Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018 στις 18.00
Ανοιχτή συνέλευση Αδραχτιού
Αναγνωριστικό κείμενο ανοιχτής ομάδας "αδράχτι"
Σε μια εποχή καπιταλιστικής πραγματικότητας, με δεδομένη την οικονομικοπολιτική κρίση, οι φοιτητές, όπως και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα, βιώνουν τη συνεχή καταπίεση των από τα πάνω σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής.
'το παζάρι της καπιταλιστικής κρίσης'
Η εξαντλητική εργασιακή καθημερινότητα, τα όλο και αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας, οι μαζικές απολύσεις, η καταπάτηση των εργασιακών κεκτημένων (βλ. δικαίωμα στην απεργία) και φυσικά η ανασφάλιστη εργασία, αποτελούν μόνο ένα κομμάτι της πολύπλευρης κοινωνικής εξαθλίωσης. Προφανώς, αυτά αντανακλώνται και στην ικανοποίηση βασικών αναγκών, όπως νερό, στέγη, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι οποίες αναμφισβήτητα καταπατώνται, είτε με ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς σε ΔΕΗ και εταιρίες παροχής νερού που οδηγούν στον τερματισμό της σύνδεσης, είτε, όσον αφορά τη στέγαση, μέσω ηλεκτρονικών (ή μη) πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και εκκενώσεις καταλήψεων.
'φλερτάροντας με το φασισμό'
Φυσικά, σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, το κεφάλαιο και οι εκφραστές του επιστρατεύουν διαχρονικά τον "αποτελεσματικό" μηχανισμό τους, το φασισμό και τα παρακλάδια του (π.χ. νεοναζισμός). Τέτοια φαινόμενα δεν αγγίζουν αποκλειστικά την ελλάδα, καθώς επιχειρούνται σε παγκόσμια κλίμακα. Το ρατσιστικό μίσος, ο μιλιταρισμός, η αντικομμουνιστική ρητορική και φυσικά η νοσταλγία ειδεχθών φαντασμάτων του παρελθόντος (βλ. Χίτλερ, Παπαδόπουλος, Μεταξάς και πάει λέγοντας), είναι μερικά απ' τα χαρακτηριστικά που φέρει ο εθνικιστής που σήμερα δηλώνει πατριώτης και "πράττει" στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας και ενότητας. Βέβαια, φασίζουσα νοοτροπία δεν φέρει μόνο ο νεοναζί χρυσαυγίτης και μια μερίδα ψηφοφόρων του, αλλά και η εκάστοτε ηγεσία που τον "οπλίζει". Για το λόγο αυτό άλλωστε, οι πράξεις των απογόνων των ταγματασφαλιτών δεν γίνονται αποκλειστικά προς ίδιον όφελος. Το όφελος αυτό είναι ζωτικής σημασίας για το κεφάλαιο, όχι μόνο εξαιτίας της αμοιβαίας οικονομικής εξάρτησης του με το εκάστοτε φασιστικό μόρφωμα, αλλά και του πολιτικού κέρδους που επιφέρει ο φασισμός ως υποθάλπτουσα κοινωνική απειλή. Παράλληλα, ας αναφερθεί ότι η λαϊκή βάση του φασισμού εντάσσεται διαχρονικά κυρίως στο προφίλ του μικροαστού, καθώς αυτός φέρει χαρακτηριστικά που ευνοούν την εκκόλαψή του (βλ. συντηρητισμός, κοινωνική εγωπάθεια, πολιτική άγνοια κ.τ.λ).
'το πανεπιστήμιο στο χειρουργικό τραπέζι'
Το πανεπιστήμιο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, επηρεάζεται ανάλογα από την παραπάνω συγκυρία. Η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά και η στοχευμένη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων, είναι δύο από τους παράγοντες που οδηγούν τόσο στην υποστελέχωση του, όσο και στη διατήρηση οικονομικών σχέσεων με ιδιωτικές εταιρίες (σίτισης, security, κατασκευαστικές, στέγασης-ξενοδοχεία). Κατ' επέκταση, η δική μας ανάγνωση είναι ότι το πανεπιστήμιο υποτάσσεται στις καπιταλιστικές επιταγές και η θέση αυτή έρχεται να ισχυροποιηθεί από τον ιδεολογικό μηχανισμό του. Ειδικότερα, οι πανεπιστημιακοί φορείς μεθοδεύουν τους φοιτητές να είναι επαγγελματικά ανταγωνιστικοί, πειθαρχημένοι και ανθεκτικοί σε μια εξαντλητική ρουτίνα με σκοπό την αβίαστη προσαρμογή τους στο ρόλο του αυριανού "χρήσιμου ηλίθιου" του αφεντικού τους. Το γεγονός αυτό επαληθεύεται άμεσα από την απαίτηση του κεφαλαίου για συνεχή επανακατάρτιση -που φυσικά επιβαρύνει οικονομικά το/τη φοιτητή/τρια-, η οποία διατηρεί την ψευδαίσθηση της "πολύπλευρης εκπαίδευσης", ενώ στην ουσία ίσως διαφυλάττει τον παχυλό μισθό των 400 ευρώ.
