kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Στους καιρούς της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και της κατάστασης εξαίρεσης στην οποία βρίσκονται οι άνεργοι έρχεται ο νόμος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που προβλέπει τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων για 32 Κυριακές τον χρόνο. Η πρόθεση κράτους και καπιταλιστών για πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Πού στοχεύει η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας;
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας αλλά και η πλήρης ελαστικοποίηση των ωραρίων είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που εντάθηκε με αφορμή την κρίση. Στο επίκεντρο αυτής της αναδιάρθρωσης είναι οι εργασιακές σχέσεις ως ο παράγοντας που πάνω του στηρίζεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η παραγωγή υπεραξίας και τελικά τα κέρδη των καπιταλιστών. Είναι ένα μέτρο που θα ωφελήσει άμεσα κυρίως τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου του εμπορίου και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, θα ευνοήσει δηλαδή την περαιτέρω συσσώρευση κεφαλαίου. Είναι ακόμα όμως άλλη μια επίθεση σε εργασιακά κεκτημένα που ανοίγει τον δρόμο για την περαιτέρω εντατικοποίηση κι αυταρχικοποίηση των ήδη επισφαλών εργασιακών σχέσεων σύμφωνα με το κυρίαρχο πνεύμα της πλήρους εμπορευματοποίησης των ζωών μας. Για να επιβιώσει ο καπιταλισμός που βρίσκεται σε κρίση πρέπει να επεκταθεί επιθετικά σε ολοένα και περισσότερα σημεία όπου μέχρι τώρα δεν είχε εκμεταλλευτεί επαρκώς. Ο στόχος είναι η μετατροπή των εργαζόμενων σε εργατικές μηχανές με ελάχιστα δικαιώματα που όταν δε δουλεύουν θα είναι πειθήνιοι καταναλωτές. Δηλαδή η ολοκληρωτική μετατροπή της ζωής σε έναν κύκλο παραγωγής υπεραξίας, κατανάλωσης εμπορευμάτων και συσσώρευσης κεφαλαίου. Αυτή είναι η περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη. Όποιος νομίζει ότι αυτή η επίθεση στον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων θα σταματήσει στο εμπόριο είναι πολύ γελασμένος.

Η ιερή συμμαχία της εμπορευματοποίησης των ζωών μας
Αυτή η προσπάθεια συσπειρώνει ένα διευρυμένο μέτωπο δυνάμεων που η καθεμιά με τον τρόπο της συνεισφέρει στον κοινό στόχο. Κινητήρια δύναμη είναι φυσικά οι καπιταλιστές και βασικός μοχλός η κυβέρνηση που χρησιμοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό λειτουργεί σαν εντολοδόχος του κεφαλαίου. Αυτή φυσικά είναι και μια από τις βασικές λειτουργίες του κράτους στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας είναι επίσης σαφής κι ευδιάκριτος και μια πρόχειρη ματιά στον ρόλο που έπαιξε στο πετσόκομμα των εργατικών δικαιωμάτων τα τελευταία χρόνια δεν αφήνει το γεγονός της προσωρινής απόφασης του ΣτΕ να θολώσει τα νερά. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν αναλάβει τον ρόλο της ιδεολογικής εμπροσθοφυλακής προσπαθώντας να παρουσιάσουν την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων ως λύση στην κρίση τους και να τη διαφημίσουν όσο πιο πολύ γίνεται, την ίδια στιγμή που παρουσιάζουν οποιαδήποτε αντίδραση σαν αντικοινωνική κι επιζήμια για τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στις χιπστεροφασιστικές free press φυλλάδες που με τη δήθεν αποϊδεολογικοποιημένη κι αισθητικοποιημένη οπτική τους αποκρυσταλλώνουν το περιεχόμενο του κοινωνικού εκφασισμού ως επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Οι εμπορικοί σύλλογοι στην πλειοψηφία τους βοήθησαν κι αυτοί με τον τρόπο τους. Αρχικά με την παλινωδία του «7 Κυριακές κι όχι 52» όπου έδειξαν να μην καταλαβαίνουν πως η ηγεμονία ανήκει πλέον στους μεγαλοαστούς κι όχι στους ίδιους, κι οποιαδήποτε αλλαγή στην κυριακάτικη αργία δε θα έμενε εκεί αλλά θα παρέσερνε τα πάντα. Έπειτα με την εισαγωγή θεσμών που συμβάλλουν στην ελαστικοποίηση των ωραρίων όπως οι «λευκές νύχτες» όπου οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν ως τα μεσάνυχτα για να αυξηθεί ο τζίρος. Στις «λευκές νύχτες» συνέβαλαν και αρκετοί δήμοι που στήριξαν πολλές τέτοιες προσπάθειες, ακόμη και δήμαρχοι που ανήκουν στην αριστερά, αποδεικνύοντας τον ρόλο της ως αριστεράς του κεφαλαίου και εν δυνάμει διαχειριστικής δύναμης τους συστήματος κι όχι δύναμης ανατροπής του. Τέλος, οι αλαλάζοντες καταναλωτές που είναι πρόθυμοι να προτάξουν τα στήθη τους για να ψωνίσουν την Κυριακή παίζουν τον ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων που δεν αντιλαμβάνονται ότι η πλήρης κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων θα επηρεάσει κι αυτούς.

