kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Μικροφωνική παρέμβαση στον ΟΑΣΘ

Το πρωί της Τετάρτης 1/2 στις 11:00 θα πραγματοποιηθεί μικροφωνική παρέμβαση και μοίρασμα κειμένων σχετικά με το ζήτημα του ΟΑΣΘ έξω από τα γραφεία της εταιρείας στην οδό Αλ. Παπαναστασίου 90, ενώ θα ακολουθήσει και παρέμβαση για διαγραφή προστίμων.

Σας καλούμε να πλαισιώσετε τη δράση και να έρθετε και για διαγραφή πιθανών δικών σας προστίμων (των ατόμων των συλλογικοτήτων ή φίλων και γνωστών που μπορείτε να ενημερώσετε).

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος "Σχολείο για τη μάθηση της ελευθερίας"

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη «μπιζνο-μάνα»

Πίσω στο 1957 φτάνει η αρχή της ιστορίας ενός ιδιότυπου μονοπωλίου που μέχρι σήμερα διατηρεί ανέπαφα την ισχύ του. Ο λόγος για τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης που από τα μέσα σχεδόν του προηγούμενου αιώνα ήρθε να αντικαταστήσει τις μέχρι τότε αστικές μετακινήσεις (με το μέχρι τότε -οικονομικότερο μάλλον- τραμ), προκειμένου να εξυπηρετήσει πολιτικές-οικονομικές σκοπιμότητες. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή ανοίγει το δρόμο για τις εισαγωγές από το εξωτερικό των αναγκαίων αναλώσιμων και υποδομών για τις αστικές μετακινήσεις και ιδρύεται έτσι η ιδιωτική επιχείρηση του ΟΑΣΘ που αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το συγκοινωνιακό έργο στη Θεσσαλονίκη.

Οι συμφωνίες ανάμεσα στην επιχείρηση και το ελληνικό δημόσιο ανανεώνονται έκτοτε συνεχώς από κάθε κυβέρνηση που ακολουθεί, και ο Οργανισμός φτάνει μέχρι και σήμερα -ενώ προβλέπεται και «με τη βούλα» να συνεχίσει μέχρι τουλάχιστον και την ολοκλήρωση του Μετρό Θεσσαλονίκης- να επιδοτείται από το κράτος στην ουσία για να καλύπτει τις οικονομικές ζημίες της εταιρείας. Όταν τη διαφορά ανάμεσα στο κόστος και το κέρδος των δραστηριοτήτων μιας επιχείρησης -στην προκείμενη περίπτωση, με τη μορφή «επιδότησης εισιτηρίου»- καλείται να την καλύπτει σταθερά και με το νόμο το κράτος, τότε αντιλαμβανόμαστε για τι ιδιότυπο καθεστώς μιλάμε. Κάτω από μια νεφελώδη δήθεν «δικαίωση» στη βάση κάλυψης των δημόσιων, κοινωνικών αναγκών για αστικές μετακινήσεις που το κράτος-«εγγυητής» οφείλει να παρέχει, έρχεται και νομιμοποιείται με μια παράλογη συλλογιστική αυτό το πρωτοποριακό οικονομικό αλισβερίσι ανάμεσα στην ιδιωτική εταιρεία και το ελληνικό δημόσιο.

