Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017 στις 15.00
Πορεία Πολυτεχνείου
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ:ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΣΤΙΣ 31/10
1/11/2017
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ενημέρωση από την Ανοιχτή Σύσκεψη στις 31/10
Ανοιχτή σύσκεψη συμβασιούχων και μονίμων εργαζόμενων, με πρωτοβουλία του συντονιστικού νοσοκομείων, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 31/10 στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Αγ. Σάββας.
Παρευρέθηκαν πάνω από 70 εργαζόμενοι του Ειδικού Προγράμματος ΟΑΕΔ στην Υγεία, επικουρικοί και μόνιμοι εργαζόμενοι, συνδικαλιστές και μέλη ΔΣ από τα Νοσοκομεία Γεννηματάς, Ερυθρός, Μεταξά, Αγ. Σάββας, ΓΟΝΚ, Αττικό, Σωτηρία, Αγ.Όλγα, την 1η ΥΠΕ, το Υπουργείο Υγείας, το Κουρκούλειο, το ΕΚΕΑ, καθώς επίσης και αντιπροσωπείες από το Σωματείο Εκτάκτων του Υπουργείου Πολιτισμού, Συμβασιούχοι του Υπουργείου Μετανάστευσης και την ΕΥΔΑΠ.
Κοινή εκτίμηση όλων ήταν ότι ο χώρος της Υγείας πάσχει από τεράστια έλλειψη προσωπικού και ότι όλοι οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι στη Δημόσια Υγεία είναι αυτή τη στιγμή απολύτως απαραίτητοι. Θεωρούμε πρόκληση το γεγονός ότι από τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες κενά προσωπικού, πάνω από 3.000 εργαζόμενοι μέσω Προγράμματος ΟΑΕΔ απολύονται στις αρχές του 2018, ενώ χιλιάδες άλλοι επικουρικοί και συμβασιούχοι παραμένουν και αυτοί στον αέρα. Δεν ανεχόμαστε να θεωρούν τους συμβασιούχους αναλώσιμο υλικό με μόνιμη εργασιακή ανασφάλεια και με ελάχιστα δικαιώματα μόνο και μόνο για να τους κρατάνε όμηρους και να ανακυκλώνουν την ανεργία.
Ήδη σε πολλά νοσοκομεία, κάτω από την πίεση συμβασιούχων του ΟΑΕΔ και μονίμων συναδέλφων τους, οι διοικητές έχουν αναγκαστεί να παραδεχτούν εγγράφως ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Την ίδια περίοδο το ίδιο ζήτημα ανοίγει με χιλιάδες συμβασιούχους στους Δήμους, αλλά και σε άλλους εργασιακούς χώρους.
Η αντίσταση είναι ξεκινημένη εδώ και χρόνια και η τωρινή γενιά συμβασιούχων χρειάζεται να πατήσει πάνω στη νικηφόρα εμπειρία των παλιότερων. Οι αγώνες στα νοσοκομεία που κέρδισαν τις παρατάσεις για τους επικουρικούς εργαζόμενους, ο απεργιακός ξεσηκωμός με το κύμα των καταλήψεων στους δήμους το καλοκαίρι, οι συνεχείς κινητοποιήσεις συμβασιούχων σε διάφορους χώρους του δημοσίου, όπως στο ΥΠΠΟ και το Υπουργείο Μετανάστευσης, δείχνουν ότι έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Χρειάζεται κλιμάκωση και συντονισμός με στόχο ένα κίνημα που θα βάλει την πίεση στα συνδικάτα, τις ομοσπονδίες, την ΠΟΕΔΗΝ και την ΑΔΕΔΥ για απεργιακή απάντηση, με αίτημα την μονιμοποίηση όλων όσων ήδη εργάζονται με οποιαδήποτε σύμβαση και τις μαζικές προσλήψεις που είναι αναγκαίες για να καλυφθούν όλες οι κοινωνικές ανάγκες.
Έτσι θα ανοίξει στην πράξη και η σύγκρουση, με τα μνημονιακά μέτρα που είναι στο τραπέζι της τρίτης αξιολόγησης. Ενάντια στα τεράστια πλεονάσματα, που για να κρατηθούν, απαιτούν από όλους μας ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, αλλά και τον προϋπολογισμό του 2018 που υλοποιεί και εξασφαλίζει την συνέχεια της υποχρηματοδότησης και το πάγωμα των προσλήψεων.
Ο αγώνας για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, είναι αγώνας για δημοκρατία στο χώρο δουλειάς, για εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για δυνατά συνδικάτα, ενάντια στα αντισυνδικαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης Τσίπρα και των δανειστών, που βάζουν στο στόχο τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις βάσεις δηλαδή του συνδικαλισμού για όλους μας και το δικαίωμά μας για απεργία.
Η συνέλευση αποφάσισε τα εξής βήματα:
- Έκδοση αφίσας και ανακοίνωσης που θα μοιραστεί σε όλους τους χώρους.
- Απεύθυνση στα πρωτοβάθμια σωματεία, σε συνάδελφους, μόνιμους και συμβασιούχους, με συσκέψεις-συνελεύσεις-συζητήσεις-περιοδείες, ανάδειξη του ζητήματος των μαζικών απολύσεων που έρχονται και του αιτήματος για μόνιμη και σταθερή εργασία. Διεκδίκηση αποφάσεων στήριξης και συμμετοχής απο τα σωματεία μας, στην κινητοποίηση στις 29/11.
- Παρασκευή 17 Νοέμβρη, συμμετοχή στην πορεία του Πολυτεχνείου, πλ. Κλαυθμώνος 3μμ.
- Τετάρτη 29 Νοέμβρη, συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας στις 1:30μμ. Ζητάμε από τα πρωτοβάθμια σωματεία, την ΠΟΕΔΗΝ και την ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν 2ωρη στάση εργασίας 1μμ με τέλος ωραρίου
- Ανοιχτή σύσκεψη αμέσως μετά τη συγκέντρωση, την Τετάρτη 29 Νοέμβρη στις 4μμ στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (Μάρνης και 3ης Σεπτεμβρίου)
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ - ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ
ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΤΩΡΑ - ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2017
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
Παρασκευή 17/11
Πλατεία Κλαυθμώνος 3μμ
Τσακίστε τους νοσταλγούς της χούντας
Κλείστε τα γραφεία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής
Οχι στην ισλαμοφοβία
Καλοδεχούμενοι πρόσφυγες-μετανάστες
Ανακοίνωση και Κάλεσμα της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας
για τις μέρες και την πορεία του Πολυτεχνείου
Στους ίδιους δρόμους
Η συμμετοχή της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης στην πορεία του Πολυτεχνείου αλλά και στις εκδηλώσεις, που είθισται να προηγούνται, είναι αδιάλειπτη τα σχεδόν δεκαπέντε χρόνια της παρουσίας της στα ριζοσπαστικά πολιτικά πράγματα. Η πολιτική αυτή επιλογή δεν προέρχεται ούτε από κάποια προσκόλληση στην υπαρκτή επετειακή διάσταση του Πολυτεχνείου, ούτε από κάποια διάθεση συμμετοχής στα συμφραζόμενα με τα οποία συνδέθηκε το Πολυτεχνείο από κύκλους διάφορων αποχρώσεων ως ιδρυτικός μύθος -θα λέγαμε- της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από το παλιότερό μας σύνθημα «Ο Νοέμβρης στους θρόνους, ο Δεκέμβρης στους δρόμους».
