συντριβή του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, επιβάλλοντας την εξουσία της εργατικής τάξης, καταργώντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων: την εκμετάλλευση, την ανισότητα, το φόβο, τη φτώχεια και της πείνα.
EEK
Κομματική Οργάνωση Μαγνησίας
27/04/2017
Καλεσμα στην πορεια 1 μαη
θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες - θέλουμε να μυρίζουμε τα
άνθη…
(στίχοι από το «Τραγούδι για το Οκτάωρο» των απεργών του Σικάγο, το 1886)
1η Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς ιστορικούς και λοιπούς εξουσιαστές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. Όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι' απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κομμούνων. Εν τέλει, για τον αγώνα για μια απελευθερωμένη κοινωνία, στα πλαίσια του οποίου το αίτημα για το οκτάωρο δεν ήταν παρα ένα πρώτο βήμα που θα βοηθούσε τους εργάτες να ενωθούν κάτω από ένα κοινό στόχο και να αναπτύξουν τον αγώνα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Οι μάρτυρες του Σικάγου θυσιάστηκαν για τη δημιουργία μιας ελεύθερης ζωής· όχι για πιο ελαφριές αλυσίδες, αλλά για την καταστροφή τους. Σήμερα, με το πρόσχημα της κρίσης, τα αφεντικά σε συνεργασία με το κράτος, έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση ενάντια στους από τα κάτω, λεηλατώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Οι μειώσεις μισθών, οι μαζικές απολύσεις, η εκτόξευση της ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ενοικίαση εργαζομένων, η επισφαλής και κακοπληρωμένη ή απλήρωτη εργασία συνιστούν τη σύγχρονη σκλαβιά που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια προλετάριοι, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ευκαιρία για τη συσσώρευση περισσότερων κερδών για τα αφεντικά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι (μόνο) η κρίση και η ασύδοτη κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Η ουσία του προβλήματος έγκειται στην ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού και του κράτους, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας, στην ίδια την ύπαρξη της οικονομίας της αγοράς και της ταξικής κοινωνίας. Για όσους δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα του χορτασμένου σκλάβου -τη μόνη συνθήκη που μπορεί να υποσχεθεί ο καπιταλισμός και που τώρα σε καιρούς κρίσης ευαγγελίζονται ξανά διάφοροι εναλλακτικοί διαχειριστές του- είναι προφανές ότι ανάπυξη και κρίση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που μιλούν για βελτιώσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αφήνοντας ανέπαφη την πηγή όλων των ανισοτήτων που είναι η ίδια η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκρύπτουν την αλήθεια σχετικά με την πραγματική φύση αυτού του συστήματος και να εμποδίζουν τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αυτήν ακριβώς τη συγκυρία προσπαθούν να εκμεταλλετούν τώρα όλοι όσοι επιδιώκουν την εκτόνωση της διάχυτης κοινωνίκης οργής καναλιζάροντάς την -προς ίδιον όφελος- είτε σε πατρωναρισμένες διεκδικήσεις, είτε σε συντηρητικούς μερικούς αγώνες αποκομμένους από την προοπτική της ολικής ρήξης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του, είτε σε θολές διαταξικές διαμαρτυρίες. Σήμερα, που η εγγενής κρίση του συστήματος αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου και του κράτους του, που η (αυτ)απάτη του "κοινωνικού" κράτους πετιέται από τους ίδιους τους καπιταλιστές στα σκουπίδια της ιστορίας, που οι χρεοκοπημένοι θεσμοί διαμεσολάβησης (κόμματα, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός) περιφέρουν το κουφάρι τους χωρίς καμιά κοινωνική νομιμοποίηση, που τα αφεντικά με το πρόσχημα της κρίσης παίρνουν πίσω την επίπλαστη ευμάρια με την ίδια ευκολία με την οποία την είχαν προσφέρει στους εκμεταλλευόμενους προς άγραν ψήφων και εξαγορά συνειδήσεων, που οι ψευδαισθήσεις περί κοινωνικής ανέλιξης και τα ομιχλώδη ιδεολογήματα περί κοινωνικής ειρήνης και διαταξικής συνεργασίας διαλύονται μαζί με το σύστημα που τα γέννησε, φαίνεται καθαρά η εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Κάθε υπόσχεση λοιπόν για εξανθρωπισμό αυτού του φύσει απάνθρωπου συστήματος είναι ουτοπία. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη πως οποιαδήποτε κυβέρνηση θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη δράση ενός επαναστατικού κινήματος και οτι θα συγκρούονταν με τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κατεστημένου. Χρόνια λέμε πως το πολιτικό σύστημα σε όλο του το φάσμα κυβερνάει μόνο όταν του δώσει το πράσινο φώς η τάξη των πλουσίων, μόνο όταν πάρει την άδειά τους και τους υποσχεθεί πως θα δουλέψει γι' αυτούς. Με λίγα λόγια τα κόμματα είναι το πολιτικό προσωπικό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Έτσι και εμείς όλοι οι απο κάτω εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές ή όποια άλλη ταυτότητα έχουμε, πρέπει να οργανωθούμε και να δώσουμε τρόπο στην οργή χωρίς αυταπάτες. Οι μόνοι που θα συγκρουστούν μ' αυτούς που επιδιώκουν να φύγουμε απο εδώ, μας θέλουν σκλάβους, ανασφαλείς ή φυλακισμένους αν αντιδράσουμε, είμαστε εμείς και πρέπει χωρίς μικροσυμφέροντα να οργανώσουμε την τάξη μας. Η συνεχόμενη επίθεση σε εργασία, συντάξεις, παιδεία, περίθαλψη, περιβάλλον, ελευθερίες, θα σταματήσει μόνο από όλους εμάς στους δρόμους. Οργανωνόμαστε και συμμετέχουμε αντιιεραρχικά σε πολυθεματικές (καταλήψεις, συνελέυσεις γειτονιών, αυτοοργανωμένα στέκια, αυτόνομα σχήματα κ.α.) και συντεχνιακές (εργασιακά σωματεία βάσης, συνελεύσεις φοιτητών και μαθητών κ.α.) συλλογικότητες. Ψάχνουμε κάθε ευκαιρία να αλληλεπιδράσουμε με τις υπόλοιπες συλλογικότητες έχοντας την αίσθηση της κοινότητας του αγώνα, με στόχο τη δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, του μόνου ικανού να διεκδικήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΕΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ
ΝΕΟΙ ΝΟΜΟΙ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ, ΠΕΤΑ ΚΑΜΙΑ ΠΕΤΡΑ!
πρωτοβουλία αναρχικών
Βόλος, Μάιος 2017