Σάββατο 7 Ιουλίου 2018 στις 21.30
Performance χορού Homo Deus
06,07/07/2018 21:30 - 22:30 performance χορού "Homo Deus"
Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Ιουλίου 2018
21.30
Διάρκεια: 45'
Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός-Ρήγα Παλαμήδη 2
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά
Σύλληψη/Χορογραφία: Αλεξάνδρα Κωστοπούλου
Bοηθός Χορογράφου: Μάρθα Λιβέρη-Δαλαβέρη
Σύμβουλος Δραματουργίας: Νικολίνα Καραθύμιου
Χορεύουν και συνδημιουργούν: Adrian Kolaritz, Μαρία Μόσχου, Αλεξάνδρα Σούκα, Αλεξάνδρα Κωστοπούλου
Πρωτότυπη Μουσική σύνθεση: Αλέξανδρος Παντελιάς
Φωτισμοί: Σωτήρης Οικονομίδης
Φωτογραφίες/Υλικό προώθησης/Βίντεο/Φωτογραφίες παράστασης: Αλέξανδρος Χρηστίδης, Κώστας Γκιόκας
Επιμέλεια αφίσας: Somethink*
Ο όρος «Από μηχανής Θεός» προέρχεται από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Κατά την κορύφωση του δράματος, όταν οι δύσκολες καταστάσεις που βίωναν τα πρόσωπα του έργου οδηγούσαν σε αδιέξοδο, εμφανιζόταν στη σκηνή ξαφνικά ένας ηθοποιός υποδυόμενος κάποιο θεϊκό πρόσωπο, του οποίου η παρέμβαση έδινε και τη λύση σε όλα τα προβλήματα. Ήταν επίσης προφανές για τους θεατές, ότι οι δυσκολίες αυτές δε θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τις λύσεις που θα πρόσφεραν οι θνητοί. Συνεπώς, η θεϊκή παρέμβαση ήταν απαραίτητη.
Πέραν του αρχαίου θεάτρου, και σήμερα ακόμα, οι άνθρωποι όταν νιώθουν ανίσχυροι και αντιλαμβάνονται τη φθαρτή τους φύση, ελπίζουν πως κάποιος ή κάτι ανώτερο από εκείνους θα επέμβει και θα τους ανακουφίσει από καθετί που τους βασανίζει. Η ανάγκη για πίστη σε ένα Θεό έχει δώσει δύναμη σε εκατομμύρια ανά τον κόσμο. Σε κάθε θρησκεία του κόσμου υπάρχουν ύμνοι που τον δοξάζουν ως βοηθό και συνοδοιπόρο, από πολύ παλιά έως και σήμερα.
Ο φόβος του θανάτου είναι ένα ψυχολογικό βάρος για τους ανθρώπους και η πίστη, με το περιτύλιγμα της θρησκείας, σαφέστατα κατάφερε να αποτελεί την καθημερινή παρηγοριά της ψυχής τους, καθώς για τους πιστούς αλήθεια είναι ό,τι τους κάνει να αισθάνονται όμορφα. Αλήθεια είναι καθετί πάνω στο οποίο μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους, να στηριχτούν, να αφεθούν και να ξέρουν πως θα είναι πάντοτε δίπλα τους για ό,τι χρειαστούν.
Ωστόσο, υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που δεν περιμένουν βοήθεια και λύτρωση από κανένα Θεό. Δεν περιμένουν κανένα Θεό «απών», για να παλέψουν και να ονειρευτούν ακόμη και το άπιαστο και στο τέλος να νικήσουν ή να χάσουν, βασιζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στις δικές τους -αρκετά επίφοβες, θνητές- δυνάμεις. Και στην πίστη στον ίδιο τους τον εαυτό. Στις ικανότητες τους. Στο πάθος τους για ζωή, την οποία δεν οφείλουν σε καμία ανώτερη δύναμη.
Γιατί εξελίχθηκαν μόνοι τους. Από συνείδηση. Η οποία τους χαρίζει την ανεξαρτησία, την αυτονομία που χρειάζονται και αποτελεί την κινητήριο δύναμη για να φτάσουν στα όρια τους και να τα ξεπεράσουν. Αμφισβητούν τη θρησκευτική κατάσταση που έχει επικρατήσει. Όχι λόγω του ό ,τι απλώς θέλουν να αντιδρούν στο κατεστημένο και την τρέχουσα ηθική. Αλλά επειδή γνωρίζουν καλά την πραγματικότητα, ως απόρροια του τρόπου που τη βιώνουν οι ίδιοι και ο περίγυρός τους καθημερινά. Δεν περιμένουν βοήθεια από κανένα Θεό. Στηρίζονται μονάχα στην ανθρώπινή τους υπόσταση και στα θαύματα που μπορεί να προκαλέσει από μόνη της και παλεύουν.
Γνωρίζοντας πόσο εύθραυστοι είναι. Παλεύουν για να επιβιώσουν, για να διακριθούν, για να τα καταφέρουν. Αλλά ίσως αυτή είναι η πραγματική νίκη. Η δική τους νίκη. Και η πραγματική ελευθερία. Το να βρίσκουν την αλήθεια μέσα τους και να μην επαφίενται σε κάτι υπερφυσικό. Το να μην αφήνουν το φόβο του θανάτου και της κολάσεως να γίνεται η καθημερινή τους συνήθεια και αυτή η συνήθεια να καταντά μια ανούσια γραφικότητα.