Η συμμετοχή μας ωστόσο αυτή υπαγορεύεται αφενός από μια επιθυμία διάσωσης νοημάτων που θεωρούμε πως εκφράστηκαν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και μια γενεαλογική, καταγωγική σύνδεση μας με τους εξεγερσιακούς Νοέμβρηδες της Μεταπολίτευσης κι αφετέρου με μια διαρκή ανάγκη και επικαιρότητα της διάχυσης των προταγμάτων μας στο δημόσιο χώρο με τους κεντρικότερους όρους.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα μεταξύ αυτών είναι και μια στιγμή ανάδυσης των σημασιών του πολιτικού αυτοκαθορισμού, της αυτοοργάνωσης, της αδιαμεσολάβητης πολιτικής δράσης και της επιδίωξης της ελευθερίας. Από την άλλη η πορεία των Πολυτεχνείων της Μεταπολίτευσης μπορεί μεν να στριμώχτηκε στα ιδεολογικά στεγανά της εγχώριας αριστεράς, ωστόσο σε διαφορετικές περιόδους αποτέλεσε και μια ευκαιρία να ανασάνουν λίγο πιο ελεύθερα μεγάλα κομμάτια κυρίως της νεολαίας, συγκρουόμενα υλικά και συμβολικά με τις δυνάμεις της κυριαρχίας. Ομοίως και σήμερα, την περίοδο της παρατεταμένης αμηχανίας η δυνατότητα του αμεσοδημοκρατικού μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης να πορευτεί μαζικά και όποτε απαιτείται συγκρουσιακά στους ίδιους δρόμους αποτελεί ενσάρκωση της επιλογής του πολιτικού πράττειν στο δημόσιο χώρο με την κοινωνία κι όχι για την κοινωνία.
Μία η διαχείριση, πολλά τα πρόσημα
Σήμερα, βιώνουμε στο πετσί μας κάτι που γνωρίζουμε από καιρό. Οι διαχειριστές της εξουσίας αλλάζουν ανά καιρούς πρόσωπα και πρόσημα, η διαχείριση όμως όχι. Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, δεν θα κουραστούμε ωστόσο να επαναλαμβάνουμε εμφατικά πως το κράτος δεν καταλαμβάνεται, αλλά καταλαμβάνει. Σήμερα απέναντί μας δεν έχουμε μια συνεκτική ιδεολογικά κρατική πολιτική αλλά τη στυγνή και ψυχρή κυβερνησιμότητα, που ασκείται όχι με στόχο τη συναίνεση της κοινωνίας, αλλά την επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής και μάλιστα στο φόντο της γενικευμένης απονομιμοποίησης των θεσμών της εξουσίας. Ο κρατισμός υπήρξε και συνεχίζει να είναι σήμερα ο σταθερότερος εχθρός κάθε προσπάθειας για μια αυτόνομη κοινωνία χωρίς θεσμούς διαχωρισμένης εξουσίας, κι αυτό οφείλουμε να το θυμόμαστε πάντοτε.
Όλα τα παραπάνω είχαμε υπόψη, όταν -από το 2012 κιόλας- καλωσορίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κόλαση της εξουσίας. Το κόκκινο χαλί της εξουσίας αποδείχτηκε ξεφτισμένο, η παταγώδης και επεισοδιακή έκπτωση της αξίας των θέσεων, των αξιωμάτων, των βουλευτών και των ειδικών ενυπάρχει σε κάθε βήμα για όποιον το περπατά. Το πρόσημο και τα πρόσωπα άλλαξαν λοιπόν, αλλά η διαχείριση όχι.
Το είδαμε στη διαχείριση της καταστροφικής εξόρυξης στις Σκουριές, στην εμμονή πάνω στην έννοια της ανάπτυξης που περιλαμβάνει τον οικολογικό αφανισμό για μεγάλες περιοχές της επικράτειας, στην εναρμόνιση της διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος με το πλαίσιο της Ευρώπης-Φρούριο και του καθεστώτος εξαίρεσης, στην αδυναμία εκπόνησης και άσκησης μια διαφορετικής πολιτικής γύρω από σειρά ζητημάτων. Το βλέπουμε τελευταία με αφορμή την πρόταση για έναν νέο σωφρονιστικό κώδικα, που έρχεται σε μια περίοδο που το κράτος επιλέγει να θωρακιστεί εκ νέου ενδυόμενο το μανδύα του κράτους ασφαλείας με σύμμαχο το λόμπι του δικαστικού και εισαγγελικού συστήματος.
Έτσι, με το νέο σωφρονιστικό ο εισαγγελέας καθίσταται ουσιαστικά κυρίαρχος της φυλακής, καθιερώνεται η χρήση του ηλεκτρονικού βραχιολιού και του κατ' οίκον περιορισμού ως μέτρα αντικατάστασης των αναστολών και των αδειών, παρέχονται απεριόριστες δυνατότητες αναστολής εκπαιδευτικών αδειών, φακελώνονται και επισήμως όσοι και όσες επικοινωνούν με κρατούμενους, επαναφέρεται η εξευτελιστική μέθοδος της έρευνας δια του "ξεγυμνώματος", προβλέπονται ειδικοί χώροι κράτησης πέραν των φυλακών και αποσπώνται παιδιά από την οικογένεια τους. Παράλληλα, η διατήρηση των αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών και η μεθοδευμένη, αδιαφανής χρήση του DNA για αποδεικτικούς σκοπούς αντικατοπτρίζει τη συνολική κρατική διαχείριση στο θέμα των φυλακών και του δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος.
Κάλεσμα σε πορεία και εκδηλώσεις
Για όλους τους παραπάνω λόγους, για να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης, για να διαδηλώσουμε ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα και το δικαστικό κράτος που οικοδομείται μέρα με τη μέρα, για μια ριζική εναντίωση στο υπάρχον, για να φέρουμε την κοινωνική αντιεξουσία στο προσκήνιο, σας καλούμε σε διήμερο εκδηλώσεων και στο μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Διήμερο εκδηλώσεων στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros
Τρίτη, 14/11, στις 19:30
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα εξεγερτικά πολυτεχνεία της Μεταπολίτευσης
ομιλητές: Γ. Οικονόμου (συγγραφέας, δρ. φιλοσοφίας)
Ν. Σκυφτούλης (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας)
Τετάρτη, 15/11, στις 19:30
Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και οι μεθοδεύσεις του αντιτρομοκρατικού κράτους
ομιλητές: Κ. Παπαδάκης (δικηγόρος)
Σ. Τζουανόπουλος (Πρωτοβουλία Νομικών για την Ελευθερία)
Σ. Μπαζίγος (Καμιά μητέρα και κανένα μωρό στη φυλακή)
Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων
Τηλεφωνική παρέμβαση από τις φυλακές για τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα
Πορεία 17 Νοέμβρη
Συγκέντρωση στις 14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 τα άρματα μάχης, οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της δικτατορίας, εισέβαλαν στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με στόχο να κατασταλεί η εξέγερση των φοιτητών και όχι μόνο ενάντια στην στρατιωτική δικτατορία. Η συνέχεια είναι γνωστή. Νεκροί αγωνιστές, καταστολή και σκλήρυνση του καθεστώτος με την αντικατάσταση του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη. Πρέπει να σημειωθεί πως η εξέγερση είχε πραγματοποιηθεί σε μια περίοδο όπου η χούντα είχε επιχειρήσει τον εξωραϊσμό της μέσα από μια διαδικασία "εκδημοκρατισμού", την αβασίλευτη δημοκρατία και την "κυβέρνηση" Μαρκεζίνη.
