Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015 στις 16.00
Συνέλευση αναρχικών για την παρέμβαση στο πανεπιστήμιο
Τοποθεσία: Πάτρα / ΗΛ5,Πανεπιστήμιο Πατρών
Τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Πάτρας παρατηρούμε την απουσία οργανωμένης παρέμβασης των αναρχικών στο πανεπιστήμιο. Αντιλαμβανόμενοι τους πανεπιστημιακούς χώρους ως ένα κομμάτι της κοινωνικής ζωής όπου οι αναρχικοί είναι απαραίτητο να παρεμβαίνουν συγκροτημένα και με συνέπεια, επιλέγουμε να δημιουργήσουμε μια συνέλευση η οποία θα λειτουργεί και θα παρεμβαίνει συστηματικά, προωθώντας τις αναρχικές αξίες, αντιλήψεις και πρακτικές. Μια συνέλευση η οποία θα παρεμβαίνει στους αγώνες που εκτυλίσσονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θα προβάλλει τη δική της πρόταση αγώνα.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ…
Σήμερα, σε μία περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης, το κράτος και το κεφάλαιο βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία αναδιάρθρωσης έχοντας εντείνει την επίθεση τους απέναντι στην κοινωνία με την επιβολή όλο και επαχθέστερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, με τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της και με τον αποκλεισμό τους από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά· με την καταστροφή και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών δυνάμεων και των μηχανισμών ελέγχου και επιτήρησης· με τις προσπάθειες φίμωσης κάθε φωνής που αντιστέκεται, την άγρια καταστολή και τρομοκράτηση του κόσμου που αγωνίζεται, την κατασυκοφάντηση και την αποσιώπηση των αγώνων και τις απόπειρες απομόνωσης όσων στήνουν αναχώματα στους κυρίαρχους σχεδιασμούς· με την εξαναγκαστική μετανάστευση και τις χιλιάδες δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα σύνορα και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις από αστυνομικές δυνάμεις, τις δολοφονίες εργατών στα εργοδοτικά κάτεργα που βαφτίζονται «εργατικά ατυχήματα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής που ξεχείλιζε τα τελευταία χρόνια σε σχολές, πλατείες, γειτονιές και χώρους εργασίας. Μέσα από το ''αντιμνημονιακό'' του πρόγραμμα, πούλησε ελπίδες αναθέτοντας την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας στην επερχόμενη ''πρώτη φορά αριστερή'' κυβέρνηση. Από τους πρώτους κιόλας μήνες της κυβέρνησης, έγινε ολοφάνερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε ανενόχλητος τις ίδιες βάρβαρες πολιτικές με τους προκατόχους του, διαψεύδοντας όσους περίμεναν μια περίοδο κυβερνητικής συγκαταβατικότητας και βαθιάς συναίνεσης ως προς τις λαϊκές διεκδικήσεις.
Η νέα εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η εκ νέου δημιουργία κυβέρνησης με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου γύρου λεηλασίας και επίθεσης στην κοινωνία(σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής) ακόμα σκληρότερου από τους προηγούμενους. Το τρίτο μνημόνιο μαζί με τους εφαρμοστικούς νόμους που το συνοδεύουν περιλαμβάνει τη συνέχιση όλων των προηγούμενων μνημονίων, καθώς και την εφαρμογή νέων επώδυνων μέτρων για την πληττόμενη κοινωνική βάση(ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση του συστήματος υγείας και παιδείας, περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων, περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, αλλά και ολόκληρων περιοχών, νέους φόρους, διατήρηση του χαρατσιού και του ΕΝΦΙΑ, συνέχιση πλειστηριασμών κ.α).