Η σημασία του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον άμεσο αντίκτυπο της εντατικοποίησης της εργασίας στις ζωές των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή που η επίσημη ανεργία είναι στο 26% ο ελεύθερος χρόνος των εργαζόμενων ψαλιδίζεται. Η έννοια του ελεύθερου χρόνου στενεύει για να χωράει μόνο την κατανάλωση και την απολύτως αναγκαία ξεκούραση. Το εργατικό κίνημα πρέπει να κατανοήσει το ζήτημα του ελεύθερου χρόνου ως ίδιας σημασίας με τον μισθό, ως πλευρές του ίδιου πράγματος. Οφείλει να επανανοηματοδοτήσει την έννοια του ελεύθερου χρόνου έξω κι ενάντια στον καπιταλισμό, ως χρόνου που οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν για να οργανώσουν την αντίστασή τους στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, να δημιουργήσουν τον δικό τους πολιτισμό, να ζήσουν έξω από την κυριαρχία του εμπορεύματος. Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας πρέπει να νικήσει για να δώσει μια πνοή στους εργατικούς αγώνες και να εμπλουτίσει το περιεχόμενό τους.

Τι να κάνουμε
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δεν αφορά μόνο τους εμποροϋπάλληλους αλλά όλους τους εργαζόμενους. Οι απεργίες των σωματείων του κλάδου τις Κυριακές που είναι ανοιχτά τα καταστήματα είναι απαραίτητες και πρέπει να στηριχτούν, αλλά δεν αρκούν. Είναι απαραίτητος ο οριζόντιος συντονισμός ευρύτερων κομματιών της τάξης μας, σωματείων βάσης, εργατικών σχημάτων και συλλογικοτήτων ώστε αυτές οι απεργίες να αποκτήσουν γενικευμένα χαρακτηριστικά. Σε αυτή την προσπάθεια ο θεσμικός συνδικαλισμός και οι ηττημένες λογικές και πρακτικές του είναι βάρος κι όχι σύμμαχος. Για να κερδίσουμε αυτή τη μάχη ο δρόμος είναι ένας: πρέπει να καταστρέψουμε τη λειτουργία της αγοράς τις Κυριακές. Με μαζικές πορείες, δυναμικές παρεμβάσεις και αποκλεισμούς καταστημάτων, σαμποτάζ, κλεισίματα δρόμων να δημιουργήσουμε ένα πολύμορφο κίνημα μέχρι να το πάρουν απόφαση ότι τις Κυριακές μας δεν πρόκειται να τις χαρίσουμε στον κόσμο του εμπορεύματος. Τις Κυριακές μας θα τις χρησιμοποιήσουμε για να γλεντήσουμε και να συζητήσουμε, για να ερωτευθούμε και να οργανώσουμε την Κοινωνική Επανάσταση που θα σαρώσει τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου και θα οικοδομήσει την ελευθερία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
Συμμετέχουμε και στηρίζουμε το κάλεσμα του Συντονισμού δράσης ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία και στα απελευθερωμένα ωράρια

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (μέλος της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ)
lib_exthess@hoextmail.coexm
libertasalonica.wordpress.com

_______

Κατάργηση Κυριακάτικης αργίας: η επέλαση της ελαστικοποίησης

Στη δεκαετία του 80, η ιστορική πολιτική ηγέτιδα του νεοφιλελευθερισμού, η Μ. Θάτσερ είχε διατυπώσει τον βασικό αφορισμό που περιγράφει την ψυχή της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας "Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους".