Τότε και τώρα τα καθεστώτα έχουν διακυμάνσεις: άλλες φορές «προσφέρουν» επιπλέον ελευθερίες- άλλες φορές τις περιστέλλουν. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αυταπατώνται από τα παιχνίδια πότε του ενός και πότε του άλλου κομματιού της Κυριαρχίας. Εκείνο που πάντα αποκρύπτεται είτε από τις "Χούντες" είτε από τις αστικές "Δημοκρατίες" είναι το γεγονός της εκχώρησης: έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα κάποιος να μας δίνει ή να μας αφαιρεί ελευθερίες ή ακόμα και να θεωρεί πως δεν αξίζει καν να γίνει λόγος για αυτές.
Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό όμως! Ποιoς δίνει στην πραγματικότητα στους κάθε λογής Κυρίαρχους το δικαίωμα να αποφασίζουν για την ζωή μας; Πότε θα κατανοήσουμε επιτέλους πως αυτή η εναλλαγή των ήσυχων ή των βίαιων περιόδων που χαρακτηρίζουν τα πολιτεύματα που επιβάλει η Κυριαρχία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αποπροσανατολιστική μασκαράτα; Στόχος της δεν είναι άλλος παρά να διαφυλάσσει τον εξουσιαστικό πυρήνα των κοινωνιών που ζούμε. Έναν πυρήνα που τον συγκροτεί η κοινωνική ανισότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η στυγνή ταξική κυριαρχία κάποιων πάνω σε κάποιους άλλους. Η μνήμη της εξέγερσης και της αιματηρής καταστολής του Πολυτεχνείου επιχειρήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν να αποσιωπηθεί ή να μετατραπεί σε μια ελεγχόμενη φιέστα της αστικής δημοκρατίας. Πάντοτε όμως η μνήμη της νεανικής ορμής και του επαναστατικού ρομαντισμού αυτής της εφόδου ενάντια στον μονόλιθο της Εξουσίας, παρά την ανισότητα δυνάμεων των δύο συγκρουόμενων πλευρών, έχει καταφέρει να διαφύγει του ελέγχου. Οι εξεγερμένοι και οι καταπιεσμένοι κάθε εποχής ανανεώνουν μέσα στις δεκαετίες το πολιτικό περιεχόμενο της επετείου του Πολυτεχνείου με τις δικές τους διαδηλώσεις και εξεγέρσεις.
Το σήμερα από το χθες μπορεί να έχει πολύ μεγάλες διαφορές αλλά στην ουσία τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί.
Οι αγώνες για μόρφωση, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλες και όλους και κυρίως για Ελευθερία απέναντι σε κάθε ρυθμιστή της ζωής μας έχουν μείνει ανολοκλήρωτες, όχι μόνον σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κεφάλαιο, οι εθνικές και υπερεθνικές ελίτ, δίπλα στον αναδυόμενο φασισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμο, έχουν εξαπολύσει σε όλο τον κόσμο επίθεση άγριας εκμετάλλευσης, βίας και θανάτου στους προλετάριους και τους καταπιεσμένους. Η 17η Νοεμβρίου του 1973 για εμάς είναι μέρα εξέγερσης - μία ακόμα στιγμή μέσα σε αιώνες αγώνων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι /ες και καταπιεσμένοι/ες, είμαστε όλα αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων που μέσα στους αιώνες συντριβόμαστε από την εξουσία. Εμείς είμαστε πάντα αυτοί που όταν το συνειδητοποιούμε επαναστατούμε. Αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνον κάποιο ομιχλώδες παρελθόν πριν από δεκαετίες αλλά κυρίως αφορά ΤΩΡΑ, τους δικούς μας αγώνες. Τους αγώνες του ΣΗΜΕΡΑ. Η επέτειος του Πολυτεχνείου στέκεται πάντα ενάντια σε κάθε είδους κελεύσματα των σειρήνων της εξουσίας και των φερέφωνων-διανοούμενων στα πανεπιστήμια και τα Μ.Μ.Ε, ενάντια στα δίκτυα συμφερόντων, στους δικαστικούς και γραφειοκρατικούς θεσμούς του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Είναι ένα κάλεσμα εξέγερσης και ως τέτοιο πρέπει να ηχεί στα αυτιά μας. Ένα κάλεσμα για ακηδεμόνευτους αγώνες, και για την σύνδεση αυτών των αγώνων μεταξύ τους. Ένα κάλεσμα ενάντια σε κάθε μορφή επιβολής και ένα κάλεσμα για απελευθέρωση. Για εμάς τους αναρχικούς - όπως και το Νοέμβρη του '73 έτσι και σήμερα- αυτός ο αγώνας αποτελεί πάντα ένα κάλεσμα προς την κοινωνία για μια ζωή χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, για το βίωμα της ελευθερίας μέσα από τη συλλογική ζωή, το πρόταγμα του ελευθεριακού κομμουνισμού, της αυτοθέσμισης και της συλλογικής αυτοδιεύθυνσης των κοινοτήτων, των μέσων παραγωγής, των δικτύων δωρεάν διανομής όλων των αγαθών.
Στην θέση του χτεσινού Παπαδόπουλου, Καραμανλή, Νίξον και Κίσσινγκερ αντιστοιχούν σήμερα οι Τράμπ, Πούτιν, Μητσοτάκης, Τσίπρας, Μέρκελ, Μακρόν και μια σειρά άλλοι. Κάποιοι με πιο ευχάριστα και χαμογελαστά και άλλοι με πιο σκληρά και κυνικά προσωπεία, όλοι όμως μέσα στο πνεύμα και την πράξη του ολοκληρωτικού οράματος για την εξάλειψη κάθε αντίστασης απέναντι στην ταξική κυριαρχία. Ας σταθούμε απέναντι τους με τη δύναμη της μνήμης από τις θυσίες μας στην Παρισινή κομμούνα, στο Σικάγο του 1886, στην Ισπανία του 1936, στην Χιλή τον Σεπτέμβρη και στην Ελλάδα τον Νοέμβρη του 1973.
Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου εξαπολύουν καθημερινά τα χειρότερα των σχεδίων τους. Βιοπολιτικοί έλεγχοι πληθυσμών στα σύνορα και τις γειτονιές, νόμοι έκτακτης ανάγκης, δυνάμεις καταστολής, πλειστηριασμοί κατοικιών, ληστές τζογαδόροι των χρηματιστηρίων χέρι-χέρι με τους διευθυντές των τραπεζικών ομίλων και τις off shore εταιρείες.
Δεν είμαστε εδώ για να τους σταματήσουμε - Είμαστε εδώ για να τους καταστρέψουμε!
Ας θυμηθούμε τον Νοέμβρη του ΄73 όχι σαν την μνήμη μιας γενναίας ήττας. Ας τον θυμηθούμε σαν ένα επιπλέον καύσιμο που θα τροφοδοτήσει την φλόγα της οργής μας ενάντια στα αφεντικά του Παρελθόντος- του Παρόντος και του Μέλλοντος. Το χρέος μας δεν είναι μόνον απέναντι στην ανάμνηση των νεκρών μας. Δεν είναι μόνο προς όλους όσους συντρίβονται καθημερινά στις μυλόπετρες των υλικών και ψυχικών κάτεργων που η εξουσία παράγει σε πλανητικό επίπεδο. Πρώτα από όλα το χρέος μας είναι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.
1973 - 2017 ΑΛΛΕΣ ΟΙ ΧΡΟΝΙΕΣ ΙΔΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2017
ΑΘΗΝΑ
ΠΟΡΕΙΑ, 15:00
Πλατεία Κλαυθμώνος....