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ…
Θα ήταν ανώφελο να μιλάμε για τα προβλήματα του πανεπιστημίου αποκόπτοντάς τα από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια και τις στοχεύσεις που έχουν αυτές. Για να κατανοήσουμε τις εκάστοτε κινήσεις της κυριαρχίας(η οποία θέλει ένα πανεπιστήμιο έρμαιο στις ορέξεις της αγοράς), πόσο μάλλον για να καταφέρουμε να αντισταθούμε στα σχέδια της, οφείλουμε να μιλήσουμε για την εκπαίδευση και το πανεπιστήμιο σε συνάρτηση με τις υπαρκτές σχέσεις παραγωγής(κεφαλαιοκρατικές), οφείλουμε να μιλήσουμε για το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης(καπιταλισμός και κράτος) που προσδιορίζει και καθορίζει την εκπαίδευση, καθώς και για τους άνισους όρους που δημιουργεί η υπάρχουσα ασφυκτική πραγματικότητα.
Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, το εκπαιδευτικό σύστημα αποσκοπεί στην παροχή γνώσεων, ικανοτήτων, αλλά και πεποιθήσεων, νοοτροπιών και συμπεριφορών που λειτουργούν για την αναπαραγωγή του. Το πανεπιστήμιο αποτελεί ιστορικό προϊόν της καπιταλιστικής εξέλιξης τόσο ως προς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης όσο και ως προς τις μορφές της. Το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε άλλη βαθμίδα, διαμορφώθηκε σε ευθεία αναλογία με τις γνωσιολογικές, ιδεολογικές και πειθαρχικές ανάγκες της οργάνωσης τόσο της εργασίας όσο και της κοινωνικής ζωής γενικότερα. Η μορφή λοιπόν και η λειτουργία του πανεπιστημίου έχει άμεση σχέση με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, την αναπαραγωγή και τη νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η έρευνα και η προσφορά της γνώσης κατευθύνεται από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και έχει ως στόχο την αύξηση του κέρδους των επιχειρήσεων.
Ακόμη, η σημερινή λειτουργία του πανεπιστημίου στοχεύει στην αναπαραγωγή, κατανομή, πειθάρχηση, διαίρεση του εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα πριμοδοτεί τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών προωθώντας τον ατομικό αγώνα δρόμου και τη λογική ''πατώ επί πτωμάτων για να πετύχω''.
Επιπρόσθετα, αναφαίρετο συστατικό του σημερινού πανεπιστημίου είναι η σύνδεση του με τις ανάγκες της αγοράς και ειδικότερα με τις επιχειρήσεις. Έτσι, οι επιχειρήσεις θα βρίσκουν το καταλληλότερο εργατικό δυναμικό για εκμετάλλευση, ενώ το πανεπιστήμιο θα χάσει κάθε στοιχειώδη ανεξαρτησία στην έρευνα και τη γνώση.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ..
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρείται στα πανεπιστήμια είναι κομμάτι της συνολικότερης αναδιάρθρωσης του κράτους και του κεφαλαίου . Βασικές στοχεύσεις αυτής της αναδιάρθρωσης είναι: η ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου, η όξυνση των ταξικών φραγμών, η δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζομένου και η ποινικοποίηση των ταξικών αγώνων(έχουν μπλοκαριστεί αρκετά νομοσχέδια εξαιτίας της μαχητικής στάσης που έδειξε το φοιτητικό κίνημα).
Οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων ενισχύουν τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, υπηρετούν τη μεγέθυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου καθώς μετατρέπουν την εκπαίδευση σε κοινό εμπόρευμα, στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης, του κόστους και του οφέλους. Ότι συμβαίνει στην εκπαίδευση αποτιμάται σε χρήμα.