Από εκάστοτε εκπροσώπους των Υπουργείων Μεταφορών και Οικονομικών έχουν υπάρξει κατά καιρούς διάφορες δημόσιες «καταγγελίες» περί σκανδάλου στην υπόθεση αυτή του ΟΑΣΘ, περί αδιαφάνειας και πολιτικών σκοπιμοτήτων, αλλά όταν το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, τα δήθεν ξεσπαθώματα από κεφάλι προς κεφάλι δεν πείθουν για κάτι άλλο από αυτό που είναι. Σύμφωνα με τον Οργανισμό, το ελληνικό κράτος δε δρομολογεί προς την εταιρεία την καταβολή οφειλόμενων της τάξης των 10 και πλέον εκατομμυρίων για την εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής (μειωμένα εισιτήρια για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες), οφειλόμενα που όπως υποστηρίζει ο Οργανισμός προσαυξάνονται λόγω της απώλειας εσόδων με την αύξηση του ΦΠΑ από 13% σε 24%, με αποτέλεσμα η διοίκηση της εταιρείας να μη δρομολογεί με τη σειρά της τα οφειλόμενα στους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ, οι οποίοι ζητούν τα απλήρωτα δεδουλευμένα τους και προχωρούν σε κινητοποιήσεις ζητώντας κι αυτοί «μια οριστική λύση για τον ΟΑΣΘ». Τον προηγούμενο μήνα ζήσαμε στην πόλη τις συνέπειες από τη 12ήμερη επίσχεση εργασίας στην οποία προχώρησε με απόφασή του το σωματείο εργαζομένων του ΟΑΣΘ, επίσχεση που σταμάτησε μετά από επίσημες δεσμεύσεις για καταβολή των οφειλόμενων, μέχρι που «ξανατραβήχτηκε χειρόφρενο» αφού τελικά τίποτα δεν φάνηκε να δρομολογείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Βέβαια, γρήγορα ανεστάλη ξανά η επίσχεση όταν τις μέρες μόλις αυτές επ' αφορμής της δημιουργίας του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη, το ζήτημα του ΟΑΣΘ έφτασε να συζητιέται στα θέματα που χρίζουν της άμεσης διευθέτησης από μεριάς κυβέρνησης, η οποία και κατέθεσε τελικά ένα μέρος των οφειλόμενων, χωρίς το θέμα να θεωρείται λήξαν.

Το ιδιαίτερο στην ταξική πλευρά αυτής της διαμάχης εργαζομένων-διοίκησης, είναι ότι και οι μεν και οι δε αποτελούν μετόχους της επιχείρησης. Πρόκειται για περίπτωση διάσπαρτων και διαστρωματωμένων μετοχών, 424 στον αριθμό, από τις οποίες -σύμφωνα με τον ΟΑΣΘ- τις 346 μοιράζονται 1900 μικρομέτοχοι αυτοκινητιστές, 29 αναλογούν στην ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, 25 στον Συνεταιρισμό των Εργαζομένων στον Ο.Α.Σ.Θ. και 24 στο νομικό πρόσωπο της εταιρείας. Οι μέτοχοι, μάλιστα, της εταιρείας λαμβάνουν εισοδήματα και από την εκμίσθωση στον Οργανισμό ακινήτων που έχουν στην ιδιοκτησία τους υπό τον συνεταιρισμό «Ηρακλής» που δημιουργήθηκε μαζί με τον ΟΑΣΘ το 1957 επειδή σύμφωνα με το νόμο η εταιρεία δε δικαιούται την αγορά κτιριακών υποδομών. Όλα αυτά αποτελούν μοναχά ένα μέρος της εικόνας που σκιαγραφεί το συγκεχυμένο και δημοσιονομικά προκλητικό καθεστώς λειτουργίας του ΟΑΣΘ, ενόσω την ίδια στιγμή οι μετακινήσεις στη Θεσσαλονίκη γίνονται για το επιβατικό κοινό κάθε μέρα όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα.

Δεν είναι μόνο που τα εισιτήρια έχουν τα τελευταία χρόνια πάρει την άνω βόλτα, φτάνοντας σήμερα να χρειάζεται να πληρώνουμε ένα αντίτιμο δυσανάλογο με τις δυνατότητες που διαμορφώνονται μετά τις συνεχείς περικοπές των εισοδημάτων και τη γενικευμένη οικονομική εξαθλίωση που προωθείται. Δεν είναι μόνο που μειώνονται δρομολόγια, περιορίζεται ο αριθμός οχημάτων που βγαίνουν σε κυκλοφορία, γίνεται χρήση λεωφορείων αποσυρμένων υπό κανονικές συνθήκες ή/και λεωφορείων που δεν έχουν την απαιτούμενη συντήρηση για την καλή λειτουργία τους, και γενικότερα που υποβαθμίζονται συνεχώς οι παροχές, των οποίων μάλιστα η βελτίωση προπαγανδίζεται δήθεν ως εξήγηση για τα υψηλά αντίτιμα των εισιτηρίων. Ούτε είναι μόνο που μέσα στην όλη υποβάθμιση και την προβληματική λειτουργία του Οργανισμού, γίνονται δαπάνες για εταιρίες security που κάνουν το φρουρό της «εισιτηριοδιαφυγής» μέσα στα λεωφορεία σε ένα βίαιο καθεστώς επιτήρησης και τιμωρίας. Βίαιο γιατί μπροστά στην οικονομική ανέχεια, τη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την ατίμωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας -όλα από μόνα τους, άλλωστε, καθαρές μορφής κοινωνικής βίας- ασκεί επιπλέον βία ο κοινωνικός αυτός εκβιασμός μέσα από την ποινικοποίηση ή την απειλή ποινικοποίησης της φτώχειας.