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΠΟΡΕΙΑ
18:00, Πολυτεχνείο
ΛΑΜΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ
18:30 Πλατεία Ελευθερίας
ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
συμμετέχουμε στο κοινό αναρχικό μπλοκ
Για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση και την Αναρχία
Αναρχική Ομοσπονδία
anarchist-federation.gr
twitter: twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Πολυτεχνείο 1973: Η αφετηρία μίας επαναστατικής παρακαταθήκης
44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα μηνύματά της παραμένουν επίκαιρα. Όταν "οι αντικειμενικές συνθήκες" δεν ήταν ώριμες και οι "υποκειμενικές" δεν αρκούσαν, είναι απαραίτητο να εξετάζουμε κάθε χρονιά τα ιστορικά γεγονότα και τα χαρακτηριστικά των 300 αγωνιστών που κόντρα στο ρέμα κατάφεραν να προσφέρουν μία διαχρονική, πολιτική παρακαταθήκη. Είδαν τους εαυτούς τους ως υποκείμενο εξελίξεων και, χωρίς να τους αρκεί τίποτα λιγότερο από τα πάντα, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε και εξεγέρθηκαν.
Να διατηρήσουμε αυτή την πολύτιμη παρακαταθήκη ζωντανή και με τη σειρά μας να φέρουμε της γενιάς μας την εξέγερση στην επιφάνεια.
Παρασκευή, 17 Νοεμβρίου, 3μμ, πλ. Κλαυθμώνος.
κάλεσμα : ΟΡ.Μ.Α. (ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού)
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2017: 44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2017: 44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
TO ΠOΛYTEXNEIO HTAN H APXH!
ΨΩMI - ΔOYΛEIΆ - EΛEYΘEPIA
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
44 χρόνια μετά το Νοέμβρη του '73, η φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου φωτίζει το δρόμο του αγώνα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, το φτωχό λαό. Δεκαετίες οι καπιταλιστές προσπαθούν να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο σε ένα άκακο εικόνισμα για να θολώσουν τη μνήμη του λαού, για να ξορκίσουν νέες εξεγέρσεις και νέες επαναστάσεις.
Το Πολυτεχνείο ήταν εξέγερση για την ανατροπή της αμερικανοκίνητης Χούντας, τη συντριβή του ιμπεριαλισμού και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ένας αγώνας που δεν μπορούσε να δικαιωθεί χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού.
Το Πολυτεχνείο δεν χωράει στα μουσεία τους! Το αίμα του Νοέμβρη ζητάει δικαίωση μέσα από την ασυμφιλίωτη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα σχέδια για νέα πολεμικά σφαγεία στην περιοχή μας και ολόκληρο τον κόσμο, ενάντια στην εξαθλίωση και την αναξιοπρέπεια, ενάντια στο κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το φασισμό.
ΘANATOΣ ΣTO ΦAΣIΣMO KAI TON IMΠEPIAΛIΣMO
ΛEYTEPIA ΣTO ΛAO!
Να τελειώνουμε την ψευτοαριστερή κυβέρνηση! Ο Τσίπρας δίνει τα χέρια με τον ακροδεξιό τέρας του Λευκού Οίκου, τον Ντόναλντ Τραμπ. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του 3ου Μνημονίου κοινωνικής καταστροφής, υποκλίνεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και φιλοδοξεί να αναλάβει το ρόλο του τραμπούκου ενάντια στους λαούς της ΝΑ Μεσογείου, δίπλα στο κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Όχι μόνο συκοφαντούν σε κάθε τους βήμα την αριστερά και προσβάλουν τη μνήμη των νεκρών της που έδωσαν τη ζωή τους αντιπαλεύοντας τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Απειλούν να εμπλέξουν τον, εξαθλιωμένο από τη φτώχεια, λαό αυτής της χώρας σε πολεμικές συρράξεις σε μια περιοχή του κόσμου που μυρίζει μπαρούτι.
Πετσοκόψανε μισθούς και συντάξεις! Μας πετάξανε μαζικά στην ανεργία και την part-time σκλαβιά της ελαστικής εργασίας! Διέλυσαν την Παιδεία και την Υγεία! Δεν θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντα τους! Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους!
Ο εχθρός είναι στη δική μας χώρα! Κόντρα στα ψέματα του Τσίπρα για νέα "success story" και την περίφημη έξοδο από τα Μνημόνια γνωρίζουμε πως έχουν ήδη ψηφίσει και αποφασίσει να πετσοκόψουν ξανά τις συντάξεις στις αρχές του 2019, να επιβάλουν τη φορομπηχτική τους πολιτική και στους πιο φτωχούς των φτωχών το 2020, και να καθαρίσουν τα κόκκινα δάνεια, δηλαδή να αρπάξουν τα σπίτια του κοσμάκη. Το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης που ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν σημαίνει απαγόρευση του δικαιώματος των εργαζομένων στην απεργία. Η κύρια απειλή για τη ζωή μας βρίσκεται εντός των συνόρων, είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το καπιταλιστικό σύστημα που εκπροσωπεί και θέλει να φορτώσει στις πλάτες μας τη χρεοκοπία του!
Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της 17ης του Νοέμβρη! Μαζικά στο δρόμο μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση και να κλείσουμε το δρόμο στην επάνοδο του Κούλη Μητσοτάκη και της αντικομουνιστικής Δεξιάς. Μόνο η εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων μαζών μπορεί να δώσει μια διέξοδο από τα Μνημόνια, την ανεργία, τη φτώχεια και τον πόλεμο.
100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 γιορτάζουμε το μεγάλο κόκκινο άστρο που ανέτειλε πάνω από την ανθρωπότητα με την πρώτη νικηφόρα έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό. Γνωρίζουμε ότι μόνο η εργατική τάξη και η νικηφόρα της επανάσταση μπόρεσε να επιβάλει την ειρήνη με τη νίκη των σοβιέτ, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Η ιμπεριαλιστική απομόνωση του πρώτου εργατικού κράτους γέννησε τη σταλινική γάγγραινα που έπνιξε την επανάσταση και οδήγησε στις καταρρεύσεις του '90-'91. Η παγκόσμια νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι αναγκαία και επείγουσα σήμερα γιατί μόνο ο κομμουνισμός μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο προλεταριακός διεθνισμός πρέπει να τσακίσει τον ιμπεριαλισμό και τη φασιστική πανούκλα. Ενάντια στο ρεαλισμό της φρίκης δίχως τέλος απαντάμε πως «η επανάσταση είναι η μόνη ρεαλιστική λύση».
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ: 17/11 3μμ, πλατεία Κλαυθμώνος
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΕΚ: "100 χρόνια από τον Οκτώβρη-Η ώρα της Διεθνούς!", 20/11 7μμ, ΝΟΜΙΚΗ
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Η ΒΙΟΜΕ στην πορεία του Πολυτεχνείου
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ συμμετέχει στην πορεία της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Παρασκευή 17/11. Προσυγκέντρωση 16:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ
πηγή : https://el-gr.facebook.com/vio.me.Athens/
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ. Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ | Διαδήλωση 17/11, 15:00 Πλ. Κλαυθμώνος
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
44 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η θύμηση και η τιμή στους αγωνιστές εκείνης της γενναίας γενιάς ανθρώπων, εκπληρώνει ένα τμήμα του χρέους μας απέναντι στην Ιστορία. Το χρέος να διατηρούμε την μνήμη ζωντανή, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως ενεργό πεδίο επαναστατικής πάλης. Ως έμπνευση, διδαχή και κάλεσμα για συνέχιση των αγώνων που δόθηκαν. Το περιεχόμενο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αφορά στον πυρήνα του την νομοτέλεια των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι σε κάθε μορφή κρατικής βίας, εδώ και δεκαετίες έχει επιμελώς χαλκευτεί στην υπηρεσία της αστικής αφομοίωσης.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν κορμό για το αντιδραστικό αφήγημα της "δημοκρατικής παλινόρθωσης". Ένα αφήγημα που ενσωμάτωσε τους δίκαιους αντιδικτατορικούς αγώνες στα πλαίσια της μεταπολιτευτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ειδικότερα, η διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας (που εκφράστηκε μέσω του κραταιού τότε ΠΑΣΟΚ), να καπηλεύεται και να απονευρώνει τους λαϊκούς αγώνες, ταύτισε την ''αποκατάσταση'' της αστικής δημοκρατίας με τα αιτήματα των εξεγερμένων. Η χυδαία αυτή εξίσωση, δεν οριοθετείται σε μια απλή παραχάραξη της Ιστορίας, αλλά στην εργαλειοποίηση της ως ιδεολογικό παραπέτασμα. Ώστε η αστική δημοκρατία να επανεμφανίζεται στο προσκήνιο της εγχώριας Ιστορίας ως μια αιματοβαμμένη λαϊκή επιταγή.
