Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012 στις 21.30
Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης για την Χριστίνα Κυριμοπούλου
Δείτε το σχετικό αρχείο af-kirimop.pdf
ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ «ΧΑΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ» ΚΑΙ «ΚΑΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ»
Η «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΥΡΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Η Χριστίνα Κυριμοπούλου είναι μια νεαρή ρομά, η οποία από 14 ετών, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα ζωής της έγκλειστη στις φυλακές. Από την αρχική καταδίκη της για μικροπαραβάσεις, που αποφασίστηκε με το σκεπτικό ότι δεν υπήρχε υποστηρικτικό περιβάλλον εκτός φυλακής, και με αναπόδραστη συνέπεια αυτής της θεσμικής αντιμετώπισης, οι αξεπέραστες δυσκολίες ομαλής ένταξής της σ' ένα περιβάλλον «ελευθερίας» που δεν της επιφύλασσε παρά τον στιγματισμό και την κοινωνική απόρριψη, ως ρομά και πρώην κρατούμενη, και με μικρά διαλείμματα, κατά τα επόμενα 5-6 χρόνια ακολούθησαν άλλες συλλήψεις και καταδίκες, κατά κανόνα οφειλόμενες ή σχετιζόμενες με τη χρήση τοξικών ουσιών και την εξάρτηση από αυτές. Τον Γενάρη του 2010 συνελήφθη και πάλι με πολύ σοβαρές κατηγορίες για τις οποίες καταδικάστηκε πρωτόδικα σε βαριά ποινή που εκτίει τώρα στον Ελαιώνα Θηβών. μετά τη τελευταία μεταγωγή της.
Ο μακροχρόνιος εγκλεισμός σε συνδυασμό με την πλήρη εγκατάλειψη της Χριστίνας Κυριμοπούλου είχαν ως αποτέλεσμα τη δραματική επιβάρυνση της οργανικής και ψυχικής της υγείας με κυριότερο σύμπτωμα συνεχείς βίαιους αυτοτραυματισμούς οι οποίοι αντιμετωπιζόταν με πειθαρχικές ποινές. χωρίς συστηματική θεραπευτική παρέμβαση. Η «θεραπεία» περιοριστηκε στο χώρο της φυλακής, με χρόνια φαρμακευτική αγωγή ενίοτε βαριά, μη συστηματική λόγω και της έλλειψης κατάλληλου ιατρικού προσωπικού και των συνεχών μεταγωγών, με αναπόδραστο αποτέλεσμα την επιδείνωση της όποιας τυχόν διαταραχής της. Χωρίς να γίνει δεκτή από κανένα φορέα δημόσιο ή ΜΚΟ για κοινωνική και θεραπευτική υποστήριξη, οδηγήθηκε ακούσια σε δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα με εντολή Εισαγγελέα, στον οποίο την οδήγησαν άτομα ασχολούμενα μαζί της από θέση θεσμικού ρόλου, όπου εγκαταλείφθηκε εκεί επί μήνες, για να βγει τελικά το Δεκέμβρη του 2009 με ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση της κατάστασής της.
Ο τελευταίος εγκλεισμός δεν άλλαξε στο ελάχιστο το βασικό μοτίβο αντιμετώπισής της: συνεχείς αυτοτραυματισμοί και πειθαρχικές κυρώσεις, συνεχείς πειθαρχικές μεταγωγές, οι οποίες αυτονόητα δεν μπορεί να λειτουργήσουν αποτρεπτικά, έχουν καθαρά κατασταλτικό χαρακτήρα, και συνιστούν περαιτέρω απειλή απέναντι σε ένα απογυμνωμένο από εσωτερικά και εξωτερικά στηρίγματα εαυτό, εξ ου και συνοδεύονται συνήθως από επόμενη πράξη αυτοτραυματισμού της οποίας δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την εξέλιξη.
Η ιστορία της 23χρονης σήμερα Χριστίνας Κυριμοπούλου είναι ένα χρονικό μοναξιάς κι απόγνωσης, η καταχώριση, σε θεσμικό και άτυπο επίπεδο, ενός νεαρού κοριτσιού, από την εφηβεία του ήδη, στις «χαμένες ζωές», στις «καμένες περιπτώσεις» για τις οποίες υπάρχει μόνο ο Καιάδας. Τα εγκλήματα που συντελέστηκαν σε βάρος της δεν ορίζονται ως τέτοια από κανένα κώδικα, αντίθετα είναι θεσμικά καταχωρισμένα ως συνήθεις αντιδράσεις απέναντι σε ένα «δύσκολο περιστατικό» και, ως τέτοια, παρέχουν πλήθος άλλοθι για να εγγράψουν οι θεσμικά υπεύθυνοι -αλλά και οι από επιλογή ανεύθυνοι-, την δική τους εκδοχή για τα όρια και τη ζωή της. Ανυπεράσπιστη, ανίκανη να αντιδράσει, μία ανάμεσα σε χιλιάδες «καμένες περιπτώσεις», παλεύει μια εύθραυστη επιβίωση σε ένα περιβάλλον που την ωθεί στα άκρα, με τους θεσμικά υπεύθυνους να μην προσδοκούν άλλο από το θάνατό της αρκεί να μην συμβεί στο δικό τους χώρο ευθύνης.
Η συμπαράσταση στη Χριστίνα Κυριμοπούλου προφανώς δεν θ' αποτελέσει πλήγμα στο σωφρονιστικό σύστημα που τρέφεται από τη δομική παθολογία του και μακροημερεύει αναπαράγοντάς την. Μία ανάμεσα σε χιλιάδες είναι η Χριστίνα. Το στοίχημα, όμως, είναι εάν η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μπορούν να ακυρώσουν τις θεσμικές ερμηνείες και διαγνώσεις και η «χαμένη περίπτωση» να διαψεύσει τις προγνώσεις και να ενώσει τα κομμάτια της θρυμματισμένης ζωής της για να επιβιώσει στη φυλακή και να ζήσει σαν ελεύθερος άνθρωπος μετά την έκτιση της ποινής της.
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