Από άμεσα ταξική σκοπιά η υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι παρά η υπεράσπιση ενός ακόμα "κάστρου" απέναντι στην επέλαση του κεφαλαίου. Ένα ακόμα σημαντικό εργατικό δικαίωμα που τίθεται υπό απειλή, έχοντας πίσω του δεκάδες που χάθηκαν, και μπροστά του όσα έχουν απομείνει.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, αλλά και η πλήρης ελαστικοποίηση των ωραρίων, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που το κεφάλαιο επιβάλει τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η κατάργηση της Κυριακάτικςη αργίας ωφελεί πρωτίστως το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο -ντόπιο και διεθνές-, αλλά δευτερευόντως και όλα τα μικρά ή μεσαία αφεντικά τα οποία με χαρά καλωσορίζουν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές με την υποσημείωση να μην είναι κάθε Κυριακή.

Το κεφάλαιο δεν αρκείται στο να περικόψει τους μισθούς και ευρύτερα το εργοδοτικό κόστος, αλλά αποζητά την πλήρη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας: η εκ περιτροπής εργασία, τα σπαστά ωράρια, οι συμβάσεις ακόμα και μόλις για λίγες μέρες, η εργασία την Κυριακή, η νόμιμη «υπερεργασία» ως και δύο ώρες τη μέρα, η «ωρομίσθια» απασχόληση αποτελούν πτυχές αυτής της ελαστικοποίησης. Για να το πούμε απλά: δουλεύεις όταν σου το ζητάνε και για όσο σου το ζητάνε. Ο καπιταλισμός δεν επεκτείνεται μόνο γεωγραφικά αλλά και «χρονικά»: κάθε πτυχή της ζωής μας εντάσσεται σταδιακά, αλλά σταθερά, στον κύκλο του κεφαλαίου - όχι μόνο το οχτάωρο μας, αλλά κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου μας εντάσεται στον κύκλο παραγωγής, κατανάλωσης και συσσώρευσης.

Το κεφάλαιο διευρύνει αυτοκρατορικά την εξουσία επί του κόσμου της εργασίας, με το τελευταίο να πληρώνει πανάκριβα τόσο την ατομική παραίτηση όσο και την απουσία αγωνιστικών δομών που θα μπορούσαν να υπερασπιστούν ότι τώρα απειλείται και ότι ήδη έχασε.

Κατάργηση Κυριακάτικης αργίας: η αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής των από τα κάτω

Διευρύνοντας όμως την οπτική και κοινωνικά, και σε επίπεδο ταξικής πάλης αναδεικνύεται μια μεγαλύτερη εικόνα, μια πιο συνολική περιγραφή του πως θα μοιάζει η στιγμή ολοκλήρωσης της περιόδου της κρίσης, αν τελικά κατορθώσει η εξουσία να επιβάλει το συμφέρον της.