Το καθήκον να απαλλοτριώσουμε την Ιστορία μας, αποτελεί και την προϋπόθεση για να την μετατρέψουμε σε όπλο. Η μελέτη, η γνώση και η οικειοποίηση των λαϊκών αγώνων του παρελθόντος, τοποθετούν την Ιστορία ως στρατηγικό σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη. Το όπλο της Ιστορικής γνώσης αποκρυσταλλώνει, αποκωδικοποιεί και απογυμνώνει τη γλώσσα της εξουσίας, στερώντας της αξιώσεις και νοήματα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια αντιιμπεριαλιστική - αντιφασιστική έκφραση αντίστασης, ενός λαού που στέναζε κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών και των Αμερικάνων πατρόνων τους. Το δίκαιο αίτημα για δημοκρατία και ανεξαρτησία, ήταν ένα διαχρονικό αίτημα που συμπύκνωνε τους ανεκπλήρωτους πόθους του λαού. Τους πόθους αλλά και τα πάθη του. Το αίμα, τις θυσίες, τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τις φυλακές. Ήταν ένα αίτημα για την απαλλαγή από το δοσιλογικό αστικό κόσμο και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που απομυζούσαν τη χώρα κινώντας τα νήματα της πολιτικής ζωής. Το αίτημα αυτό, ήταν βαθιά ριζοσπαστικό γιατί έθετε στο στόχαστρο την εγγενή φυσιογνωμία της ελληνικής αστικής τάξης και των εκάστοτε ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Γιατί ερχόταν σε ευθεία υλική σύγκρουση με τη φτώχεια, την περιστολή δικαιωμάτων, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την κρατική και παρακρατική βία.
Η "αποκατάσταση'' της αστικής δημοκρατίας, δεν δικαίωσε κανένα από τα παλλαϊκά αιτήματα των εξεγερμένων. Γιατί μπορεί η μετάβαση από τη δικτατορία σε ένα αστικοδημοκρατικό καθεστώς να επέφερε μια σταδιακή και με αγώνες κερδισμένη επαναφορά εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά στον πυρήνα τους οι βασικοί άξονες της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου παρέμεναν οι ίδιοι. Διαφορετική μορφή, κοινό περιεχόμενο. Η αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η ενσωμάτωση στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΟΚ, το πολιτικοστρατιωτικό βάθεμα της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, η ρεμούλα και ο παρασιτισμός, σκιαγραφούσαν την "μεταπολιτευτική" τροχιά ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού.
Το σύγχρονο ελληνικό κράτος, προσαρμοσμένο στις νόρμες της παγκόσμιας οικονομίας και της ιδεολογίας της, καρατόμησε την αλληλεγγύη ως κοινωνικό αξίωμα, ανύψωσε το εφήμερο ως άλλο θρησκευτικό σύμβολο, διέγραψε από την συλλογική μνήμη τους ταξικούς αγώνες και την αναγκαιότητας τους, επέβαλε τη λήθη, την παραχάραξη και την υποταγή. Αυτή η ηγεμόνευση της αστικής ιδεολογίας, έστρωνε το έδαφος για την μετέπειτα ολοκληρωτική επίθεση στα λαϊκά στρώματα. Την ίδια στιγμή που η αστική δημοκρατία κόμπαζε ως επιτομή δίκαιου πολιτεύματος, αποσύρονταν ένα προς ένα τα κεκτημένα της εργατικής τάξης, εδραιωνόταν η κρατική τρομοκρατία και η περιφέρεια έχυνε το αίμα της για να μεταφερθεί πλούτος στα πρωτοκοσμικά σαλόνια. Ενώ λοιπόν οι συναινέσεις λειτουργούσαν ως ταχύ καύσιμο για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής βίας , η εγχώρια αστική τάξη παρασιτούσε και συσσώρευε πλούτο από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, τις φοροαπαλλαγές, τα εξωτερικά δάνεια και την υπερχρέωση των δημόσιων ταμείων.
Η ιδεολογική και οικονομική "φούσκα" της μεταπολίτευσης, με προμετωπίδα "την Ελλάδα του εκσυγχρονισμού" και του "σταθερού Ευρωπαϊκού προσανατολισμού", σήμερα και μετά το ξέσπασμα της κρίσης, απογυμνώνεται και αποκαλύπτει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Επιχείρηση σοκ και δέος απέναντι στους εργαζόμενους, μνημόνια, κατάλυση του αστικού συντάγματος, επιστασία των "ευρωπαίων εταίρων", παραχώρηση εδαφών για εφόρμηση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων. Εξάρτηση, φτώχεια και περιστολή της έστω και αστικής δημοκρατίας τους.
Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου για δημοκρατία και ανεξαρτησία, σήμερα λοιπόν αντηχούν ως επίκαιρα. Παραμένουν πεισματικά ζωντανά, ενάντια σε όσους ήθελαν την αφομοίωση και την περιθωριοποίηση τους. Όμως, αν αντιλαμβανόμαστε την Ιστορία ως ζωντανό οργανισμό, δεν μπορούμε να εξισώσουμε συσχετισμούς και εποχές. Δικό μας χρέος είναι να ανιχνεύσουμε την δικιά μας εποχή και να ανακαλύψουμε τα δικά μας περιεχόμενα αγώνα. Να διατυπώσουμε τα αιτήματα εκείνα που θα συμπυκνώσουν τα κύρια διακυβεύματα της ταξικής πάλης, τις βασικές αντιθέσεις του συστήματος. Εν τέλει, τα αιτήματα εκείνα, που θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για το επερχόμενο και αναπόφευκτο κοινωνικό ξέσπασμα.
Στις μέρες μας, αν και η ένταση της βίας που δεχόμαστε δεν έχει προηγούμενο, παρατηρούμε μια παρατεταμένη σιωπή, μια εκκωφαντική αδυναμία να πολεμήσουμε σαν τάξη για τα συμφέροντά μας. Όμως, πριν βγάλουμε βεβιασμένα συμπεράσματα ας "συνομιλήσουμε" με τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Σε αυτήν την "επαφή" θα βρεθούν οι απαντήσεις στην Ιστορική τους διάσταση. Γιατί οι σύντροφοι σήκωσαν ανάστημα και έγιναν η φωνή όχι μόνο των αποφασισμένων, αλλά και των φοβισμένων, των διστακτικών και των παροπλισμένων της εποχής. Γι' αυτό και η σιωπή είναι παροδική και βραχύβια. Γιατί η βαθιά καταπίεση αποτελεί υλικό και αντικειμενικό κίνητρο λαϊκής κινητοποίησης που αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί. Άλλες φορές ως ξέσπασμα, άλλες ως εξέγερση και άλλες ως επανάσταση. Και αυτό είναι νομοτέλεια.
