Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 στις 19.00
Ανοιχτό κάλεσμα εργαζομένων στις ΜΚΟ
Εδώ και 20 χρόνια ο κλάδος των περιβαλλοντικών και κοινωνικών ΜΚΟ έχει διογκωθεί πολύ, καθώς ο, ήδη ανεπαρκής, δημόσιος τομέας αποσύρεται σταδιακά από τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές υπηρεσίες. Οι ΜΚΟ αναλαμβάνουν να καλύψουν αυτό το κενό, αλλά με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: με χρηματοδοτήσεις από την Ε.Ε. (οπότε συμφέρουν) ή τους ιδιώτες, κάποιες φορές με αποσπασματικές και πρόχειρες δράσεις και με συνθήκες εργασίας που δε διαφέρουν από αυτές του ιδιωτικού τομέα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα είναι και χειρότερες.
Αυτή την κατάσταση τη βιώνουμε όλοι και όλες που έχουμε την τύχη (γιατί κάνουμε μια δουλειά που τουλάχιστον είναι κοινωνικά χρήσιμη) ή την ατυχία (για όλα τα υπόλοιπα) να εργαζόμαστε σε μια ΜΚΟ. Η επισφάλεια είναι ο κανόνας. Πολλοί και πολλές από εμάς δουλεύουμε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που σημαίνουν αυτόματα την εξαίρεσή μας από τα μέχρι σήμερα ισχύοντα (αποζημίωση, ανάλογη μισθολογική κλίμακα, αυξήσεις, κλπ), ή ακόμα χειρότερα με συμβάσεις έργου. Εμφανιζόμαστε έτσι σαν ελεύθεροι επαγγελματίες ενώ ουσιαστικά έχουμε μισθωτή κι εξαρτημένη σχέση εργασίας. Σε όλα αυτά προστίθενται οι εξαιρετικά χαμηλά αμοιβές (σπάνια προσεγγίζουν τα 1000 ευρώ, ακόμα για ανθρώπους με μεταπτυχιακές σπουδές), οι ακανόνιστες ώρες εργασίας και οι απλήρωτες υπερωρίες, καθώς οι εργοδότες μας αρχίζουν να κάνουν οικονομία μειώνοντας πρώτα από όλα το εργατικό κόστος. Ακόμα κι όταν πληρωνόμαστε, αυτό γίνεται με αρκετούς μήνες καθυστέρηση (σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει ή/και ξεπερνά το εξάμηνο).
Αυτές οι συνθήκες συνοδεύονται από το ιδεολόγημα του «εθελοντισμού». Αυτό περνάει σαν ημιεπίσημη γραμμή από την εργοδοσία, ότι είμαστε δηλαδή κάτι σαν εθελοντές που απλά αποζημιώνονται με κάποια αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Το αποτέλεσμα είναι να σπέρνεται η σύγχυση τόσο ανάμεσά μας, καθώς οι σχέσεις εργοδότη - εργαζόμενου δεν είναι ξεκάθαρες, όσο και παραέξω καθώς ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι οι ΜΚΟ στηρίζονται αποκλειστικά σε εθελοντές.
Αυτό όμως είναι ένα τεράστιο ψέμα. Είμαστε εργαζόμενοι και εργαζόμενες και όχι εθελοντές/τριες! Έτσι, ακολουθώντας το παράδειγμα των συναδέλφων μας στην Αθήνα που έχουν εδώ και καιρό οργανωθεί σε σωματείο, αποφασίσαμε και στη Θεσσαλονίκη να οργανωθούμε και να στήσουμε το σωματείο, για να μπορέσουμε από καλύτερες θέσεις να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και μας τα έχουν κλέψει τα αφεντικά μας. Ειδικά στους καιρούς της κρίσης και της τρόικα η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Για αυτό καλούμε τους συναδέλφους τη Δευτέρα 14 στις 19,00 στο Στέκι Μεταναστών (Ερμού με Βενιζέλου) να βρεθούμε όλοι μαζί και με άμεση δημοκρατία να αποφασίσουμε πως θα οργανώσουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά το σωματείο μας.