Με κάποια απαράμιλλη αλαζονεία, προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίμε κιόλας που δεν έχουμε να πληρώσουμε εισιτήριο ή που από επιλογή δεν το πληρώνουμε αρνούμενοι η μετακίνηση στο ενορχηστρωμένο χάος που λέγεται μητρόπολη να βαραίνει τόσο τις -από χρήματα, άλλωστε, ανάλαφρες- τσέπες μας, και με τον τρόπο αυτό αρνούμενοι, που απαντάμε με δικούς μας τρόπους ώστε να «αυξάνουμε» έμμεσα τον πενιχρό μισθό μας. Και με μια αναισθησία θηριώδη, το πανοπτικό μάτι της εξουσίας ενσαρκώνεται στη στάση των ελεγκτών που από τη μια εφαρμόζουν με έναν σχεδόν συνειδησιακό αυτοματισμό το έργο της επιτήρησης λέγοντας στον εαυτό τους ότι «κάνουν απλά τη δουλειά τους», και από την άλλη όταν έρχονται και στο έργο της τιμωρίας βγάζουν όλα τους τα συμπλέγματα σε μια μιμητική αναπαραγωγή της βίας που δέχονται και οι ίδιοι, θεωρώντας ότι έχουν μια θέση εξουσίας λίγο πιο κοντά σε αυτήν που -ως ανώτερη και κυριαρχική- τους καταπίεσε και λίγο πιο μακριά από αυτήν του κοινωνικού θύματος που συνειδητά ή μη αισθάνονται. Δεν είναι, λοιπόν, ούτε η παροιμιώδης τραγικότητα της οργουελικής παρουσίας των ελεγκτών μέσα στα λεωφορεία και των τόσων κακώς κειμένων της συμπεριφοράς τους που έχουν φτάσει στο φως της δημοσιότητας ή τόσων άλλων που καθημερινά απλά αποσιωπώνται. Κι ούτε είναι η δυσχέρεια των συγκοινωνιακών μετακινήσεων οι οποίες στην οικονομικοκεντρική οργάνωση του αστικού χώρου και των ζωών μας γίνονται κομμάτι της σωματικής μας κίνησης, γίνονται μέρος του χρόνου που «είναι χρήμα» στις συνθήκες εκμετάλλευσης που ζούμε, γίνονται συμπιεσμένες γεωγραφίες όπου συναντιούνται ασφυκτικά οι ξενωμένες μας ζωές. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά μόνο του. Είναι όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με τις καταπιεσμένες μας ανάγκες κι επιθυμίες, σε συνδυασμό με τη σωρευμένη ασφυξία σε όλες τις πτυχές της προσωπικής-κοινωνικής ζωής μας.

Τα πράγματα μέσα στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε είναι -παρόλα αυτά- απλά. «Δράσε ή σκάσε» έλεγαν κάποιοι τοίχοι, συμπυκνώνοντας αυτήν την απλότητα. Ή θα υπομένουμε τη βία ή θα οργανωθούμε με όσες δυνάμεις και μέσα έχουμε για να την αντιμετωπίσουμε. Οι συλλογικές αντιστάσεις με αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μπορούν να σταθούν εμπόδιο σε ένα μέρος της βαρβαρότητας που βιώνουμε. Να οργανωθούμε λοιπόν, να συναντηθούμε με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα, να σπάσουμε το φόβο, τη μοναξιά, την ιδιώτευση, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να αντισταθούμε από κοινού.

• ΔΕΙΞΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΕΣ/ΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

ΚΑΙ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΕΛΕΓΚΤΕΣ

• ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΛΕΓΚΤΩΝ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ,

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

• ΑΝ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ, ΜΗ ΤΟ ΠΕΤΑΣ - ΔΩΣ' ΤΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ/Α ΔΕΝ ΕΧΕΙ
• ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ
• ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕΣ, ΑΝΤΑΛΛΑΞΤΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΑΣΘ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
• ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ, ΣΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ,

ΣΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΔΙΚΤΥΑ

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο για τη μάθηση της ελευθερίας Email επικοινωνίας: libre12o@gmail.com

[Βασ. Γεωργίου και Μπιζανίου γωνία] Ανοιχτή συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 20:30

πηγή : email που λάβαμε στις 31 Ιανουάριος 10h