Ο αγώνας απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς, σε μια συγκυρία που κυριαρχεί η τρομοκρατία και ο φόβος, δεν είναι ανέλπιδο καθήκον. Δεν είναι ηρωισμός. Και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μας το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Ο αγώνας, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες είναι και ο πιο ελπιδοφόρος. Γιατί ο Ιστορικός χρόνος πυκνώνει, η οργή συσσωρεύεται και η αναγκαιότητα της αντίσταση ωριμάζει στην λαϊκή συνείδηση. Σήμερα λοιπόν, απέναντι στην σύγχρονη οικονομική δικτατορία, οδηγός μας είναι η ανάγκη του αγώνα και η πίστη στην εξέγερση. Κανένας λαός, καμία κοινωνία δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να αντέξει παθητικά την βία στο διηνεκές. Ας προετοιμαστούμε για το αναπόφευκτο, ας οπλιστούμε με κουράγιο από τους όπου γης εξεγερμένους και ας τους τιμήσουμε με νέες εξεγέρσεις. Μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την κοινωνική επανάσταση.
Συμμετέχουμε, στηρίζουμε την διαδήλωση τιμής και μνήμης
Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, 15:00 Πλατεία Κλαυθμώνος
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Πολυτεχνείο 2017: Το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο
Το Πολυτεχνείο επιμένει. Όχι σαν επετειακή ανάμνηση, αλλά σαν ζώσα υπόμνηση ότι τα πράγματα δεν είναι δεδομένα. Ότι αγώνας σημαίνει να αναμετριέσαι με τον δυσμενή συσχετισμό και όχι να συνθηκολογείς με αυτόν. Ότι η εξέγερση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους όταν «οι από κάτω» είναι σε αδιέξοδο. Το Πολυτεχνείο είναι η διαρκής υπόμνηση ότι το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο.
Επιμένουμε λοιπόν στο δρόμο εκείνων των νεολαίων κι εργαζομένων που οι «φωτισμένες ηγεσίες» τους έλεγαν τρελούς κι ανεύθυνους. Επιμένουμε να μη συνθηκολογούμε με το Μνημόνιο και τη λογική της TINA (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική). Επιμένουμε στο δρόμο της αντίστασης κόντρα στο κεφάλαιο, τους δανειστές, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στο δρόμο της αντίστασης στην εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Επιμένουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που να μην οδηγείται από το πρόταγμα της χειραφέτησης και της αλληλεγγύης. Επιμένουμε ότι η ρήξη με τον καπιταλισμό είναι επίκαιρη και αναγκαία.
Επιμένουμε σε ένα ανοιχτό, μαχητικό, πλουραλιστικό κίνημα αντίστασης. Σε αυτήν την κινηματική λογική είναι απολύτως εχθρικές οι μειοψηφικές στον αναρχικό χώρο ομάδες που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, απαγορεύοντας την είσοδο σε όλες τις πολιτικές συλλογικότητες -η κατάσταση που δημιουργήθηκε, οδήγησε σε αναβολή των προγραμματισμένων εκδηλώσεων μεταξύ των οποίων και της δικής μας για τρομονόμο, Ηριάννα και Περικλή. Ο αποκλεισμός του Πολυτεχνείου αποτελεί το πιο ακραίο παράδειγμα σταλινισμού, υποκατάστασης κι εξουσιαστικής αντίληψης. Ωστόσο, πρέπει να εξάρουμε τη στάση της Ταξικής Αντεπίθεσης (ομάδας αναρχικών και κοιμμουνιστών) και άλλων αναρχικών ομάδων που πέτυχαν εντέλει το άνοιγμα του Πολυτεχνείου.
Επιμένουμε ότι σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το δίκιο κρίνεται πάντα στο δρόμο!
Όλες και όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου την Παρασκευή 17/11/2017 στις 3:00μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - 44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Τα αιτήματα της εξέγερσης παραμένουν αδικαίωτα
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 3:30μμ
Χτες, συμπληρώθηκαν 44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Φέτος, η «αριστερή» κυβέρνηση (με τον «φαιό» συγκυβερνήτη) μας έχει προσφέρει περισσότερο υλικό για να μιλήσουμε για την εγγενή αμερικανοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Η περιδεής εμφάνιση του Τσίπρα μπροστά στον «διαβολικά καλό» Τραμπ και οι όρκοι πίστης στις «κοινές αξίες» με τον ματοβαμμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μας έσωσε ένα ακόμα μέτρο της αμερικανοδουλείας.
Τώρα, έγινε ακόμα πιο δύσκολο για τη σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση να παίξει το παιχνίδι «είμαστε η δικαίωση του αγώνα του Πολυτεχνείου», όμως το θράσος ουδέποτε έλειψε απ' αυτά τα εξουσιολάγνα γουρούνια, που παραβλέπουν τον κίνδυνο της γελοιοποίησής τους.
Ανεξάρτητα, πάντως, από την «ιδιαίτερη» προσπάθεια των συριζαίων, είναι σίγουρο ότι και φέτος θα παρελάσουν από τα ραδιοτηλεοπτικά πάνελ και από τις στήλες των εφημερίδων οι γνωστοί «πρωταγωνιστές» εκείνης της εποχής, με τα ντενεκεδένια παράσημα απλωμένα στο στήθος τους, ότι θ' ακούσουμε αναλύσεις και απόψεις κάθε δυνατής απόχρωσης. Το μόνο που δε θ' ακούσουμε από τα αστικά Μέσα είναι αναφορές στο πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και αναλύσεις που μπορούν ν' ανοίξουν συζήτηση για το «διά ταύτα» της εποχής μας. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα εγκατέλειπε την παραχάραξη, τον ανούσιο βερμπαλισμό, την πρόστυχη ηθικολογία και εγκαινίαζε διαδικασίες που οδηγούν στη δημιουργία ανατρεπτικής συνείδησης. Θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς αν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Αυτή τη συζήτηση πρέπει να την κάνουμε εμείς, με όρους κινήματος, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί: Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ' αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά. Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν' αναζητούμε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες.
Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της.
Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Υπήρχε χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι' αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.
Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι' αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ' αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του '73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ' αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο. Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις.
Σήμερα, 44 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο.
Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος γίνονται πηγή διδαγμάτων μόνο όταν το κοινωνικό κίνημα -χωρίς να μηδενίζει τίποτα- γίνεται αμείλικτα αυτοκριτικό με τις καθυστερήσεις του και γενικεύει θεωρητικά την πείρα του, έτσι που να μπορεί να οδηγεί τη δράση του σε ανώτερο επίπεδο. Για να τιμήσουμε το Νοέμβρη του '73 πρέπει να παραδειγματιστούμε από το εξεγερτικό του πνεύμα και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσουμε πως το μέγιστο καθήκον της εποχής μας είναι να δουλέψουμε για τη συγκρότηση μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Μια ηγεσία όπως το Κόμμα των Μπολσεβίκων, που πριν από 100 χρόνια οδηγούσε το ρωσικό προλεταριάτο στη νικηφόρα έφοδο στους ουρανούς.
ΥΓ. Η «κατάληψη» που πραγματοποιεί στο Πολυτεχνείο μια δράκα δήθεν εξεγερμένων, θα προκαλούσε γενική ιλαρότητα (φρόντισαν οι ίδιοι να αυτοεξευτελιστούν), αν δεν ήταν τόσο εξοργιστική, υπό τις συνθήκες που εκτυλίχτηκε. Κάποιοι θεώρησαν ότι έφτασε η δική τους ώρα να καπηλευτούν το Πολυτεχνείο και από παλλαϊκή υπόθεση να το μετατρέψουν σε προσωπική τους υπόθεση. Απέδειξαν έτσι ότι δε διαφέρουν σε τίποτα απ' όλους τους υπόλοιπους που χρόνια τώρα προσπαθούν να καπηλευτούν ένα σύμβολο αγωνιστικής ανάτασης του λαού μας και να το μετατρέψουν σε παρακολούθημα της πολιτικής τους. Απέδειξαν ακόμα τι ιδέα έχουν για έννοιες όπως «κίνημα», «συλλογικές διαδικασίες», «αντιπαράθεση ιδεών».
ΚΟΝΤΡΑ
πηγή : http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/29645.Τα…
Πολυτεχνείο 2017: Με τη σημαία του Νοέμβρη να διώξουμε κυβέρνηση και μνημονιακούς. Παρασκευή 17 Νοέμβρη όλοι στη Διαδήλωση του πολυτεχνείου
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2017
ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ - ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Να διώξουμε την Κυβέρνηση και όλους τους Μνημονιακούς
Για εργατική διέξοδο από την Κρίση, τον Πόλεμο, την Αντιδημοκρατική Αναδίπλωση
-
Παρασκευή 17 Νοέμβρη όλοι/ες στις διαδηλώσεις
-
Αθήνα: 14:30, πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: 17:30, Πολυτεχνείο
Ιωάννινα: 18:00, Δόμπολη
-
7 χρόνια από το πρώτο Μνημόνιο, εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχά λαϊκά στρώματα και νεολαία τσακίζονται από απανωτά βάρβαρα μέτρα. Η προπαγάνδα για «έξοδο στις αγορές» κ.λπ. καταρρέει πάνω στην πραγματικότητα. Τεράστια ανεργία και τρομακτική υποαπασχόληση (μερική και ελαστική εργασία), «μαύρη» εργασία, μισθοί πείνας, εξαφάνιση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων, καρμανιόλα εργατικών «ατυχημάτων»-δολοφονιών. Πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, εξοντωτικοί φόροι και εισφορές… Παρά τα Μνημόνια, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνεχίζεται αμείωτη (κατάρρευση βιομηχανίας, απουσία επενδύσεων, συρρίκνωση παραγωγικού ιστού, έκρηξη χρεών, στράγγισμα κατανάλωσης κοκ), χωρίς ορατή διέξοδο, φέρνοντας νέα σοκ φτώχειας και εξαθλίωσης.
Οι άθλιοι των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα δίνουν όλα σε κεφάλαιο, «θεσμούς», ιμπεριαλιστές, για να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι. Επόμενο βήμα η 3η αξιολόγηση: μαζικοί πλειστηριασμοί-κατασχέσεις, οριστικό ξεπούλημα σ' ότι έχει απομείνει απ' τη δημόσια περιουσία, νέες απολύσεις στο δημόσιο, ενεργοποίηση «κόφτη» για να πιαστούν τα πλεονάσματα κ.ά., ούλτρα αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» με απεργοκτόνα και αντισυνδικαλιστικά μέτρα. Αναβιώνοντας το «μαύρο» Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, στηριγμένο σε χουντικού τύπου δικαστικές αποφάσεις και στα ΜΑΤ (με συμπλήρωμα τους χρυσαυγίτες, που τους συγκαλύπτουν), προσπαθούν να ρίξουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους αγώνες όσο πιο χαμηλά γίνεται, να παγιώσουν ένα Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πιο φιλοαμερικανική, φιλοϊμπεριαλιστική εδώ και δεκαετίες. Με μπροστάρηδες τους Καμμένο-Κοτζιά, έναν σάπιο εθνικισμό και σημαία την «σταθερότητα», σκορπάει δις σε νέους εξοπλισμούς, θαλασσοπνίγει και αλυσοδένει τους πρόσφυγες, δίνει τις μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις στις ΗΠΑ (Σούδα, σχέδια νέων βάσεων, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις κ.λπ.). Αυτή η πολιτική, ιδίως ο άξονας με τα αιματοβαμμένα καθεστώτα Αιγύπτου και Ισραήλ, μας φέρνουν στο επίκεντρο μιας τεράστιας σύγκρουσης, φοβερά επικίνδυνης για τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς στην περιοχή. Επείγει ο κοινός αγώνα των λαών ενάντια στους στρατοκράτες και τους εξοπλισμούς, στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, στις αντιδραστικές αστικές τάξεις.
Το αστικό/μνημονιακό σκηνικό βουλιάζει στα σκάνδαλα και τη γενική σήψη, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι επίδοξοι διάδοχοι, ΝΔ, «κεντροαριστερά» κ.λπ., που παραδέρνουν στα αδιέξοδα και την ανυποληψία. Η απαλλαγή από όλο αυτό τον συρφετό και ακόμα από τις καταστροφικές επιλογές του (Μνημόνια, «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» κ.λπ.) ωριμάζει ξανά, μετά από το σοκ και τη ζημιά που προκάλεσε η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
-
Ενότητα & Αγώνας Παντού - Να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας
Το οργανωμένο εργατικό κίνημα βρίσκεται ίσως στη χειρότερη φάση κατακερματισμού και παράλυσης. Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ειδικά στη ΓΣΕΕ), τώρα μαζί με τους «ανανήψαντες» Συριζαίους, συντάσσεται συνειδητά με τα Μνημόνια. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ προωθεί αυτή την κατάσταση, αφήνει εργατικά κέντρα σε διάλυση, χτυπάει ότι δεν ελέγχει, για να εμφανίζεται ως «ταξικός πόλος» μέσα σε συντρίμμια. Στην Αριστερά κυριαρχούν εκλογικίστικες και «μετωπικές» αυταπάτες, μικρομεγαλισμοί, αποπροσανατολισμός, έλλειψη στοιχειώδους συντονισμού.
Πρέπει να ενισχύσουμε, να δυναμώσουμε, να ενώσουμε τους σημερινούς αγώνες. Ενάντια σε κάθε τεχνητή διαίρεση. Να ξεριζώσουμε κάθε εκφυλιστικό φαινόμενο, κατάλοιπο του σταλινισμού, από τις γραμμές του κινήματος. Με επιτροπές και συνελεύσεις, προετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο μαζικών και μαχητικών αγώνων. Με στόχο μια Γενική Πολιτική Απεργία, για την ανατροπή κυβέρνησης και Μνημονίων.
-
Με μια νέα επαναστατική δύναμη - Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων
Στα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, πρέπει να ξαναπιάσουμε το «κόκκινο νήμα». Να ακούσουμε και να μάθουμε το καθαρό μήνυμα του Κόκκινου Οκτώβρη, που «δένεται» με την Εξέγερση του Νοέμβρη του '73. Μόνο η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός μπορούν να δώσουν διέξοδο στην κρίση και βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, στην απειλή της τεράστιας αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, του πολέμου και των πυρηνικών όπλων, της οικολογικής καταστροφής.
Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, αναπτύσσονται σημαντικοί και μεγάλοι αγώνες: στις ΗΠΑ και τη Λ. Αμερική, στην Ευρώπη (Καταλονία, Γαλλία κ.ά.) και ακόμα σε περιοχές όπου τεράστιες προλεταριακές και λαϊκές μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας με νέες δυνάμεις (Αφρική, Ασία). Όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος (και ο ίδιος ο «παγκόσμιος χωροφύλακας», οι ΗΠΑ) βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. Το κεφάλαιο και η μπουρζουαζία γίνονται όλο πιο παρασιτικοί, γλεντοκοπώντας σε φορολογικούς παραδείσους, χωρίς να μπορούν να δώσουν καμία λύση στα εκρηκτικά προβλήματα. Η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί φουντώνουν, η ΕΕ βρίσκεται σε διαλυτική κρίση, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους (οικονομική κρίση, πόλεμος, αντιδημοκρατική αναδίπλωση, άνοδος ακροδεξιών) - αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα.
