Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009 στις 16.00
Εκδηλώσεις στο κατειλημμένο Ολύμπιον
Κατάληψη Ολύμπιον (05/12/2009)
Σήμερα Σάββατο 5/12 καταλάβαμε τον κινηματογράφο Ολύμπιον για να τον μετατρέψουμε σε ένα κοινωνικό χώρο αντίστασης, με προβολές –από τις 15.00- και ανοιχτή συζητήση – στις 19.00- για τον περσινό Δεκέμβρη αλλά και για τις επερχόμενες εξεγέρσεις
Πρόγραμμα κατάληψης Ολύμπιον
Προβολές
- 16.00 The Wobblies
Ντοκιμαντέρ για τους βιομηχανικούς εργάτες του Κόσμου (IWW) του ριζοσπαστικού συνδικάτου ανειδίκευτων εργατών στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα.
- 17.30 Για τα γεγονότα στην Νίκαια (Αθήνα)
συλλογικότητα Ρεσάλτο
- 17.40 Η οργή αντικαθιστά τα δάκρυα
Ντοκιμαντέρ με θέμα την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 (εργαστήρι δημιουργίας αυτοργανωμένων βίντεο με την τεχνική και πολιτική στήριξη του τεχνασματία)
Ανοιχτή Συνέλευση
- 19.00 Για τον περσινό Δεκέμβρη και τις επερχόμενες εξεγέρσεις
Η καθημερινή βία κράτους και αφεντικών είναι παντού, οι εξεγερμένοι/ες;
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από το όπλο του μπάτσου Κορκονέα. Είναι εν ψυχρώ δολοφονία. Κι αυτή τη φορά το κλασσικό παραμύθι των ΜΜΕ περί “μεμονωμένου περιστατικού” δεν έπεισε κανέναν. Χιλιάδες κόσμου ξεχύνονται αυθόρμητα στους δρόμους.
Κάποιοι λένε «οι μπάτσοι σκότωσαν πιτσιρικά».
Κάποιες λένε «οι μπάτσοι ξανασκότωσαν». ¨
Και μια μαγική περιπέτεια ξεκινά.
Ένα «παιχνίδι» που μας έδειξε πως οι ζωές μας, μας ανήκουν,
αρκεί να το πιστέψουμε και να το επιλέξουμε.
Γρήγορα ξεσπούν συγκρούσεις στις περισσότερες πόλεις της ελλάδας. Άντρες, γυναίκες κάθε ηλικίας, μαθητές, εργαζόμενες, μετανάστες, φοιτήτριες δείχνουν την οργή τους απέναντι σε ό,τι τόσο καιρό τους καταπιέζει. Ο κόσμος του εμπορεύματος γίνεται θρύψαλα. Η κοινωνική ειρήνη πλασαρισμένη ως το αναγκαίο αγαθό του σάπιου αυτού κόσμου γκρεμίζεται μέσα σε λίγες ώρες. Τη θέση της παίρνει το μίσος και η οργή. Η κίνηση για αμφισβήτηση του υπάρχοντος αποκτά τον δικό της χωροχρόνο.
Οι εξεγερμένοι μίλησαν.
Εδώ και τώρα. Θέλουμε τα πάντα! Για αυτούς/ες που δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Οι «από τα κάτω» αποκτούν πρόσωπο και η εξουσία τρέμει.
Και σαν αντίδραση επιλέγει την τρομοκρατία
Και η τρομοκρατία είναι παντού
Αρκεί να κάνεις μια βόλτα σήμερα στην πόλη για να το διαπιστώσεις στις κάνες των αυτόματων όπλων των μπάτσων σε κάθε γωνιά, στα σκυφτά κεφάλια στη δουλειά από τρόμο μη σε διώξουν, στην εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και στις άχρηστες πληροφορίες που σώνει και ντε πρέπει να μπουν στα κεφάλια των μαθητών, στους χιλιάδες νεκρούς μετανάστες στα ελληνικά σύνορα, στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στην βία που ξεχειλίζει κάθε μέρα από τους δέκτες της τηλεόρασης.
Κι όμως ο κόσμος που συναντιέται στα οδοφράγματα – αυτοί οι χιλιάδες “περιθωριακοί” κατά Χρυσοχοϊδη- συζητά, μαλώνει, πράττει, απορρίπτει, σκέφτεται και ξανασκέφτεται. Αναζητά νέους τρόπους. Οι ανοιχτές συνελεύσεις και οι καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημόσιων κτηρίων κατάφεραν την διάχυση της εξέγερσης σε κάθε γειτονιά. Το κίνημα αλληλεγγύης στην Κούνεβα, που εμφανίστηκε μέσα στην εξέγερση, ξεπέρασε σε αυθορμητισμό και σε μορφές δράσης τον επίσημο συνδικαλισμό αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα χιλιάδων επισφαλών και μη εργαζομένων και προτείνοντας τρόπους αυτόνομης οργάνωσης και αγώνα. Η αλληλεγγύη στους διωκόμενους του Δεκέμβρη υπενθύμισε στον καθένα και στην καθεμιά πως δεν πρέπει να αφήνουμε κανένα και καμία ομήρους στα χέρια του κράτους. Όλα αυτά που πέτυχε ο κόσμος των οδοφραγμάτων, έκαναν τους από πάνω να λυσσάξουν. Έτσι ξεκίνησαν άμεσα μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση συκοφάντησης των εξεγερμένων. Από την προσπάθεια διαχωρισμού μας σε καλούς και κακούς μέχρι τον διαχωρισμό σε ντόπιους και ξένους, ένα πράγμα έγινε φανερό από την αρχή: το κράτος και οι λακέδες του θα πάρουν ρεβάνς, με κάθε δυνατό τρόπο, ξεκινώντας από τους κοινωνικά πιο αδύναμους – τους μετανάστες. Οι επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο της Αθήνας και ο γενικότερος διωγμός των μεταναστών αποτέλεσε κομμάτι αυτής της αντι-εξέγερσης. Ακολούθησε η πεπατημένη, η απαξίωση συνολικά του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού χώρου ως του πολιτικά οργανωμένου κομματιού της εξέγερσης και η ανοιχτή πρόκλησή του με παρακρατικά χτυπήματα και απειλές για εκκενώσεις καταλήψεων-αντιεξουσιαστικών κινηματικών δομών.
Ένα χρόνο μετά...τίποτα δεν έχει αλλάξει...τίποτα δεν είναι όπως παλιά!
Εν μέσω μιας καλπάζουσας οικονομικής κρίσης, σε ένα μέλλον όλο και πιο αβέβαιο ακόμα και για τα αφεντικά, οι επερχόμενες εξεγέρσεις είναι ο χειρότερος εφιάλτης τους. Απέναντι στην εθνική ενότητα, απέναντι στην κρίση ας θυμηθούμε πως δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με τα αφεντικά· απέναντι στην εντεινόμενη κρατική βία ας θυμηθούμε τον Δεκέμβρη, απέναντι στους διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν ας επιδιώξουμε την ομορφιά των εξεγερμένων, απέναντι στην μιζέρια και τον φόβο...
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