'ο καθηγητής και ο θρόνος του'
Σε παράλληλο χρόνο, λειτουργώντας σε ασφυκτικά εντατικούς ρυθμούς, το πλαίσιο λειτουργείας του σύγχρονου πανεπιστημίου εισχωρεί στο μέσο/η φοιτητή/τρια την αντίληψη της "άκακης" ανιδιοτελούς προσφοράς. Συγκεκριμένα, το πανεπιστήμιο εκμεταλλευόμενο την τακτική των ερευνητικών προγραμμάτων απομυζεί από τον ηθικά και πρακτικά "ικανό" φοιτητή απλήρωτη εργασία, την οποία στην πορεία το ίδιο χρησιμοποιεί όπου θεωρεί σκόπιμο (π.χ. συχνά σε στρατιωτικές εφαρμογές). Η λογική αυτή διοχετεύεται ευκολότερα, μέσω μιας "ευγενούς κατήχησης" από τον εκάστοτε πρόθυμο καθηγητή. Δυστυχώς, η κατάχρηση του καθηγητικού ρόλου φέρει και άλλες προεκτάσεις. Σε κανέναν μας δεν είναι άγνωστες λογικές όπως: μαζικά κοψίματα σε εξεταστικές, παράλογες απαιτήσεις γνωστικής επάρκειας και ανώφελες υποχρεωτικές εργασίες. Μέσω μιας άτυπης ασυλίας του καθηγητή, σε συνδυασμό με την αντίληψή του ως αυθεντία, του δίνεται εύφορο έδαφος για εξουσιαστικές συμπεριφορές, όπως λεκτική και μη βία, προσκείμενη στις δικές του ιδεολογικές καταβολές.
'μάθε παιδί μου γράμματα'
Ταυτόχρονα, ο/η φοιτητής/τρια απ' τη μεριά του, πολλές φορές μεταφέρει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στο πτυχίο και την επαγγελματική ανέλιξη που του έχουν υποσχεθεί, υποτιμώντας κατ' αυτόν τον τρόπο κύρια ζητήματα της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής. Έτσι, εφόσον το πανεπιστήμιο παραλληλίζεται με μικρογραφία της κοινωνίας, τέτοιες ενέργειες (ανταγωνιστικότητα, βαθμοθηρία ή ευρύτερα αποξένωση ανθρώπων όμοιων μεταξύ τους) αντιβαίνουν κατ' εξοχήν στα κεκτημένα δικαιώματα των φοιτητών, ως κοινωνική ομάδα, αλλά κατά βάση ως ανθρώπων, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.
Αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας μας:
▪ Εμείς ως ομάδα, λειτουργούμε με ανοιχτές οριζόντιες διαδικασίες, αντιιεραρχικά και χωρίς εκπροσώπους.
▪ Η δραστηριοποίηση μας εντός του πανεπιστημίου δεν συμβαίνει επειδή ορίζουμε τη δράση μας αποκλειστικά σε φοιτητικά πλαίσια, αλλά επειδή για μας οφείλει να είναι χώρος έκφρασης και δημιουργίας και στοχεύουμε στην επανοικειοποίηση του και την νοηματοδότηση του ακαδημαϊκού ασύλου.
▪ Το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού ιστού. Για το λόγο αυτό, δίνουμε βαρύτητα στη δραστηριοποίηση μας μέσα και έξω από αυτό.
ΑΔΡΑΧΤΙ
Ανοιχτή συνέλευση για την κοινωνικοπολιτική παρέμβαση
πηγή : email που λάβαμε στις 5 Νοέμβριος 05h