Για να τις αξιοποιήσουμε, πρέπει να ξεκόψουμε με όλες τις ρεφορμιστικές, αναποτελεσματικές ή και σκέτα απατεωνίστικες δυνάμεις και πολιτικές, που μόνο ήττες φέρνουν στο στρατόπεδό μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυταπάτες και «λύσεις» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε εκλογικίστικες λύσεις και «μέτωπα» για να ακουμπήσουμε για μια ακόμα μια φορά τις ελπίδες και την ψήφο μας. Αλλά μια ανασυγκρότηση-ανασύνθεση σε στέρεες βάσεις, μια δύναμη που θα παλεύει σταθερά στην πρώτη γραμμή χωρίς ταλαντεύσεις - μια δύναμη κομμουνιστική, που να πατάει στον Επαναστατικό Μαρξισμό.
Η ΟΚΔΕ καλεί τους εργαζόμενους, νέους, αγωνιστές σ' αυτή την πορεία, που είναι δύσκολη αλλά η μόνη που αξίζει να στρατευθούμε. Για να δικαιωθεί οριστικά το «ΟΥΕ» του Νοέμβρη του '73. Για να επιβάλλουμε τις δικές μας λύσεις. Ένα ριζοσπαστικό, ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, με τη μόνη έμπρακτη εγγύηση, μια επαναστατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων, βγαλμένη μέσα από τους αγώνες και την αυτοοργάνωσή μας. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζικά άλλη οικονομία και κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
-
Κάτω τα Μνημόνια. Παύση πληρωμών - Μονομερής Διαγραφή του Χρέους.
Εθνικοποιήσεις - Εργατικός Έλεγχος στην οικονομία.
Έξω από Ευρώ/ΕΕ. Κοινοί αγώνες, για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική.
Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Όχι στους εξοπλισμούς. Σύνορα ανοιχτά, με οργανωμένη/ασφαλή διέλευση για τους πρόσφυγες. Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριλιασμό, κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών.
Κάτω το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Ενωτική, μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.
-
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
πηγή : http://www.okde.gr/archives/6798
Μαθητική Αντεπίθεση: 17 Νοέμβρη όλοι στις Διαδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου
ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ!ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ! ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
-
Όλοι στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου Παρασκευή 17/11
Αθήνα, 14:30, Πλ. Κλαυθμώνος | Θεσσαλονίκη, 17:00, Πολυτεχνείο
-
O Υπ. Παιδείας K. Γαβρόγλου και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «καλωσόρισαν» τους μαθητές εξαπολύοντας μία νέα επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση, αλλά και στα δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών με τα κυβερνητικά σχέδια για το «Νέο Λύκειο» και το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μείωση ωρών διδασκαλίας, μείωση των μαθημάτων, ατομικοποιημένο απολυτήριο και φροντιστηριοποίηση του Λυκείου, είναι μόνο μερικές από τις αλλαγές που έρχονται στο Λύκειο.
Όσον αφορά τη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκεί όχι μόνο δεν έχουμε κατάργηση των Πανελληνίων όπως υπόσχονταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενίσχυσή τους, καθώς προστίθεται άλλη μία εξέταση πανελλαδικού χαρακτήρα μέσα στην ίδια χρονιά. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τον ευσεβή πόθο των κανίβαλων νεοφιλελεύθερων να μετατρέψουν τα σχολεία σε σχολεία με «brand name». Αυτό σημαίνει διοικητική, οικονομική και παιδαγωγική αυτονομία κάθε σχολικής μονάδας, δηλαδή κάθε σχολείο θα πρέπει να βρίσκει μόνο του χρήματα για την λειτουργία του. Προσπαθούν έτσι να προσαρμόσουν την εκπαίδευση στις επιταγές των μνημονίων, δηλαδή στον χρεοκοπημένο ελληνικό καπιταλισμό που έχει ελάχιστες ανάγκες για εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Η επίθεση της άθλιας συγκυβέρνησης δεν περιορίζεται μόνο στην εκπαίδευση και τη νεολαία, αφού ενόψει της 3ης αξιολόγησης έρχεται νέα σειρά οδυνηρών μέτρων, χτυπώντας ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα (αντισυνδικαλιστικός νόμος, νέες ιδιωτικοποιήσεις ασφαλιστικό κ.ά.)
Το Πολυτεχνείο πιο επίκαιρο από ποτέ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Τότε φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι εξεγέρθηκαν ενάντια στη χούντα. Σήμερα, 44 χρόνια μετά, οι μαθητές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια ολομέτωπη επίθεση, στην εκπαίδευση, τα εργασιακά μας δικαιώματα και στην ίδια μας τη ζωή. Είμαστε αυτοί που θα δουλεύουμε για 200€ (και αν) το μήνα και ανασφάλιστοι, που δε θα έχουμε καμία φωνή/δύναμη απέναντι στον εργοδότη, που θα μας στερούν το δικαίωμα των δικαιωμάτων, της αντίδρασης και της διεκδίκησης.
Οι χούντες πέφτουν με αγώνες και εξεγέρσεις
Τότε η εξεγερμένη νεολαία είχε απέναντί της μια αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα. Σήμερα μπορεί να μην έχουμε τανκς στους δρόμους αλλά έχουμε κάτι εξίσου δύσκολο και επικίνδυνο να αντιμετωπίσουμε. Ένα πλήθος από μηχανισμούς ελέγχου της οικονομίας και της κοινωνίας (τρόικα-θεσμοί κτλ.), τους ξένους και εγχώριους τοκογλύφους-δανειστές και το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, που προσπαθεί να επιβάλει τα μνημόνια στην ελληνική κοινωνία με τη βία των ΜΑΤ και τα δικαστήρια.
Η μάχη που πρέπει να δώσουμε σήμερα δεν είναι απέναντι στην χούντα των συνταγματαρχών, αλλά ενάντια σε μια νέα χούντα το ίδιο σκληρή και απάνθρωπη. Την χούντα των μνημονίων, που δε διστάζει να κλείσει σχολεία και σχολές, να επιβάλλει δίδακτρα και κάθε λογής αντισυνταγματικά μέτρα, που κλείνουν νοσοκομεία και καταδικάζουν χιλιάδες σε θάνατο, που μειώνουν μισθούς, συντάξεις και καταργούν κάθε είδους δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για εμάς τους νέους να ακολουθήσουμε τις αξίες των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, που με το αίμα τους κέρδισαν τα δικαιώματα που σήμερα βλέπουμε να θυσιάζονται στο βωμό της κρίσης και των κερδών του κεφαλαίου. Να οργανώσουμε την οργή και τον αγώνα μας σε κάθε σχολείο και σχολή, σε κάθε γειτονιά - και να κάνουμε τη φλόγα που καίει μέσα μας, φωτιά για να κάψει όσους μας βυθίζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Βάζοντας μπροστά τα δικά μας συμφέροντα να βαδίσουμε στον δρόμο του Νοέμβρη, στον δρόμο της εξέγερσης.
-
Μαθητική Αντεπίθεση
http://mathitiki-antepithesi.blogspot.gr/
πηγή : http://www.okde.gr/archives/6786