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, διαγραφές φοιτητών, όριο σπουδών, πιστωτικές μονάδες)που επιχειρείται στα πανεπιστήμια έχει ως στόχο την προετοιμασία των συνθηκών για τη δημιουργία ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, καθώς και την διάπλαση υπάκουων και πειθήνιων εργατών οι οποίοι θα αποτελούν το καταλληλότερο και αποδοτικότερο εργατικό δυναμικό που θα είναι εκπαιδευμένο με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε τα αφεντικά να μπορέσουν να αντλήσουν από αυτό τη μέγιστη δυνατή υπεραξία. Ακόμη η δημιουργία των παραπάνω συνθηκών, στρώνει το έδαφος για την περαιτέρω είσοδο των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια, αφού εκεί θα βρίσκεται το καταλληλότερο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση, ενώ το πανεπιστήμιο θα χάσει κάθε στοιχειώδη ανεξαρτησία στην έρευνα και την γνώση. Παράλληλα με την εντατικοποίηση των σπουδών και με την ''αποστείρωση'' του πανεπιστημίου παρατηρούμε και τη μείωση της φοιτητικής μέριμνας(σίτιση, στέγαση, μετακίνηση) και τη μετακύλιση του κόστους των σπουδών σε εμάς τους ίδιους.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ…
Για να καταφέρουμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα ζοφερή πραγματικότητα, πρέπει να οργανωθούμε, συλλογικοποιώντας τις αρνήσεις μας και προβάλλοντας αντίσταση σε όποιον προωθεί την υποβάθμιση των όρων της ζωής μας. Να χτίσουμε από κοινού ζωντανές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι χώροι εργασίας και οι γειτονιές αποτελούν τόπους γύρω από τους οποίους οργανώνουμε την καθημερινότητά μας. Είναι απαραίτητο στους χώρους αυτούς να επικοινωνήσουμε και να δημιουργήσουμε πεδία συνεύρεσης και αλληλοκατανόησης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να παλέψουμε στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αδιαμεσολάβητης δράσης, ώστε να οικοδομηθεί ένα μέτωπο αγώνα και αλληλεγγύης, ικανό να οργανώσει τις άμυνες του στη νέα επίθεση της εξουσίας.
Η φοιτητική μας ταυτότητα να γίνει η αφετηρία για να οργανωθούμε αδιαμεσολάβητα και αντιεραρχικά, ταξικά και πολιτικά, προσπαθώντας να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και να αγωνιστούμε ενάντια στην υποτίμηση της ζωή μας. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα με άλλο αγωνιζόμενα κομμάτια, όπως οι εργαζόμενοι, στη βάση των κοινών μας αναγκών και επιθυμιών, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στους επίπλαστους διαχωρισμούς που μας πλασάρουν. Σαν φοιτητές, να συμβάλλουμε στην όξυνση της ταξικής πάλης επιλέγοντας το μόνο διεξοδικό δρόμο, το δρόμο του αγώνα.
Σχετικά με τα αυτόνομα σχήματα…
Το φοιτητικό σώμα είναι ένα διαταξικό υποκείμενο, καθώς συμμετέχουν φοιτητές από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, άρα και φοιτητές με διαφορετικά συμφέροντα. Τη σύγκρουση αυτών των συμφερόντων την εκφράζουν και οι αντίστοιχες δυνάμεις μέσα στο σύλλογο. Ζητούμενό λοιπόν είναι να οργανωθούμε για την προάσπιση των συμφερόντων μας, των συμφερόντων δηλαδή της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζομένων, των ανέργων και των νεολαίων που πλήττονται. Η προάσπιση των συμφερόντων μας θα γίνει μέσα από τις αδιαμεσολάβητες, αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες δομές των αυτόνομων σχημάτων. Στόχος αυτών των σχημάτων είναι η παρέμβαση στον σύλλογο για : μεγαλύτερη συσπείρωση κόσμου γύρω από τον αγώνα, την ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων που αναδεικνύονται στο πανεπιστήμιο, την ευρύτερη όξυνση των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων και τη καταπολέμηση τη λογική της ανάθεσης, μέσα από τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων.
Μακροπρόθεσμος στόχος των σχημάτων πρέπει να είναι ο τοπικός αρχικά και έπειτα ο πανελλαδικός συντονισμός τους σε μία ομοσπονδία σχημάτων, για τη συνεχή, συνεπή και συγκροτημένη παρέμβαση τους στους πανεπιστημιακούς χώρους.
ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ-ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ-ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Αναρχικοί-ες που συμμετέχουν-στηρίζουν τα αυτόνομα σχήματα