Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019 στις 19.00
Έκτακτη συνέλευση για τις εκκενώσεις προσφυγικών καταλήψεων
Παρασκευή 20.9 στις 7 το απόγευμα κτήριο Γκίνη, Πολυτεχνειο έκτακτη συνέλευση λόγω των εκκενώσεων των προσφυγικών καταλήψεων στην Αχαρνών. Το 2ο Σχολείο, γνωστό και ως JASMINE SCHOOL και η Αχαρνών 22.
Όλοι και όλες οι μετανάστριες που κατοικουσαν εκεί έχουν αιχμαλωτιστεί από την ΕΛΑΣ μαζι και παιδιά και οδηγούνται στη Πέτρου Ράλλη. Η κρατική επίθεση στις δύο καταλήψεις μεταναστών και προσφύγων είναι κομμάτι της συνολικής επίθεσης που δέχονται οι μετανάστες και μετανάστριες στις γειτονιές τους και στους δρόμους που δουλεύουν με τις συνεχείς επιχειρήσεις-σκούπες , είναι κομμάτι της συνολικής μεταναστευτικής διαχείρισης με τους θανάτους στα σύνορα, τις απελάσεις, τα κέντρα κράτησης και τις απόλυτες συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης.
Εκτός από τις καταλήψεις και το ίδιο το κίνημα, οι συγκεκριμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις έχουν ως στόχο τους μετανάστες/-τριες και πρόσφυγες. Αυτοί/-ές αποτελούν ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας αφού η ίδια τους η ύπαρξη κρίνεται παράνομη. Σε κατάσταση παρανομίας δεν υπάρχει πρόσβαση σε υγεία και εκπαίδευση ενώ οι όροι εργασίας είναι όροι πραγματικής σκλαβιάς. Η κατάσταση αποκλεισμού, η οποία πολλές φορές έρχεται και από ένα κομμάτι της κοινωνίας, τους οδηγεί σε βίαιες και εξαγριωτικές καταστάσεις, οι οποίες μετά χρησιμοποιούνται από το κράτος και τους ρατσιστές για να επιτεθούν στους μετανάστες. Πολλοί επιλέγουν την αυτο-οργάνωση και τις δομές αλληλεγγύης του κινήματος ώστε να επιβιώσουν και να αντισταθούν. Μαζί με ντόπιους και διεθνείς αλληλέγγυους/-ες χτίζουν κοινότητες και διεκδικούν την ορατότητά τους αποτελώντας άμεση απειλή για την πολιτική και οικονομική εξουσία. Η αλληλεγγύη που χτίζουμε βρίσκεται σε αντίθεση με την ανθρωπιστική βοήθεια των ΜΚΟ που θυματοποιούν τους μετανάστες και βγάζουν χρήμα από τα προβλήματά τους. Η πραγματική αλληλεγγύη βρίσκεται σε σύγκρουση με τον ανθρωπισμό του κράτους που χρησιμοποιείται απλά για να συγκαλύψει τους θανάτους στα σύνορα και τις δολοφονικές συνθήκες στα κέντρα κράτησης. Εκεί οι κρατούμενοι/-ες στερούνται ιατρικής περίθαλψης υποφέροντας καθημερινά από ασθένειες που οδηγούν στο θάνατο, στερούνται βασικής υγιεινής ζώντας με κοριούς στα κελιά και άθλιο φαγητό, βασανίζονται κατ' εξακολούθηση με ξυλοδαρμούς, βιασμούς από τους ανθρωποφύλακες κι όλα αυτά με σκοπό να εγκαταλείψουν το ελλαδικό και ευρωπαϊκό έδαφος και να μην προβάλουν καμία αντίσταση στην περαιτέρω υποτίμηση και απαξίωσή τους. Η μεταφορά τους από τις καταλήψεις που οι ίδιοι επιλέξανε να ζούνε αναιρεί την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεσή τους, ενώ η δικαιολογία πως τα κέντρα κράτησης είναι ασφαλέστερα και πιο υγιεινά αποτελεί ένα από τα πιο χυδαία ψέματα του κράτους, μια απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας.