Κυριακή 3 Ιουνίου 2018 στις 20.30
Προβολή ταινίας: Πεθαίνοντας στα 30
Την Κυριακή 3 Ιούνη στις 8:30 μ.μ. η Εργατική Λέσχη Καλλιθέας θα προβάλει την ταινία «Πεθαίνοντας στα 30» του Romain Goupil, με τους: Romain Goupil, Pierre Goupil, Alain Bureau, Sophie Goupil, Jacques Kebadian.
Κινηματογραφική βιογραφία του Μισέλ Ρεκανατί, ηγέτη του μαθητικού κινήματος το Μάη του '68 και στη συνέχεια επικεφαλής των «ομάδων περιφρούρησης» της τροτσκιστικής Επαναστατικής Κομμουνιστικής Νεολαίας (JCR). Εξαιρετική αποτύπωση του κλίματος της εποχής και της ψυχολογίας του στρατευμένου πυρήνα της νεανικής εξέγερσης. Έτσι κι αλλιώς είναι άσχημο να πεθαίνεις. Πόσο μάλλον στα 30. Για τον Ρομάν Γκουπίλ, Γάλλο σκηνοθέτη και πολιτικό ακτιβιστή, το άσχημο γεγονός, της αυτοκτονίας του φίλου και συναγωνιστή του Μισέλ Ρεκανατί, στις 23 Μαρτίου του 1978, στάθηκε η αφορμή για να υλοποιήσει αυτή του την ταινία το 1982, η οποία και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών, στη συνέχεια με το βραβείο Σεζάρ, ενώ προτάθηκε και για το Όσκαρ. Την ταινία του αυτή ο Ρομάν Γκουπίλ την κατασκεύασε με πλάνα που είχε τραβήξει ο ίδιος, όντας 16 χρονών εκείνη την εποχή, πριν και μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968. Σκοπός του τότε, ήταν να γυρίσει μια επαναστατική ταινία που θα ονομαζόταν: «Από την Εξέγερση στην Επανάσταση», ταινία που τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η ταινία του αυτή λοιπόν, «φόρος τιμής» στους αγωνιστές που φύγανε πρόωρα, χωρίζεται σε τρεις χρονικές περιόδους. Την πριν τον Μάη του '68, εκείνη κατά την διάρκεια των γεγονότων και την περίοδο του «μετά», που για την συγκεκριμένη ομάδα φτάνει μέχρι τα μέσα του 1973. Συνδετικός κρίκος σ' αυτό το «αρθρωτό» σχήμα της ταινίας, η συνεχής ενασχόληση του σκηνοθέτη με την πολιτική, κυρίως στο οργανωτικό της μέρος, αλλά και η αγάπη του για τον κινηματογράφο. Μαζί με δύο πολύ καλούς του φίλους, γυρίζουν συνεχώς ταινιάκια για το κέφι τους. Με αυτά τα δύο όπλα, σε μια εποχή λίγο πριν από αυτή του επερχόμενου Μάη, που χαρακτηρίζεται ως ένα κλίμα «βαρύ, υποκριτικό, αρρωστημένο», ο Ρομάν Γκουπίλ ως δημιουργός αλλά και πρωταγωνιστής, καταφέρνει να αναδείξει την ζωντάνια μιας νέας εργατικής τάξης που αμφισβητεί τα βαριά, υποκριτικά, και αρρωστημένα πλαίσια μέσα στα οποία την έχουν στριμώξει. Αυτή άλλωστε η συνεχώς διογκούμενη αμφισβήτηση σε όλα τα πεδία και η πολιτική αναζήτηση, είναι που ωθούν στα ίδια τα γεγονότα του Μάη. Οι διαδηλώσεις για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, είναι που οδηγούν τον Γκουπίλ και τον Ρεκανατί να συστηματοποιήσουν την πολιτική τους δράση μέσα στα σχολεία. Με αποτέλεσμα να γνωριστούν και να συνεχίσουν από κοινού την προσπάθειά τους για την δημιουργία επιτροπών. Από την υποστήριξη της αντίστασης του βιετναμέζικου λαού και άρα την καταδίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έως την ανάλυση του πως λειτουργεί ο καπιταλισμός και φυσικά το ίδιο το, τότε γκωλικό, κράτος. Μια παράλληλη εξιστόρηση λοιπόν της σχέσης του σκηνοθέτη με τον πρόωρα χαμένο ακροαριστερό αγωνιστή Μισέλ Ρεκανατί και ταυτόχρονα μια κινηματική αναφορά στις δεκαετίες του '60 και '70: το ξέσπασμα του Μάη '68, οι μαζικές συγκρούσεις και τα τακτικά διλήμματα, οι οδυνηρές, προσωπικές και συλλογικές, επιπτώσεις των αδιέξοδων πολιτικών επιλογών. Μ' αυτή την έννοια το «Να πεθαίνεις στα 30» έχει ένα διπλό raison d'être: Όχι απλά άλλη μια δραματοποιημένη εξιστόρηση των γεγονότων του Μάη, αλλά μια ταινία με χιούμορ και φρεσκάδα που δεν διστάζει να καταρρίψει κριτικά τους «ιερούς μύθους» μιας παρωχημένης Αριστεράς, εστιάζοντας στην προσωπική τραγωδία ενός πρωταγωνιστή των εξελίξεων.