Γιατί η Κυριακή δεν είναι μόνο μια μέρα σχόλης, σταθερής και προγραμματισμένης για τον εκμεταλλευόμενο/η. Είναι και μια κοινή μέρα σχόλης για όλους και όλες (με εξαίρεση το αναγκαίο "προσωπικό ασφαλείας", το οποίο αρχίζει και προβλέπεται για όλο και περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες). Μια πραγματικότητα αιώνων για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων. Το ζήτημα όμως δεν είναι η ιστορικότητα της αργίας, είναι το πως αυτή η ιστορικότητα έχει καθορίσει και την συλλογική ζωή, την ατομική διαχείριση του χρόνου και συνολικά το κανονιστικό πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων στα επιμέρους πεδία. Πότε για παράδειγμα μια οικογένεια μπορεί να συναντηθεί με βεβαιότητα; Πότε κάποιος "μπορεί να ξυπνήσει ότι ώρα θέλει"; Πότε τα παιδιά θα έχουν σίγουρο χρόνο με τους ενήλικες; Πότε θα βρεθεί μια παρέα, οι άνθρωποι που έχουν κοινό χόμπυ; Πότε μπορούν να γίνουν επισκέψεις; Ποιο βράδυ είναι για κοινή έξοδο και διασκέδαση; Η ύπαρξη μια σταθερής ημέρας την εβδομάδα που "εν συνόλω" η κοινωνία διαθέτει ελεύθερο χρόνο είναι απαραίτητη για την ίδια την ύφανση του κοινωνικού ιστού. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι βασικές θρησκείες έχουν υιοθετήσει αυτή την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας την παράλληλα για να ενισχύσουν τη διείσδυσή τους στα κοινωνικά πεδία και να ενισχύσουν την δικτατορία τους επί των ηθών.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, στην καλύτερη δυνατή περίπτωση, θα αντικατασταθεί από σταθερά ρεπό κάποια μέρα της εβδομάδας. Αυτό θα προκαλέσει μια κάθετη πολυδιάσπαση των "κοινοτήτων ελεύθερου χρόνου" ανάμεσα στους εργαζόμενους. Διαφοροποιούμενες οι μέρες ανάπαυσης θα αποδυναμώσουν την λειτουργία των κοινωνικών πεδίων, θα μεταφέρουν άμεσα το βάρος από τον συλλογικό σχεδιασμό στην ατομική διαχείριση της καθημερινότητας. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην πραγματικότητα το κεφάλαιο δεν κάνει μισοδουλειές. Το αφεντικό θα αποφασίζει πότε, που και πόσο θα εργαστεί ο καθένας/μια και θα το ανακοινώνει στον εργάτη -ίσως και την προηγούμενη μέρα το βράδυ, όπως συχνά όλες και όλοι μας έχουμε βιώσει. Αυτό θα συμβεί και πρόκειται για μαζική "μόλυνση" επισφάλειας σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η πορεία του κεφαλαίου και της αγοράς προς την εις βάθος κατάκτηση όλου του χώρου του δημόσιου και του ατομικού είναι πορεία αποδόμησης κάθε κοινωνικής συνοχής των από τα κάτω. Είναι επιβεβαίωση του αφορισμού της πρωθυπουργού της Αγγλίας.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλουμε ότι η κοινωνική δυναμική θα βρει τους τρόπους να ξανά-υφάνει ιστούς. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, παρόλα αυτά, δεν παύει να είναι μια πολύ σημαντική υποχώρηση από τους όρους ατομικής και συλλογικής επιβίωσης που οι εργαζόμενοι, όλοι εμείς, είχαμε κερδίσει τα τελευταία χρόνια. Δεν παύει να αποτελεί σοβαρό πλήγμα και στην ατομική αξιοπρέπεια του να καθορίζεις στοιχειωδώς την καθημερινότητά σου όσο και τις δυνατότητες κοινωνικής ύπαρξης.

Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πολύ-επίπεδη και απειλεί να μας στερήσει δεδομένα που κανείς πριν μια δεκαετία δεν θα θεωρούσε πιθανό να αμφισβητηθούν. Το κεφάλαιο είναι παμφάγο και δεν έχει ούτε μέτρο ούτε όριο. Έχει επιβάλει ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι καταπιεσμένοι έχουν σιγήσει. Δεν μπαίνει καν πια στον κόπο να λαμβάνει κάποια μέτρα για να κερδίζει την κοινωνική αποδοχή για να συντηρήσει την τάξη πραγμάτων του.

Η ανάγκη να υπερασπιστούμε την Κυριακάτικη αργία είναι ένα πολύ σημαντικό διακύβευμα της εποχής μας.

Οι αγώνες που δίνουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις έχουν επιτύχει να φρενάρουν τα καπιταλιστικά σχέδια. Το κράτος παζαρεύει τον "αριθμό" και τα "μέρη στη χώρα" που το δικαίωμα θα καταργηθεί με την προσφιλή τακτική του να σαλαμοποιεί το πρόβλημα όταν βρίσκει αντιστάσεις. Κανείς δεν έχει αυταπάτες ότι στο τέλος είτε το δικαίωμα της κοινής αργίας για όλους θα κερδηθεί "καθολικά" -όπως και τόσα άλλα από αυτά που έχουμε χάσει- ή θα περάσουμε σε μια Θατσερική ζούγκλα.

Οι αγώνες που δίνουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις πρέπει να στηριχθούν από όλους και όλες. Μέσα σε εργασιακούς χώρους, έξω από αυτούς αλλά και σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Το αδιαπραγμάτευτο της κοινής αργίας και η συνείδηση των συνεπειών της κατάργησής της πρέπει μας οδηγήσουν στο να αγωνιστούμε για αυτή μέσα στους χώρους εργασίας μας, στα σωματεία μας, στο δρόμο.

Είναι ένας αγώνας που μπορούμε να κερδίσουμε. Φτάνει να τον δώσουμε όπως μπορούμε.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

anarchist-federation.gr
info@anarchiexst-federexation.gr
twitter: witter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/

πηγή : email που λάβαμε στις 10 Ιανουάριος 15h