Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009 στις 11.00
Να καταργήσουμε την κόλαση της φυλακής: Μηχανοκίνητη πορεία
Να καταργήσουμε την κόλαση της φυλακής
Η φυλακή δεν υπάρχει µόνο (ούτε καν κυρίως) για τους φυλακισµένους. Η φυλακή υπάρχει για όλη την κοινωνία –για καθένα/µία από µας. Όπως ακριβώς η «κόλαση» στο µεσαίωνα δεν υπήρχε µόνο για τους «αµαρτωλούς», αλλά για να πειθαρχεί το σύνολο της κοινωνίας, έτσι και στις «µοντέρνες» κοινωνίες µας η φυλακή εφευρέθηκε για τον ίδιο λόγο. που µόνο στόχο έχει την αναπαραγωγή του συστήµατος. Όπως ακριβώς στο µεσαίωνα στόχος της Εκκλησίας δεν ήταν η απάλειψη της αµαρτίας (µια µατιά στους βίους των ταγών της µας πείθει εύκολα γι΄ αυτό), αλλά η διαχείρισή της µε στόχο την ενδυνάµωση της εξουσίας της, έτσι και το σύγχρονο κράτος δεν σκοπεύει σε καµιά «καταπολέµηση της εγκληµατικότητας».
Τα περί «πάταξης της εγκληµατικότητας» αποτελούν ρητορικά φληναφήµατα που αποσκοπούν στην απόσπαση της συναίνεσης των υποτελών µέσω της διαχείρισης της κοινωνικής ανασφάλειας. Φυσικά όπου οι «ρητορείες» δεν επαρκούν,
το έργο του ελέγχου αναλαµβάνουν οι –υλικότατοι- µηχανισµοί καταστολής. Η εξουσία σκοπεύει απλά στη διαχείριση του «εγκλήµατος» µε στόχο την αναπαραγωγή της. Και η φυλακή αποτελεί οργανικό κοµµάτι αυτής της διαχείρισης.
Συνιστά το απώτατο σηµείο βαρβαρότητας ενός συνεκτικού µηχανισµού «καταστολής –ποινής -σωφρονισµού», για τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, όµως, αυτό το σηµείο βρίσκεται στη µεθόριο του όποιου (νοµικού ή άλλου) πολιτισµού και γι΄ αυτό η φυλακή από τη «φύση» της υπάρχει στα όρια –ή και πέρα από αυτά – του όποιου «ανθρωπιστικού αυτοκαθορισµού» της κοινωνίας. Γι΄ αυτό η φυλακή –όπως και η κόλαση- δεν εξανθρωπίζεται.
Αυτό προφανώς το βιώνουν εντονότερα οι ίδιοι/ες οι φυλακισµένοι/ες. Γι΄ αυτό και όλες τους οι κινητοποιήσεις, όπως και η µεγαλειώδης περσινή τους εξέγερση συγκλίνουν στο ίδιο «µεταβατικό» αίτηµα: Λιγότερη φυλακή! Και όσο οι κυβερνήσεις προσπαθούν να λύσουν το πρόβληµα του «υπερπληθυσµού των φυλακών» χτίζοντας νέες ή «εξανθρωπίζοντας τις υπάρχουσες µαταιοπονούν ή απλώς υποκρίνονται. Το «σωφρονιστικό σύστηµα» δεν παράγει φυλακισµένους. Απλώς τους αναπαράγει και διαχειρίζεται την κατάστασή τους µε µεσαιωνικό και κάποτε κτηνώδη τρόπο. Το φαινόµενο του υπερπληθυσµού των φυλακισµένων οφείλεται στο συνολικό θεσµικό πλαίσιο, όπως αυτό αποτυπώνεται στις αποφάσεις τις δικαιοσύνης: εξοντωτικές ποινές, µεγάλες περιοχές συµπεριφοράς ακατανόητα ποινικοποιηµένες, άνθρωποι που περισσεύουν για το κυρίαρχο σύστηµα παραγωγής και κατανάλωσης ή που βρίσκονται εξαρχής εκτός «νοµιµότητας».
Γι΄ αυτό και ένα χρόνο µετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές παραµένει θλιβερά η ίδια:
- Με το υψηλότερο ποσοστό κρατουµένων στην Ευρώπη (ένας στους χίλιους κατοίκους της χώρας) σε πλήρη αναντιστοιχία µε τα ποσοστά παραβατικότητας.( Την τελευταία δεκαετία σχεδόν τριπλασιάστηκε ο ποινικός πληθυσµός).
- Με τη µεγαλύτερη συµφόρηση στις φυλακές: Η πληρότητα αγγίζει το 168% µε την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τµ.
