Δευτέρα 23 Απριλίου 2018 στις 18.00
Προβολή ταινίας: Ο Μισισιπής καίγεται
Την Δευτέρα 23/4 στις 18:00 θα γίνει προβολή της ταινίας «Mississipi Burning», ( μεταφρ. Ο Μισισιπής καίγεται), ταινία του 1988 σε σκηνοθεσία του Alan Parker, από την αντιφασιστική συνέλευση "Voluntad Antifascista" στο συνεργατικό καφέ "Belleville sin patron".
Παρουσίαση ταινίας:
Η ταινία του Alan Parker πραγματεύεται την άγρια δολοφονία 3 ακτιβιστών στον Νότο της Αμερικής από μέλη της φασιστικής, εγκληματικής οργάνωσης των Κου Κλουξ Κλαν, το καλοκαίρι του 1964.
Το «Καλοκαίρι της Ελευθερίας», όπως ονομάστηκε από τους μαύρους κατοίκους του Μισισιπή, αποτέλεσε ορόσημο στον αγώνα τους ενάντια στον ρατσιστικό Νότο και τις φυλετικές διακρίσεις.
Ανάλυση:
Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1964 μόνο τυχαία δεν μπορούν να θεωρηθούν αλλά ούτε και να αναλυθούν μονοδιάστατα ως ένα μεμονωμένο γεγονός ρατσιστικής βίας.
Η δεκαετία του '60 στην Αμερική, με κορυφαία αφορμή τον άδικο πόλεμο του Βιετνάμ, σφραγίστηκε από το φυλετικό, το γυναικείο, το αντιπολεμικό και το φοιτητικό κίνημα.
Το αντιρατσιστικό, φυλετικό ζήτημα είχε βαθιά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ένα κίνημα το οποίο ήρθε αντιμέτωπο με τη ρατσιστική νοοτροπία και την επιβολή της από όλους τους θεσμούς (βλ σχολεία, πολιτεία, κεφάλαιο, δικαστήρια κλπ) αλλά το πιο δύσκολο και ουσιαστικό τη ρατσιστική συμπεριφορά ως καθημερινό φαινόμενο της λευκής τρομοκρατίας.
Τα προμηνύματα τους κινήματος των μαύρων ως αντίδραση στη ρατσιστική βία έρχονται από μια δεκαετία πίσω. Στα μέσα του 1950 αναδεικνύονται οι κορυφαίες ηγετικές μορφές του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1929-1968), του Μάλκλομ Χ (1925-1965) και των ένοπλων «Μαύρων Πανθήρων» με επικεφαλής τον Χιου Νιούτον (1942-1989) και τον Μπόμπι Σιλ (γενν. 1936).
Αλλά και καθημερινά περιστατικά αντίστασης και ρήξης με την υπάρχουσα ρατσιστική κοινωνία. Για παράδειγμα, τον Δεκέμβριο του 1955, η 43χρονη μαύρη ακτιβίστρια Ρόζα Παρκς, αρνείται να δώσει τη θέση της σ' ένα λεωφορείο για έναν λευκό και φυλακίζεται. Την επόμενη μέρα ως μέσο διαμαρτυρίας ο μαύρος πληθυσμός της πόλης αρνείται να επιβιβαστεί στα λεωφορεία, προκαλώντας ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα, αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία του κόσμου που τα χρησιμοποιούσε τα μέσα ήταν η εργατική τάξη, η οποία αποτελούνταν κατά μεγάλο ποσοστό από μαύρους.
Λίγα πράγματα για το καλοκαίρι του 1964, το «Καλοκαίρι της Ελευθερίας».
Το καλοκαίρι του 1964 ονομάστηκε το «Καλοκαίρι της Ελευθερίας» από τους μαύρους κατοίκους του Μισισιπή, μετά από την απόφαση 2.000 εθελοντών να συμβάλλουν δυναμικά στην κατάργηση του ρατσισμού στον αμερικανικό Νότο. Τον Ιούνιο του 1964 πάνω από 1.000 εθελοντές από οργανώσεις όπως η Συντονιστική Επιτροπή Φοιτητών κατά της Βίας, κατέφτασαν στον Μισισιπή με σκοπό να κάνουν απογραφή όλων των μαύρων πολιτών. Σκοπός ήταν να τους δοθεί δικαίωμα ψήφου, να στηθούν σχολεία και κλινικές στις αγροτικές περιοχές των μαύρων. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο αφροαμερικανικός πληθυσμός ξεπερνούσε το 45%, αλλά μόνο το 5% είχε δικαίωμα ψήφου.
Ο Μισισιπής βάφτηκε κόκκινος.
Το «καλοκαίρι της Ελευθερίας» αποτέλεσε μια ταραχώδη περίοδο για τον Μισισιπή. Η βάναυση δολοφονία των τριών ακτιβιστών, με ρατσιστικά, φυλετικά ερείσματα, ήταν μόλις μία από τις 125 επίσημες υποθέσεις που παραμένουν άλυτες.
Οι κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για το φυλετικό κίνημα, είχαν άμεσο αντίκτυπο στην αστική δημοκρατία. Τον Ιούλιο του 1964, επί προεδρίας Λίντον Τζόνσον, ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα (Civil Rights Act) που έθεσε εκτός νόμου τις διακρίσεις βάσει φυλής, χρώματος, θρησκείας, φύλου ή εθνικής καταγωγής, κατήργησε τον φυλετικό διαχωρισμό σε όλους τους δημόσιους χώρους και έδωσε ίσα εκλογικά δικαιώματα σε μαύρους και λευκούς πολίτες.
Έναν χρόνο αργότερα ψηφίστηκε και ο νόμος Voting Rights Act, που κατοχύρωσε την προστασία του δικαιώματος της ψήφου των μειονοτήτων, ειδικά στον αμερικανικό Νότο. Ο νόμος καταργούσε τα διάφορα διοικητικά εμπόδια που έβαζαν διάφορες Πολιτείες, ιδίως στον αμερικανικό Νότο, προκειμένου να αποτρέψουν τη συμμετοχή των μαύρων στην εκλογική διαδικασία.
Σήμερα.
Κανείς θα έλεγε ότι η νομική κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου αλλά και της ισότιμης συμπεριφοράς προς τους μαύρους μόνο μέσω του νομικού πλαισίου, είναι επαρκής. Όπως και η αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από το κράτος είναι ικανή να εξομαλύνει όλες τις διακρίσεις.
Κάτι τέτοιο σε καμιά των περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να συμβεί όπως και δεν έγινε. Ο κρατικός θεσμός δεν θα μπορούσε από μόνος του να θελήσει να λύσει καμιά διαφοροποίηση μεταξύ των πλειβιακών στρωμάτων γιατί κάθε διαχωρισμός των «από τα κάτω» αφήνει έφορο έδαφος ανάδειξης εσωτερικών εχθρών (βλ μαύρων, μεταναστών, lgbtgi+ κοινότητα, αντιφρονούντες κλπ) και το κράτος ως ο μόνος διαχειριστής της τάξης.
Συγκεκριμένα στην Αμερική, η συντηριτικοποίηση της κοινωνίας, η συνεχής γκετοποίηση των μειωνοτήτων (πχ μαύρων, λατινοαμερικών, κινέζων κλπ), αλλά και η όλο και πιο έντονη φασιστικοποίηση των νόμων μαζί με την ελεγχόμενη αστυνόμευση κάθε πτυχής της κοινωνίας, έδωσαν την ευκαιρία για μια ακόμα φορά ρατσιστικές οργανώσεις να δράσουν και να δολοφονήσουν. Οι δολοφονίες μαύρων δεν είναι ένα φαινόμενο που ανήκει στο παρελθόν και δεν σταμάτησε με κανένα «καλοκαίρι ελευθερίας». Αντιθέτως, οι παρακρατικές ομάδες συνέχισαν το έργο του σε συνεργασία με τις τοπικές και μη αρχές αλλά και με την αστυνομία. Μόλις τον Αύγουστο του 2017, σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση στο Σαρλοτσβιλ της Βιρτζινια, η οποία εφόρμησε από τις συνεχείς δολοφονίες μαύρων από την αστυνομία, μέλος των Κου Κλουξ Κλαν παρασύρει και σκοτώνει με το αυτοκίνητο τρεις διαδηλωτές, όπως και τραυματίζει άλλους 35. Η εκλογή του Τραμπ είναι ενδεικτική μιας αποτρόπαιας κατάστασης.
Το παράδειγμα της Αμερικής δεν είναι κάτι μεμονωμένο. Κάνει όμως εμφανέστατο ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανένα κράτος και κανέναν «από τα πάνω» να αλλάξει το σύστημα.
Όλοι και όλες εμείς που αποτελούμε τα πλειβιακά στρώματα της κάθε κοινωνίας μέσα από ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας και τέλος τέλος να φτιάξουμε έναν άλλον κόσμο χωρίς διακρίσεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Αντιφασιστική συνέλευση "Voluntad Antifascista"