- Με το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών κρατουµένων (45%) και φυλακισµένων για αδικήµατα σχετικά µε τα ναρκωτικά (πάνω από τους µισούς). Και
- Με το µεγαλύτερο ποσοστό προφυλακισµένων (το ένα τρίτο των εγκλείστων) που παραµένουν στις φυλακές διπλάσιο χρόνο από τον µέσο όρο στην Ευρώπη.
Αυτό, όµως, που σίγουρα άλλαξε µετά την περσινή εξέγερση, είναι η κατάσταση µεταξύ των κρατουµένων. Μπορούµε πια να µιλάµε για ένα «κίνηµα της φυλακής» που µε τη µαζικότητα, το συντονισµό και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ανέπτυξε, δηµιούργησε µια ρωγµή στους ψηλούς τοίχους της φυλακής. Για πρώτη ίσως φορά, επικοινώνησαν οι κρατούµενοι µε την υπόλοιπη κοινωνία όχι µε κραυγές ή εκκλήσεις οίκτου, αλλά κερδίζοντας στο πεδίο της διεκδίκησης την αξιοπρέπεια του αγωνιζόµενου. Για πρώτη, ίσως, φορά έφεραν την εξουσία τουλάχιστον σε αµηχανία αναγκάζοντάς την να διαπραγµατευτεί µαζί τους (έστω έµµεσα) και πάντως αφαιρώντας της τη δυνατότητα να προσφύγει στην άµεση καταστολή. Και το κυριότερο, µε τη στάση τους οι φυλακισµένοι συµπολίτες µας έδωσαν ένα µάθηµα συλλογικού «εξανθρωπισµού» σε µια κοινωνία που τείνει να εξοβελίσει το «συλλογικό» από τη ζωή της.
Όλα αυτά οδήγησαν στη δηµιουργία ενός κινήµατος αλληλεγγύης πρωτόφαντου για τα ελληνικά δεδοµένα τις τελευταίες δεκαετίες. Που µαζί µε τη συγκυρία (δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου) βοήθησαν αποφασιστικά στην «εξωστρέφεια του κινήµατος των φυλακισµένων και στη διασύνδεσή του µε το ευρύτερο κίνηµα για τη συνολική χειραφέτηση των ανθρώπων.
Σ΄ αυτή τη βάση θεωρούµε πως ο κοινός αγώνας µέσα και έξω από τα κελιά συνεχίζεται καθηµερνά. Ταυτόχρονα, χωρίς να απεµπολούµε κανένα από τα αιτήµατα των ίδιων των κρατουµένων, θεωρούµε ότι στη σηµερινή συγκυρία πρέπει να αναδειχθεί ιδιαίτερα το ζήτηµα των φυλακών ανηλίκων. Ακριβώς επειδή η ύπαρξή τους συνιστά κοινωνικό έγκληµα και επειδή πιστεύουµε ότι υπάρχουν σχετικά ευνοϊκοί όροι στο πεδίο των κοινωνικών συσχετισµών, θεωρούµε ότι το αίτηµα για «Κανένα παιδί μέσα σε κελί» πρέπει να είναι επιτακτικό και αδιαπραγµάτευτο.
Επειδή, λοιπόν
- η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι τόσο ισχυρότερη, όσο περισσότερο καταπιεσμένοι και κοινωνικά αδύναμοι είναι αυτοί που τη χρειάζονται
- δεν µπορούµε και δεν πρέπει να επιτρέψουµε να υπάρχει κανένα άβατο (ούτε και οι φυλακές ,προφανώς) έξω και πάνω από κάθε κοινωνικό έλεγχο
- οι φυλακές μπορεί να αποτελούν τις αποθήκες του συστήματος, αλλά ταυτόχρονα είναι και η βιτρίνα μέσα από την οποία όλη η κοινωνία διακρίνει τη βαρβαρότητα του «σωφρονιστικού πολιτισμού» του)
Για όλους αυτούς τους λόγους συντονιζόµαστε µε τον αγώνα των κρατουµένων και συµµετέχουµε στην Πανελλαδική Ηµέρα Ενάντια στις Φυλακές και καλούµε την οργανωµένη κοινωνία, αλλά και κάθε άτοµο που ασφυκτιά µε την αδικία να πλαισιώσουν τις δράσεις οργανώνονται.
- Σάββατο, 21 Νοέμβρη, 12 μμ, μνημείο Λαμπράκη (γωνία Ερμού & Βενιζέλου), παρέμβαση ενημέρωσης στην πόλη
- Κυριακή, 22 Νοέμβρη, Μηχανοκίνητη πορεία στις φυλακές Διαβατών, Προσυγκέντρωση άγαλμα Βενιζέλου, 11 πμ
- Τρίτη, 24 Νοέμβρη, 8 μμ, εκδήλωση-συζήτηση "Οι κυβερνήσεις πέφτουν-οι φυλακές μένουν", με κρατούμενους/ες και συγγενείς τους, στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Ερμού 23 & Βενιζέλου
επικοινωνία : keli.gr